خرید ارزان پیشینه تحقیقات داخلی وخارجی نظامهای مالی ونهاد های بازار پول و سرمایه

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : Word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 14 صفحه

قسمتی از متن Word (..docx) :

بررسی تحقیقات انجام شده قبل از مارکویتز، تئوری موجود در مورد سرمایه گذاری تئوری سنتی بود. در این روش، عقیده بر این بود که اگر برای تشکیل پرتفوی از سهام شرکت های مختلف استفاده شود ترکیب این دارائی ها ریسک سرمایه گذاری را کاهش خواهد داد. اما مارکویتز با ارایه ی تئوری خود ثابت کرد که دیگر نمی توان ریسک را به وسیله ی سرمایه گذاری در صنایع یا بخش های تجاری مختلف کاهش داد یا باانتخاب بهترین فرصت ها در هر صنعت از ریسک اجتناب کرد بلکه عملکرد پرتفوی تا حد زیادی بستگی به کل مجموعه دارد و این هم به خاطر همبستگی است که بین بازده هر سهم و بازده کل پرتفوی وجود دارد. در اوایل دهه ی 1950، مارکویتز(Markowitz) بااستفاده از مفهوم همبستگی ثابت کرد که با تغییر میزان دارایی های موجود در یک پرتفوی و همچنین در نظر گرفتن ضریب همبستگی بین بازده ی آن ها می توان ریسک را کاهش داد. فرض مارکویتز این بود که با دارایی هایی که دارای همبستگی کاملاً منفی هستند ریسک کل را می توان به صفر رساند. ولی واقعیت این است که با تنوع سازی پرتفوی ریسک سیستماتیک را نمی توان کاهش داد. زیرا براساس تعریف ریسک سیستماتیک، کل بازار دارای حرکت هایی است که بازده کل دارایی های موجود در بازار را تحت تاثیر قرار می دهد و موجب نوسانات کل دارایی های موجود در بازار می شود و لذا نمی توان آن را کاهش داد. بنابراین ریسک کل را نمی توان به صفر رساند. با این همه مارکویتز بااستفاده از نسبت های متفاوتی از دارایی هایی که دارای همبستگی متفاوتی هستند توانست مجموعه ی فرصت بازار را محاسبه کند و براساس مجموعه ی فرصت، مرز کارای سرمایه گذاری را بدست آورد. مرز کارای سرمایه گذاری، مکان هندسی ترکیب دارایی هایی است که برای یک درجه ی ریسک معین بالاترین بازده را دارند. در دهه ی 1960، سه محقق به نام های ویلیام شارپ، جک ترینور و مایکل جنسن برمبنای مفهوم بازار سرمایه، مدل CAPM و مفاهیم ریسک و بازده، معیارهایی را برای ارزیابی عملکرد پرتفوی مطرح نمودند. این معیارها، اغلب معیارهای ترکیبی عملکرد پرتفوی نامیده می شود و امروزه به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد. ویلیام شارپ (1963SHARP) در تحقیق خود، عملکرد مورد انتظار یک پرتفوی را با دو معیار زیر تعریف نمود: نرخ بازده مورد انتظار تغییرپذیری بازده (ریسک) که با انحراف معیار از بازده سنجیده می شود. او در این تحقیق عملکرد 34 شرکت سرمایه گذاری را طی سال های 1963- 1954 مورد بررسی قرار داد. معیار دوم مورد استفاده محقق به صورت
 تعریف می شود. در این فرمول عوامل زیر به کار گرفته شده است: /= متوسط بازده کل پرتفوی P در طول دوره زمانی مشخص
= متوسط نرخ بازده بدون ریسک در طول دوره
= انحراف معیار بازده پرتفوی P در طول دوره
= بازده مازاد (صرف ریسک) پرتفوی P در مورد RVAR یعنی پاداش به تغییر پذیری، باید موارد زیر را مورد توجه قرار داد: RVAR بازده مازاد هر واحد از ریسک کل را اندازه گیری می کند. هر چه میزان RVAR بیشتر باشد عملکرد پرتفوی به همان اندازه بهتر خواهد بود. محقق در هر دوره مورد بررسی، شرکت ها را براساس معیار فوق رتبه بندی نمود. رتبه یک، به شرکتی داده شد که بیشترین RVAR را دارا بود. نتایج نشان داد شرکت هایی که در دوره اول رتبه پائینی داشتند در دوره های بعد نیز رتبه پایین کسب نمودند. بر عکس شرکت هایی که در دوره اول رتبه بالا داشتند در دوره های بعد هم رتبه بالا به دست آوردند. به طور خلاصه نتایج نشان داد که تفاوت در عملکرد را می توان پیش بینی نمود هر چند که نمی توان آن را مبنای مناسبی برای برآورد عملکرد آینده دانست. تقریباً همزمان با شارپ، جک ترینور (1965 TREYNOR) نیز معیار مشابهی را با نام نسبت پاداش به نوسان پذیری بازده ارائه کرد. او نیز مانند شارپ درصدد ایجاد ارتباط بین ریسک پرتفوی با بازده آن بود. هرچند ترینور با این فرض که پرتفوی ها به اندازه کافی متنوع هستند، میان بازده کل و ریسک سیستماتیک تفاوت قائل شد. وی در اندازه گیری عملکرد پرتفوی مفهوم خط شاخص را معرفی کرد که ازآن برای نشان دادن رابطه ی میان بازده پرتفوی و بازده بازار استفاده نمود. شیب خط شاخص، نوسان پذیری نسبی بازده صندوق های سرمایه گذاری را اندازه گیری می کند. شیب این خط ضریب بتا است که معیار نوسان پذیری بازده پرتفوی در رابطه با شاخص بازار را نشان می دهد. نسبت پاداش به نوسان پذیری بازده بصورت زیر محاسبه می گردد:
 در این فرمول
، بتای پرتفوی است. هر قدر نسبت پاداش به نوسان پذیری بازده (RVOL) بیشتر باشد، نشان دهنده عملکرد بهتر پرتفوی است. نتایج تحقیقات شارپ و ترینور نشان داد که اگر پرتفوی ها به اندازه کافی از تنوع برخوردار باشند رتبه بندی براساس معیارهای دو محقق یکسان خواهد بود و هرچه از میزان تنوع پرتفوی ها کاسته شود، احتمال اختلاف میان رتبه بندی براساس دومعیار زیاد خواهد شد. اگر پرتفویی به اندازه کافی متنوع نباشد براساس رتبه بندی، RVOL آن می تواند بیشتر از رتبه بندی مبتنی بر RVAR باشد. لذا سرمایه گذارانی که تمام دارایی خود را در یک پرتفوی اوراق بهادار نگهدارند باید بیشتر بر معیار شارپ متکی باشند زیرا معیار شارپ بازده کل پرتفوی را در رابطه با ریسک کل مورد ارزیابی قرار می دهد. در سال 1968 جنسن (1968 JENSEN) بااستفاده از تئوری قیمت گذاری دارائی های سرمایه ای که قبلاً توسط شارپ و ترینور عنوان شده بود، مدلی جدید برای ارزیابی عملکرد شرکت های سرمایه گذاری طراحی کرد. او در این مدل توجه خود را فقط به ارزیابی قدرت پیش بینی مدیر پرتفوی، یعنی توانایی کسب بازده با پیش بینی صحیح قیمت های اوراق بهادار که از بازده مورد انتظار در سطح معینی از رسیک بالاتر است، معطوف نمود.
نمونه مورد بررسی محقق شامل 115 شرکت سرمایه گذاری بود که بازده پرتفوی آنها بااستفاده از اطلاعات خالص دارایی ها و سود تقسیمی آنها برای دوره10ساله 64-1955 محاسبه گردید. درنهایت عملکرد شرکت های سرمایه گذاری در این تحقیق نشان داد که این شرکت ها قادر به پیش بینی قیمت های اوراق بهادار حتی به اندازه رویه خرید و نگهداری اوراق بهادار مانند بازار نیستند. علاوه بر تحقیقات مذکور، تحقیقات متعدد دیگری نیز درخصوص ارزیابی عملکرد شرکت های سرمایه گذاری صورت گرفته است. فاما و فرنچ (1996 Fama&French) در تحقیقی در سال 1996 با استفاده از مدل CAPM، یک رگرسیون چند متغیره را برای بررسی عوامل موثر در بازده پرتفوی طراحی کردند و با استفاده از مدل جنسن به بررسی رابطه عملکرد با اندازه و نسبت ارزش دفتری به بازار پرداخته و به این نتیجه دست یافتند که بازده سهام کوچک بیشتر از سهام بزرگ است و عملکرد با نسبت ارزش دفتری به بازار رابطه مستقیم دارد.