ريشه هاى درونى تهمت

ريشه هاى درونى تهمت
ريشه رفتار ناپسند و زننده تهمت را مانند بسيارى از رفتارهاى زشت ديگر، بايد در رذايل اخلاقى كه از عدم اعتدال قواى درونى انسان پديد مى آيند، جست.
«حسد» «ترس از مجازات» «طمع» رذايلى هستند كه موجب ارتكاب اين رفتار زشت از آدمى مى شوند. گاه انسان زا روى حسادت به كمالى كه در ديگرى وجود دارد به متهم ساختن وى اقدام مى كند تا به اين وسيله كمال او ناديده گرفته شود.
كس نخواند نامه من كس نگويد نام من جاهل از تقصير خويش و عالم از بيم شغب
چون كنند از نام من پرهيز اين ها چون خداى در مبارك ذكر خود گفته است نام بو لهب!؟
من برون آيم به برهان ها ز مذهب هاى بد پاك تر زان كز دم آتش برون آيد ذهب
عامه بر من تهمت دينى ز فضل من برند بر سرم فضل من آورد اين همه شور و جلب [1]
شخص گاه به سبب واهمه اى كه از مجازات در برابر كرده زشت خويش دارد، به ديگرى اتهام مى زند و گاه حرص و طمع براى رسيدن به مقام و رتبه متهم، او را به تهمت وا مى دارد؛ البته توجه به اين نكته ضرورت دارد كه توهم و بدگمانى پديد آمده از نيروى درونى «واهمه» در تمام اين موارد نقش مهمى را ايفا مى كند.

پيامدهاى زشت تهمت
تهمت آثار شومى هم براى تهمت زننده و هم براى تهمت زده شده به بار مى آورد كه مى توان آنها را در دو عنوان ذيل جاى داد:

1. پيامد تهمت بر بعد معنوى انسان
در روايتى از امام جعفر صادق (ع) در اين باره آمده است: