خرید ارزان دوران کودکی محمد 19 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : Word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 38 صفحه

قسمتی از متن Word (..docx) :

دوران کودکی محمدبن عبدالله (ص) یک رنجبر به تمام معنای واقعی بود در بین مشاهیری که در دوره طفولیت و آغاز جوانی رنج برده اند هیچکس را نمی توان یافت که باندازه پیغمبر اسلام در کودکی و جوانی رنج برده باشد. من تصور می کنم یکی از علل اینکه در قرآن بدفعات توصیه شده نسبت به یتیمان و مساکین ترحم نمایند و از آنها دستگیری کنند همین بود که محمد بن عبدالله(ص) دوره کودکی را با یتیمی گذرانید و در آ‎غاز جوانی بسیار بی بضاعت بود. وقتی پیغمبر مسلمین چشم بدنیا گشورد پدرش از دار دنیا رحلت کرده بود و با اینکه محمد(ص) از طائفه مزبور در مکه احترام داشتند مادر محمد(ص) مجبور شد که بمدینه نزد خویشاوندان خود برود که شاید بتواند فرزندش را در آنجا و با کمک خویشاوندان بزرگ نماید زیرا بعد از مرگ عبدالله پدر محمد آن طفل یتیم و مادرش از مال دنیا هیچ نداشتند. بعد از اینکه مادر و فرزند بمدینه رسیدند مادر محمد(ص) موسوم به آمنه که جوان بود با سرودن شعر خود را از اندوه مرگ شوهر و تنهائی و تهی دستی تسلی می داد. در آن موقع عده ای از زنهای طبقات محترم در عربستان شعر می سرودند. سه نفر از مورخین اسلام باسم سیوطی- ابن سعد- حمیدالله- می گویند بعد از اینکه محمد(ص) بمدینه رسید واقعه ای برایش پیش آمد که جهت آن طفل تازگی داشت. واقعه مزبور این بود که محمد(ص) بعد از رسیدن بمدینه برای اولین بار توانست که در یک برکه که از آب غوص نماید و از هر طرف بدن خود را از آب محاط ببیند. در مکه آب و آذوقه کم بود و برکه ای وجود نداشت که اطفال بتوانند بخصوص در روزهای گرم تابستان در آن آب تنی کنند ولی در مدینه برکه وجود داشت و کودکان در فصل تابستان لباس خود را از تن بیرون می آوردند و وارد آب می شدند و احساس خنکی می کردند و محمد(ص) نیز مثل کودکان مدینه ولی برای مرتبه اول در آب برکه آب تنی کرد. خویشاوندان( آمنه) بعد از ورود او و پسرش به بیوه جوان مرحوم عبدالله کمک کردند ولی افسوس که اندکی بعد از ورود به مدینه مادر محمد(ص) بیمار شد و بزودی حال زن جوان طوری وخیم گردید که همه دانستند خواهد مرد. رسم اعراب این بود که وقتی حس می کردند که شخصی در حال احتضار است خویشاوندان اطرافش را می گرفتند و دائم با او حرف می زدند تا محتضر در آستانه مرگ خود را تنها نبیند و بیم نداشته باشد. آنهائی که اطراف آمنه را گرفته بودند پیوسته حرف میزدند که آنزن جوان متوحش نشود و آمنه گاهی چیزی زیر لب می گفت. یکوقت محمدخردسال دید که دیگر مادرش جواب نمی دهد و خود را روی سینه مادر انداخت و شیون کنان گفت مادر… مادر… چرا جواب نمی دهی؟ ولی روح از کالبد مادر جوان پرواز کرده بود. زنهائی که خویشاوندان آمنه بودند او را عریان کردند و بدنش را شستند و بعد محمد دید که کفن بر مادرش پوشانیدند و او را بردند و در قبرستان موسوم به( ابوا) دفن کردند. در عربستان رسم نبود که مرده را با تابوت دفن کنند برای اینکه بمناسبت کمیابی چوب ساختن تابوت خیلی گران تمام می شد و ( آمنه)را مثل سایر اموات بدون تابوت بخاک سپردند. بعد از اینکه قبر را پوشاندند و خویشاوندان مراجعت کردند دیدند که محمد نیست و برگشتند و مشاهده نمودند محمد روی قبر مادر نشسته و او را صدا می زند و می گوید چرا به خانه مراجعت نمی کنی مگر نمیدانی که من غیر از تو کسی را ندارم. محمد که از پدر و مادر هر دو یتیم شده بود از آن پس روزها در گوشه ای می نشست و وقتی کودکان باو نزدیک می شدند و از وی دعوت می کردند میگفت مرا بحال خود بگذارید من نمی توانم با شما بازی کنم. طوری اندوه مرگ مادر آن طفل خردسال را ملول کرده بود که غذا نمی خورد و خویشاوندان ( آمنه) می دیدند که روزبروز آن طفل لاغرتر می شود. محمد(ص) پدر بزرگی باسم عبدالمطلب داشت که در مکه بسر می برد و پیرمردی بود یکصدو هشت ساله و خویشاوندان( آمنه) طفل را نزد پدر بزرگش فرستادند. عبدالمطلب وقتی محمد(ص) را دید محبت آن طفل در قلبش جا گرفت و بقدری نسبت به محمد علاقمند شد که او را به ( دارالندوه) برد.