تحقیق در مورد پايه سنت عزاداری

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 4 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏پايه‌گذاري سنت‌هاي عزاداري بدست ايرانيان
‏ريشه مرثيه‌سرايي و منقبت‌خواني محرم را بايد در فرهنگ ايراني جست‌وجو كرد. ‏شاهنامه‌خواني‏ و پرده‌خوانی که ریشه در فرهنگ ايراني دارد، در دوره قاجار زمينه‌اي براي نوحه‌خواني و ذكر مصيبت در محرم را فراهم كرد.
‏در فرهنگ ايراني نخستين و روشن‌ترين سند عزاداري ثبت شده ‏سوگ سياوش‏ است. بنابراين آن چه در تاريخ بخاراي نرشخي آمده نقل است كه: مردم بخارا را در كشتن سياووش نوحه‌هاست چنانكه در همه ولايت‌ها معروف است و مطروبان آن‌را سرود ساخته‌اند و قوالان آن را گريستن مغان خوانند و اين سخن زيادت از سه هزار سالست.
‏و در جايي ديگر ذكر بخارا در شرح جنگ ‏كيخسرو‏ مي‌نويسد:
‏اهل بخارا بر كشتن سياوش سرودهاي عجبست و مطربان آن را كين سياووش گويند، و محمدبن‌جعفر گويد كه از اين تاريخ سه هزار سال است.
‏به غير از نقل‌قول نرشخي در نقش‌هاي ديواري كه در نزديك سمرقند كشف شده سوگواري را نشان مي‌دهد كه ظاهراً بر سوگ سياووش است. دراين تصوير يك عماري باز است و سياووش و شبيه او برآن خفته و مردم بر سر روي خود مي‌كوبند.
‏ 
‏اولين سوگواري براي ‏امام حسين‏ پس از شهادت ايشان توسط اهل بيت و علويان در مدينه و به فاصله چند سال پس از شهادت ايشان برگزار شد. اين عزاداري بر اساس شهادت منابع پس از سال 65 وقيام علويان به رهبري ‏مختار‏ (که بیشترین شمار لشکریان وی را ‏ایرانیان‏ تشکیل می‌دادند) در خونخواهي شهداي كربلا بوده است.
‏ 
‏اما ريشه عزاداري براي امام حسين (ع) در ايران به طور مشخص در دوره پادشاهی ‏احمد معزالدين آل‏ ‏بويه‏ رواج يافت.