چارچوب نظری و پیشینه تجربی پژوهش حافظه فعال و نارساخوانی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..docx) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 54 صفحه

 قسمتی از متن word (..docx) : 
 

‏نارساخوانی
‏تاریخچه نارساخوانی
‏اولین اشاره به اصطلاح نارساخوانی توسط ‏یک ‏پزشک آلمانی‏ به نام‏ "برلین Berlin
‏"‏(1872)‏ صورت گرفت. وی این اصطلاح را برای توصیف یک فرد بزرگسال مبتلا به نارساخوانی اکتسابی ‏به کار‏ برد که در این مورد فرد به دنبال آسیب مغزی Brain Lesion‏
‏، توانایی خواندن خود را از دست داده بود. برلین همچنین بیان کرد: ‏"‏اگر نقص در خواندن حروف چاپی شدید باشد، آن اختلال نارساخوانی است.‏ ‏در واقع نارساخوانی عضوی از خانواده بزرگ ‏اختلال‌های‏ زبانی یا "‏آفازیا Aphasia
‏" است ‏که با مشکلاتی مانند اختلال در درک یا تولید زبان بیانی Expressive Language
‏ یا هر دو مشخص ‏می‌شود‏"‏. مدت کوتاهی پس از کشف برلین، در سال ۱۸۷۷، اصطلاح ‏"‏کوری کلمات" توسط ‏یک پزشک دیگر به نام کاسمل Kausmal
‏ در توصیف یک بیمار بزرگسال آفازیک Aphasic
‏ که توانایی خواندنش را از دست داده بود، ‏به کار‏ برده شد. کاسمل همچنین معتقد بود که نشانه‏‌‏های فوق مربوط به نقص در ناحیه شکنج زاویه‏‌‏ای Angular Gyrus
‏ چپ مغز می‏‌‏باشد (گاردیولا Guardiola
‏ و ‏۲۰۰۱؛ شیویتز Shaywitz
‏، ۲۰۰۳). شاید نخستین گزارش درباره بیماران مبتلا به کوری کلمات به سال ۱۶۷۶ باز گردد، زمانی‏ که ‏جان اسمیت Schmidt
‏ ‏پزشک آلمانی‏،‏ افرادی را مشاهده کرد که ‏پس از‏ ضربه Stroke
‏، تومور‏ Tumor
‏ یا صدمه مغزی، توانایی خواندن خود را از دست می‏‌‏دادند، در حالی‏ ‏که پیش از بروز آسیب مغزی چنین توانایی را داشتند‏؛‏ چیزی که بعدها ب‏ه ‏عنوان "ناخوانی اکتسابی Alexia
‏" از آن نام بردند (به نقل از شیویتز، ۲۰۰۳). بدین ترتیب شارکوت Charcot
‏ (۱۸۸۷)، اصطلاح الکسیا را ب‏ه ‏عنوان فقدان کامل توانایی خواندن تعریف کرد. سرانجام بت من Bateman
‏ (۱۸۹۰)، الکسیا یا دیسلکسیا را ب‏ه عنوان شکلی از ‏یادزدودگی کلامی‏ Verbal Amnesia
‏ نام برد ‏ک‏ه در آن فرد مبتلا، حافظه مربوط به معنای قراردادی
Conventional Meaning
‏ نمادهای ترسیمی Graphic Symbols
‏ را از دست می‏‌‏دهد.
‏کار دجرین Dejerin
‏ (1892) در زمینه نارساخوانی بسیار ابتکاری بود. وی علت مشکلات خواندن را مربوط به آسیب در لب آهیانه‏‌‏ای و بخش‏‌‏های میانی و پیشین لب پس‏‌‏سری چپ می‏‌‏دانست. به‏ ‏طور کلی در این زمان ‏به نارساخوانی به طور اساسی‏ به‏ ‏عنوان یک ناتوانی با منش‏ا‏ عصب‏‌‏شناختی نگاه می‏‌‏کردند که از ‏راه‏ یک آسیب مغزی ایجاد می‏‌‏شد، آنچه امروزه ‏به طور معمول به‏ عنوان نارساخوانی اکتسابی نامیده می‏‌‏شد‏؛‏ در حالی‏ ‏که نارساخوانی ‏می‌تواند‏ در طول رشد کودک نیز گسترش یابد‏؛‏ بنابراین به منظور کشف نارساخوانی تحولی‏،‏ وجود پزشکان یا معلمانی که به تحول شناختی کودکان و نوجوانان توجه خاصی داشتند، ضروری به‏ ‏نظر می‏‌‏رسد (به نقل از گاردیولا، 2001).
‏شروع توجه به نارساخوانی تحولی بیش از یک صد سال قبل در انگلستان رخ داد. در پایان قرن نوزدهم ج‏و‏ علمی در انگلستان که از ‏راه‏ فرهنگ پیشرفته دانشگاهی، کنجکاوی هوشمندانه محققان و منابع غنی انسانی، اقتصادی و حرفه‏‌‏ای بزرگ تغذیه می‏‌‏شد، در این زمینه بسیار تحریک‏‌‏کننده بود. نارساخوانی تحولی برای اولین بار در یکی از مجلات تخصصی و در میان بیشتر متخصصان به‏ ‏خصوص چشم پزشکان مطرح شد. به این دلیل در طول مراحل اولیه مطالعه نارساخوانی تحولی، این اختلال همواره ب‏ه ‏عنوان یک اختلال مربوط به سیستم بینایی توصیف می‏‌‏شد. در بیست و یکم دسامبر 1895، یک جراح بینایی اسکاتلندی به نام جیمز هنشل وود Hinshelwood
‏ مقاله‏‌‏ای درباره حافظه دیداری و کوری کلمات منتشر کرد. این مقاله الهام بخش پرینگل مورگان‏ Morgan
‏، ‏پزشک‏،‏ برای توصیف موردی ‏یک پسر 14 ساله باهوشی بود که نمی‌توانست خواندن را یاد بگیرد. مورگان این پسر نوجوان را این گونه توصیف کرد: "او همیشه یک پسر باهوش و چابک بود که در هیچ زمینه‌ای مشکل نداشت به جز این که به رغم تلاش بسیار معلمان در مدرسه و حتی در خانه، فقط می‌توانست کلمات تک هجایی Monosyllabic
‏ را بخواند. او در خواندن اشکال و در محاسبات ‏ریاضی عملکرد خوبی داشت. معلمان معتقد بودند که در صورت دریافت آموزش مناسب، او ‏می‌تواند‏ به یک دانش‏ ‏آمو‏ز بسیار موفق در مدرسه تبدیل شود‏. مورگان بیان کرد: "کوری کلمات" که پیش از این توسط محققان ب‏ه ‏کار می‏‌‏رفت، در واقع نوعی اختلال تحولی