تحقیق در مورد ژن سرعت يا ‪ ACTN۳‬پروتييني

ژن سرعت يا ‪ ACTN۳‬پروتييني را رمزگذاري مي‌كند كه سوخت و ساز را در الياف عضلاني داراي “كليد سريع” كنترل مي‌كند و نيروي مورد نياز را براي دو سرعت فراهم مي‌آورد.

اگر شما يك انسان ماقبل تاريخ بوديد توانايي دويدن بسيار سريع در مسافتهاي كوتاه را ترجيح مي‌داديد يا پياده‌روي آرام در مسافتهاي طولاني را؟ اين سوال از جمله سوالاتي است كه با كشف ژن سرعت يا ‪ ACTN۳‬مطرح شده است.
به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز به نقل از خبرگزاري فرانسه ، ژن ‪ ACTN۳‬پروتييني را رمزگذاري مي‌كند كه سوخت و ساز را در الياف عضلاني داراي “كليد سريع” كنترل مي‌كند و نيروي مورد نياز را براي دو سرعت فراهم مي‌آورد.
حدود ‪ ۱۸‬درصد جمعيت جهان يك نسخه مختصر اين ژن را دارند كه مانع از فعاليت پروتيين ياد شده مي‌شود. اين نسخه كوتاه شده با نام ‪ R۵۷۷X‬در بين قهرمانان موفق ورزشهاي استقامتي رايج است.
اما قهرمانان دو سرعت كه نياز به سرعت انفجاري دارند برعكس قهرمانان ورزشهاي استقامتي، داراي نسخه فعال ‪ ACTN۳‬هستند.
محققان به سرپرستي كاترين نورث استاد بيمارستان كودكان در وست‌ميد در سيدني استراليا براي تحقيقات بيشتر يك دسته موش را پرورش دادند كه فاقد ژن ‪ ACTN۳‬بودند.
اين موشهاي فاقد ژن “‪ “ACTN۳‬و نيز موشهاي معمولي با ژن فعال ‪ACTN۳‬ بر روي يك دستگاه تردميل قرار داده شدند كه با سرعت مي‌چرخيد تا زماني كه موشهاي معمولي خسته شدند.
برندگان اين دو استقامت موشهاي فاقد ژن ‪ ACTN۳‬بودند كه مي‌توانستند به طور ميانگين،يك سوم بيشتر از همتايان خود بدوند.
علت اين امر اين است كه فقدان پروتيين ‪ ACNT۳‬را پروتيين ديگري به نام ‪ alpha-actnini-۲‬جبران مي‌كند كه سوخت و ساز عضلاني را به سمت يك مسير هوازي كارامدتر و روان‌تر هدايت مي‌نمايد. در نتيجه، عضلات پايي كه “كليد سريع” دارند، مي‌توانند بدون خستگي بارها و بارها منقبض شوند.
اين محققان نمودار ژنتيكي افرادي با تبار اروپايي و شرق آسيايي را بررسي كردند و نشاني از جهش در قطعه بزرگتري از رمز ژنتيكي در نزديكي ‪ R۵۷۷X‬نيافتند.
اين شباهت، نشانه انتخاب مثبت است. ژنهايي كه به مبارزه براي بقا كمك مي‌كنند براي مدت طولاني به ژنوم انسان محلق مي‌شوند و ژنهايي كه دست وپا گيرند از بين مي‌روند.
به عبارت ديگر توانايي دويدن در مسافتهاي طولاني يك ويژگي ممتاز است كه گروه وسيعي از هوموساپين‌ها يا انسان انديشه ورز از آن برخوردارند.
با توجه به قدمت طولاني حيات بشر، مي‌توان گفت افزوده شدن اين ژن به انسانها نسبتا به تازگي رخ داده است.