مبانی نظری و پیشینه تحقیق تعاریف و مراحل توانمندی ایگو

مبانی نظری و پیشینه تحقیق تعاریف و مراحل توانمندی ایگو

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 31 صفحه

 قسمتی از متن word (..docx) :

 

‏2‏-2- ‏توانمندی ایگو
‏1-2-2- ‏ایگو
‏مفهوم ‏ایگو ‏و ‏به ‏تبع ‏آن، ‏چهارچوب ‏روانشناسی ‏ایگو ‏دیدگاه ‏مهمی ‏در ‏نظریه ‏های ‏تحلیلی ‏است. ‏اگر ‏چه فروید ‏واژه ‏ایگو ‏را ‏از ‏بدو ‏پیدایش ‏نظریه ‏روان ‏تحلیلی ‏به ‏کار ‏گرفت، ‏با ‏این ‏وجود، ‏آنچه ‏که ‏ما ‏امروزه ‏تحت عنوان ‏روانشناسی ‏ایگو ‏می ‏شناسیم، ‏در واقع ‏با ‏چاپ ‏مقاله "‏اید ‏و ‏ایگو" ‏در ‏سال ‏1923 ‏آغاز ‏شد(کاپلان و سادوک،1385). این ‏مقاله ‏مهم ‏همچنین ‏بیانگر ‏چرخش ‏فروید ‏از ‏مدل ‏توپوگرافیک ‏ذهن ‏به ‏مدل ‏ساختاری ‏سه ‏گانه، ‏متشکل ‏از اید، ایگو ‏و سوپر ایگو نیز ‏هست. سال های ‏1923 ‏تا ‏1937 ‏برای ‏فروید، ‏مصادف ‏با ‏توسعه ‏و ‏بسط ‏نظریه ‏روانشناسی ‏ایگو ‏و ‏نظریه ‏آخر ‏او ‏در رابطه ‏با ‏اضطراب ‏بود. ‏بعد ‏از ‏مرگ ‏او، ‏روان ‏تحلیل ‏گرانی ‏همچون ‏هارتمن،کریس، ‏راپاپورت ‏و ‏اریکسون ‏به محتوای ‏اصلی ‏نظریه ‏فارغ ‏از ‏حیات ‏غریزی ‏ادامه ‏داده ‏و ‏با ‏تاکید ‏بیشتر ‏بر ‏کارکرد ‏و ‏تحول ‏ایگو ‏در ‏راستای یک ‏دیدگاه ‏اجتماعی ‏و ‏فرهنگی ‏پرداختند (کریمی طار،1393).
‏2-2-2- ‏پدیدایی ایگو
‏به ‏نظر ‏فروید ‏یک ‏کودک ‏فاقد ‏ایگو ‏است ‏که ‏بتوان ‏درمورد ‏آن ‏بحث ‏کرد. ‏ایگو، ‏بخشی ‏است ‏که ‏تدریجا ‏بر ‏اثر برخورد ‏با ‏محیط ‏و ‏خواسته ‏های ‏محیطی ‏و ‏در ‏طول ‏تحول، ‏از ‏اید ‏جدا ‏شده ‏و ‏دومین ‏پایگاه ‏روانی ‏را ‏تشکیل می ‏دهد. ‏وظیفه ‏ایگو، ‏دفاع ‏از ‏فرد ‏و ‏هماهنگ ‏وی ‏با ‏واقعیت ‏است. بنابراین ‏ساختار ‏ایگو، ‏از ‏شناخت ‏و ‏دفاع تشکیل ‏شده ‏است(راس،1382).
‏جنبه ‏شناختی ‏آن ‏هوشیار ‏و ‏نیمه ‏هوشیار ‏است ‏و ‏به ‏فرد ‏اجازه ‏می ‏دهد ‏که ‏اطلاعاتی درباره ‏تغییرات ‏دنیای ‏بیرونی ‏و ‏درونی
‏داشته ‏باشد. ‏فعالیت ‏دفاعی ‏آن ‏هوشیار، ‏نیمه ‏هوشیار ‏و ‏خصوصا ناهوشیار ‏است ‏و ‏از ‏انتخاب ‏و ‏به ‏کاراندازی ‏نظام ‏های ‏دفاعی ‏متفاوت ‏تشکیل ‏شده ‏است؛ ‏نظام هایی ‏که ‏در خلال ‏مراحل ‏مختلف ‏به ‏وجود ‏آمده ‏اند. ‏ایگو ‏در ‏اثر ‏تاثیر ‏فزاینده ‏واقعیت ‏بیرونی ‏بر ‏کودک ‏شکل ‏می ‏گیرد و ‏به ‏تدریج ‏اصل ‏لذت ‏جای ‏خود ‏را ‏به ‏اصل ‏واقعیت ‏می ‏دهد. ‏بنا ‏به ‏گفته ‏فروید، ‏تعارض، ‏در ‏درجه ‏اول ‏بین اید ‏و ‏جهان ‏بیرون ‏و ‏در ‏درجه ‏دوم ‏بین ‏اید ‏و ‏ایگو، ‏نقش ‏محوری ‏را ‏در ‏تحول ‏ایگو ‏ایفا ‏می ‏کند. ‏رابطه ‏بین واقعیت ‏و ‏اید، ‏یک ‏رابطه ‏تعارضی ‏است ‏و ‏تحول ‏ایگو ‏در ‏جریان ‏مراحل ‏مختلف، ‏تحت ‏تاثیر ‏این ‏تعارض ‏ها، چگونگی ‏حل ‏آنها ‏و ‏روش ‏های ‏دفاعی ‏به ‏کار ‏انداخته ‏شده ‏قرار ‏می ‏گیرد. اما ‏چنانچه ‏ایگو ‏در ‏مراحل ‏مختلف تحول ‏و ‏به ‏هنگام ‏بزرگسالی ‏نتواند ‏به ‏حل ‏این ‏تعارضات ‏نائل ‏شود، ‏رشد ‏آن ‏متوقف ‏شده ‏و ‏در ‏مراحل ‏اولیه رشدی ‏تثبیت ‏می ‏گردد(کریمی طار،1393).
‏یا ‏آنکه ‏به ‏مرحله ‏ییشین ‏باز ‏می ‏گردد این ‏دیدگاه بعدها ‏توسط ‏روانشناسان ‏ایگو ‏از ‏جمله ‏هارتمن، ‏کریس ‏و ‏لوونشتاین ‏به ‏طور ‏جدی ‏دستخوش تغییر ‏شد تاکید ‏عمده ‏هارتمن ‏بر ‏بعد ‏سازشی ‏ایگو ‏است. از ‏نظر ‏وی ‏می ‏توان ‏خط ‏تحول ‏ایگو ‏را ‏فارغ ‏از ‏سائق ‏های غریزی ‏توصیف ‏کرد. او ‏بر ‏این ‏فرض ‏پافشاری ‏می ‏کند ‏که ‏ایگو ‏دارای ‏کارکردهای ‏خود ‏مختار ‏ابتدایی ‏است که ‏فاقد ‏هر ‏نوع ‏ریشه ‏ای ‏در ‏اید ‏هستند. این ‏کارکردها ‏شامل ‏ادراک، ‏جنبش، ‏حافظه ‏و ‏هوش ‏هستند. همه این ها ‏از ‏بدو ‏تولد ‏موجود ‏بوده ‏و ‏لذا ‏می ‏توان ‏گفت ‏که ‏حداقل ‏تا ‏حدی ‏تحت ‏تآثیر ‏عوامل ‏ژنتیکی ‏می ‏باشند.‏ در ‏این ‏دیدگاه ‏بسط ‏یافته ‏از ‏ایگو ‏چنین ‏فرض ‏می ‏شود ‏که ‏اید ‏و ‏ایگو، ‏هر ‏دو ‏دارای ‏مبدا ‏تمایز ‏نیافته مشترکی ‏می ‏باشندکه ‏از ‏ابتدای ‏تولد ‏وجود ‏دارد ‏این ‏چرخش ‏به ‏سمت ‏برتری ‏ایگو ‏موجب شکل ‏گیری ‏جریانی ‏در ‏نظریه ‏روان ‏تحلیلی ‏شد ‏که ‏از ‏نظریه ‏سائق ‏ها ‏فاصله ‏گرفته ‏و ‏به ‏سمت ‏تمرکز ‏بیشتر بر ‏روی ‏پیچیدگی ‏های ‏ایگو ‏جهت ‏گیری ‏نمود(جمیل و همکاران،1394).