پرسشنامه خودافشاسازی پریشانی (کان و هسلینگ ، 2001)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 2 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏در مطالعه حاضر از شاخص خودافشاسازی پریشانی Distress Disclosure Index (DDI)
‏ (کان و هسلینگ Hessling
‏، 2001) برای اندازه‏‌‏گیری میزان خودافشاسازی فرد استفاده گردید (پیوست 4). این مقیاس 12 گویه دارد که نشان‏‌‏دهنده میزان راحتی افراد در گفتگو راجع به پریشانی‏‌‏شان است. این مقیاس در یک طیف لیکرت 5 درجه‏‌‏ای طراحی شده است و پاسخ به گویه‏‌‏ها از یک (کاملاً مخالفم) تا پنج (کاملاً موافقم) نمره می‏‌‏گیرند. از این رو حداقل نمره در این مقیاس 12 و حداکثر آن 60 می‏‌‏تواند باشد. ‏«‏دوست دارم راجع به افکار پریشان‏‌‏کننده‏‌‏ام با دیگران صحبت کنم‏»‏، یک نمونه از گویه‏‌‏های این مقیاس می‏‌‏باشد.
‏سازندگان مقیاس، یک عامل کلی برای این مقیاس در نظر گرفته‏‌‏اند و همبستگی مثبتی بین این مقیاس و شاخص خودافشاسازی میلر، برگ و آرچر Archer
‏ (1983) و همبستگی منفی با شاخص خودپنهان‏‌‏سازی (لارسون Larson
‏ و چاستین Chastain
‏، 1990) گزارش شده است. پایایی این مقیاس نیز از طریق بازآزمایی در چند پژوهش بالای 90/0 به دست آمده است (کان و هسلینگ، 2001؛ کان، لمب Lamb
‏، چمپیون Champion
‏، ابرل Eberle
‏ و شون Schoen
‏، 2002).
‏در پژوهش حاضر جهت تعیین روایی از تحلیل عامل به روش مؤلفه‏‌‏های اصلی استفاده گردید. ملاک استخراج عوامل، ارزش ویژه بالاتر از یک و شیب منحنی اسکری بود. یافته ها نشان دهنده وجود یک عامل کلی بود. مقدار KMO‏ برابر 92/0 و آزمون بارتلت برابر (001/0>p‏) 69/2779 بود. نتایج تحلیل عاملی نشان داد که ضرایب گویه‏‌‏ها از 61/0 تا 80/0 در نوسان بوده است. جدول 3-5 نتیجه تحلیل عاملی این مقیاس را نشان می‏‌‏دهد. جهت سنجش پایایی نیز از آلفای کرونباخ استفاده گردید و مقدار 92/0 به دست آمد. در مجموع نتایج حاکی از مطلوب بودن روایی و پایایی این ابزار جهت استفاده در این مطالعه می‏‌‏باشد.
‏جدول 3-5- نتایج تحلیل عاملی مقیاس خودافشاسازی
‏گویه
‏بار عاملی
‏1
‏63/0
‏2
‏67/0
‏3
‏80/0
‏4
‏75/0
‏5
‏78/0
‏6
‏80/0
‏7
‏71/0