خرید ارزان پیشینه تحقیقات داخلی وخارجی گلیسرین بر عملکرد جوجه های گوشتی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : Word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 8 صفحه

قسمتی از متن Word (..docx) :

پیشینه تحقیق فریتاس و همکاران (2012) طی آزمایشی بیان کردند که تغذیه با گلیسرین منجر به بهبود عملکرد جوجه ها تا 7 روز می شود. آنها در این مطالعه اثرات تغذیه با گلیسرین بر عملکرد و خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی را فقط در فاز پری استارتر (1تا 7 روزگی) و یا برای کل دوره (1 تا 42 روزگی) مقایسه کردند. جوجه ها از کنجاله ذرت- سویا به عنوان جیره پایه و از سطوح 0، 5 و 10% گلیسرین استفاده کردند. آنها از جوجه های گوشتی نر در این آزمایش با 5 تیمار و 7 تکرار استفاده کردند. در فاز پری استارتر (1 تا 7 روز) جیره های گلیسرینی بدون اثر منفی بر دریافت خوراک منجر به بهبود دریافت وزن و ضریب تبدیل خوراک شدند. این بهبودی بعد از سن 14 روزگی ادامه نداشت. چنین بیان شد که گلیسیرین دارای اثر واضحی بر کاهش محتوای ماده خشک کل بدن جوجه ها در 7 روزگی داشته است. جوجه های تغذیه شده با 10% گلیسرین برای کل دوره ی آزمایشی، دارای اندیس تولیدی کمتری بودند. تولید لاشه و چربی زیرشکمی، تحت تاثیر تیمارها نبودند. زمانیکه جوجه ها از 10% گلیسرین به مدت 42 روز استفاده کردند، رطوبت بستر افزایش یافت. جیره های حاوی 5 یا 10% گلیسرین در فاز پری استارتر یا 5% گلیسرین تا 42 روزگی برای جوجه های گوشتی مناسب می باشند. گوئرو و همکاران(2011) برای ارزیابی سطوح مختلف مخلوط گلیسرین خام در تغذیه جوجه های گوشتی بر عملکرد، تولید لاشه و ترکیب لاشه دو آزمایش را انجام دادند. آنها از 960 جوجه گوشتی 21 روزه توزیع یافته در طرح کاملاً تصادفی با 6 سطح از مخلوط گلیسرین خام (0، 2، 4، 6، 8 و 10%) و 5 تکرار با 32 جوجه در هر تکرار استفاده کردند. در آزمایش اول، برای دوره رشد (22 تا 42 روز) اثر خطی در سطوح مخلوط گلیسرین خام روی دریافت خوراک و اثر غیرخطی بر افزایش وزن، میانگین وزنی و ماده خشک بستر در 42 روزگی مطرح بود. هیچ اثری بر تولید لاشه مرغان گوشتی مشاهده نشد. در آزمایش دوم، در دوره ی آغازین (1 تا 21 روز) یک اثر افزایشی خطی برای دریافت خوراک و ضریب تبدیل خوراک مطرح بود. همان حالت فقط برای ضریب تبدیل خوراک در دوره ی 1 تا 42 روزگی مشاهده شد. برای تجزیه ترکیب شیمیایی مرغان هیچ اثری برای تمامی متغیرها مشاهده نشد. رطوبت بستر در روزهای 21 و 42 بطور خطی افزایش یافت. هرچند بایستی استفاده از مخلوط گلیسرین خام از نظر اثرش بر عملکرد بهتر جوجه های گوشتی به خوبی ارزیابی شود. لین و همکاران(1976) سعی کردند تا اثر 5/20 و 2/42% از انرژی جیره ای جایگزین شده با گلیسرول را بر عملکرد جوجه های گوشتی را تعیین کنند.جوجه های گوشتی با جیره های حاوی گلیسرول به مدت 3 روز یا 3 هفته تغذیه شدند. در انتهای هفته ی 3 آزمایش، آنها چنین یافتند که افزودن 1/42% گلیسرول اثر معنی دار منفی بر دریافت خوراک از خود نشان داد(p<0.05) درحالیکه هیچ تفاوتی بین گروه های تغذیه شده با 5/20% گلیسرول مشاهده نشد. مکلی و همکاران (2011) در آزمایشی گلیسرول خام بدست آمده از بیودیزل را آزادانه در اختیار جوجه های گوشتی با دوره تغذیه و آزمایشی 21 روز قرار دادند. مطالعه به شکل یک طرح فاکتوریل 2×3 با 3 غلظت از گلیسرول (33،67،100) از دو منبع، A و B و گروه شاهد انجام شد. جیره ها طوری فرمول بندی شدند تا دارای انرژی قابل متابولیسم ظاهری MJ/kg 95/12 (با فرض MJ/kg 6/14 برای گلیسرول) باشند. هیچ اثر معنی داری رخ نداد، بنابراین اثرات بحث شدند. در روز 14-7، ضریب تبدیل خوراک پاسخ خطی معنی داری را با افزایش سطوح گلیسرول نشان داد. هرچند برای روزهای 28-21 و 28-7 پاسخ های غیر خطی برای ضریب تبدیل خوراک مشاهده شدند. قابلیت هضم گلیسرول در جوجه های دریافت کننده ی g/kg 67 و 100 جیره ی بر پایه ی گلیسرول در مقابل جیره های بر پایه ی g/kg 33 گلیسرول، بطور معنی داری بیشتر بود. همچنین سطح استفاده از گلیسرول بر روی انرژی قابل متابولیسم ظاهری اثر داشت، که با افزایش گلیسرول جیره بطور خطی افزایش یافت. جوجه های دریافت کننده ی جیره ی حاوی گلیسرول همچنین نیازمند انرژی کمتری به ازای هر واحد افزایش وزن نسبت به گروه شاهد بودند. موقع بررسی اثر منبع گلیسرول، منبع A گلیسرول منجر به انرژی قابل متابولیسم ظاهری بیشتری شد. هیچ اثر معنی داری از گلیسرول بر دیگر پارامترهای عملکردی وجود نداشت. قابلیت هضم گلیسرول در گروه B بطور معنی داری زیاد بود. آنها نتیجه گرفتند که ، منبع گلیسرول هیچ اثری بر عملکرد ندارد و سطوح در حال افزایش گلیسرول در سطح g/kg 67 بدون هیچ اثر منفی بر قابلیت هضم مواد مغذی، منجر به بهبود ضریب تبدیل خوراک شده است. سیلوا و همکاران(2012) سطوح در حال افزایش گلیسرین (تا 10%) را در جیره جوجه های 1 تا 7 روزگی بررسی کردند وافزایش خطی در افزایش وزن و دریافت خوراک را بدون تغییر در ضریب تبدیل خوراک، مشاهده کردند .در حالیکه در طول کل دوره آزمایشی (42 روز) هیچ تفاوتی در عملکرد مشاهده نشد ولی رطوبت بستر با افزایش سطوح گلیسرین جیره افزایش یافت. سیمون و همکاران(1996) در آزمایشی با استفاده از 90 جوجه گوشتی تغذیه شده با جیره های هم انرژی بر پایه کنجاله ذرت و سویا با 23% پروتئین خام و 0، 5، 10، 15، 20و 25% گلیسرول خالص در ماده خشک، به بررسی اثر مکمل سازی با گلیسرول بر دریافت وزن، دریافت خوراک ،راندمان تبدیل غذایی و تعادل ازته پرداختند. طول مدت آزمایش 31 روز بود. بیشترین دریافت وزنی در گروه های 5 و 10% گلیسرولی مشاهده شد. در حالیکه این اثر در مقایسه با گروه شاهد معنی دار نبود ولی در مقایسه با گروه های حاوی 20 و 25% گلیسرول معنی دار بود. راندمان تبدیل غذایی تا سطح 10% گلیسرول تغییری نیافت و تا سطح 25% گلیسرول شروع به افزایش کرد. تعادل ازته بطور مثبتی وابسته به محتوای گلیسرولی جیره بود. آنها نتیجه گرفتند که گروه تغذیه شده با سطح 25% گلیسرولی دارای کمترین عملکرد و تغییرات پاتولوژیکی بودند در حالی که مکمل سازی با سطوح 5 تا 10% گلیسرول برای دریافت وزن، دریافت خوراک و راندمان تبدیل مفید بود و سطوح پلاسمایی گلیسرول بطور قابل ملاحظه ای 2 ساعت بعد از تغذیه افزایش یافتند (65/0 تا 36/4 میلی مول در لیتر). سیمون و همکاران(1997) در آزمایشی با استفاده از 61 جوجه نر گوشتی یکروزه تغذیه شده با 8 جیره آزمایشی بر پایه کنجاله ذرت و سویا اثرات تغذیه با گلیسرول را بررسی کردند. طرح آزمایشی شامل 3 فاکتور بود: 15 یا 18% پروتئین خام، مکمل سازی با یا بدون آمینو اسیدهای ضروری و محتوای گلیسرول خالص 0 یا 10%. پس از اتمام دوره آزمایش 23 روزه، استفاده ی 15-ان-متیونین و محتوای گلیسرول پلاسمای خون، کبد و ماهیچه سینه برآورد شدند. به دلیل محتوای کم پروتئین خام جیره ها، دریافت وزن بدنی و تعادل ازته خیلی کم بود. مکمل سازی با آمینو اسیدهای ضروری به عنوان عاملی با بیشترین اثر افزاینده دریافت وزن بدنی، ضریب تبدیل خوراک و تعادل ازته بود. بویژه در شروع آزمایش جوجه های دریافت کننده ی 10% گلیسرول دارای دریافت خوراک بالایی بودند. در انتهای آزمایش آنها بیان کردند که افزودن گلیسرول در هیچ یک از سطوح هیچ اثر منفی بر دریافت خوراک و ضریب تبدیل خوراک نداشته است. سهو و همکاران(2012) در آزمایشی اثر استفاده از گلیسرول عاری از متانول را به عنوان محصول فرعی بیودیزل در سطوح 5% و 10% بر افزایش وزن ، خصوصیات لاشه و توزیع اسید چرب در چربی کلوآک بررسی کردند. برای این منظور آنها از 270 مرغ گوشتی نژاد راس 308 یکروزه که بطور تصادفی به 3 گروه مشابه از نظر مقدار دریافت گلیسرول( 0% (گروه شاهد تغذیه شده با جیره پایه)، 5% و 10%) به مدت 42 روز تقسیم شدند، استفاده کردند. پارامترهای رشدی (وزن بدن، دریافت وزن)، دریافت خوراک و راندمان تبدیل غذایی بطور هفتگی سنجیده شدند و خصوصیات لاشه (وزن لاشه، pH روده، اوزان نسبی قلب، طحال، کبد، معده، چینه دان و چربی کلوآک) در انتهای آزمایش تعیین شدند. افزایش وزنی بطور معنی داری در پرندگان تیمار شده بویژه در گروه 5% گلیسرول بیشتر بود. مکمل سازی با گلیسرول کمی راندمان غذایی را بویژه در هفته چهارم با سطح 5% گلیسرول (p<0.05) و خصوصیات لاشه ، بویژه اوزان نسبی قلب، کبد و چینه دان (p<0.05) را بهبود بخشید. در مقابل، ترکیب چربی کلوآک در اسید چرب توسط گلیسرول جیره ای تغییر نیافت. این نتایج نشان دادند که گلیسرول ممکن است حداقل در سطح 5% بدون به خطر انداختن خصوصیات رشدی و لاشه، به جیره ی جوجه های گوشتی اضافه شود. سهو و همکاران (2013) آزمایشی را برای ارزیابی اثرات سطوح درجه بندی شده ی گلیسرین خام اضافه شده به جیره جوجه های گوشتی بر عملکرد رشدی و اقتصادی ، تولید لاشه ، وزن اندام ها و سطوح رطوبت گوشت انجام دادند. آنها از 270 جوجه نر گوشتی یکروزه راس 308 استفاده کردند که بطور تصادفی به 3 گروه مساوی که با جیره های یکسان از نظر انرژی و پروتئینی بهمراه سطوح درجه بندی شده ی گلیسرول خام (0، 5 و 10%) تغذیه می شدند، تقسیم شده بودند، استفاده کردند. هر گروه آزمایشی متشکل از 5 زیرگروه با 18 جوجه در هریک بود. جوجه ها دسترسی آزادانه ای به غذا و آب تا انتهای دوره آزمایشی 42 روزه داشتند. نتایج بیان کردند که افزودن گلیسرین خام در سطح 5% منجر به بهبود وزن بدن، افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل خوراک در مقایسه با جوجه های تغذیه شده با جیره ی شاهد در روز 42 شدند (p<0.01). بطور مشابهی، مکمل سازی جیره با 10% گلیسرول خام همچنین منجر به افزایش عملکرد رشدی و بهبود ضریب تبدیل خوراک در جوجه های گوشتی در روزهای 28 و 42 آزمایش شد (به ترتیب p<0.05 و p<0.001). به علاوه، جوجه های تغذیه شده با جیره ی حاوی 5% گلیسرول خام راندمان اقتصادی بیشتر از 20% را در مقایسه با جوجه های تغذیه شده با جیره ی شاهد از خود نشان دادند. آنها مشاهده کردند که حضور گلیسرین خام در جیره هیچ اثر معنی داری بر خصوصیات لاشه (از جمله رطوبت گوشت و گوشت سینه) و اوزان نسبی اندام ها (بجز چینه دان) نداشته است. همچنین وزن چربی کلوآک در جوجه های تغذیه شده با گلیسرین افزایش یافت. آنها بیان کردند که استفاده از سطح 5% گلیسرول در جیره جوجه های گوشتی منجر به صفر شدن هزینه های اقتصادی می شود در حالیکه با استفاده از سطوح 10% چنین نبود. آنها نتیجه گرفتند که، افزودن گلیسرین خام به جیره منجر به بهبود عملکرد رشدی و اقتصادی و ضریب تبدیل خوراک جوجه های گوشتی در هر دو سطح مکمل سازی بوده است. سرات و همکاران(2006) در آزمایش اول خود از 0، 5 و 10% از گلیسرول استفاده کردند در حالیکه در آزمایش دوم از گلیسرین در سطوح 0، 5/2 و 5% استفاده کردند.در هر آزمایش تیمارهای مختلفی در 8 تکرار از 60 جوجه گوشتی در هر پن استفاده شد. در آزمایش اول مرغان گوشتی تغذیه شده با 5% گلیسرین تفاوت معنی داری از نظر عملکردی با گروه شاهد نداشتند. جوجه های تغذیه شده با 10% گلیسرین بطور معنی داری خوراک کمتری از گروه های 5 و 0% دریافت کردند و در نتیجه منجر به کاهش معنی دار وزن بدن شدند. در آزمایش دوم، جوجه های تغذیه شده با 5/2 و 5% گلیسرین تفاوت معنی داری از نظر سرعت رشد و ضریب تبدیل خوراک با گروه شاهد نداشتند. تولید گوشت سینه بطور معنی داری در جوجه های تغذیه شده با 5/2 یا 5% در مقایسه با گروه شاهد بیشتر بود.