تحقیق در مورد رئیـس المحـدثیـن، شیخ صـدوق 14 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 14 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏رئیـس المحـدثیـن، شیخ صـدوق 311 ـ 381 ‏هـ.ق
‏ابو جعفر محمد بن علی بن حسین بن موسی بن بابویه قمی معروف به ‏شیخ صدوق (ابن بابویه) نزد اساتید زیادی از جمله پدرش شاگردی کرد و ادب و فقه را ‏فرا گرفت .
‏پدرش، ابو الحسن علی بن حسین بن موسی قمی، نیز از فقهای ‏شیعه ‏بود که با ‏حسین ‏بن روح‏، نائب سوم امام زمان، نیز ملاقات داشت. او به دعای امام زمان صاحب سه ‏فرزند شد که محمد (شیخ صدوق) بزرگترین آنها بود.
‏شیخ صدوق برای ملاقات با ابو ‏عبدالله نعمت رقیب به ‏بلخ ‏رفت و کتاب «من لا یحضره الفقیه» را به ‏نام او نوشت. شیخ در اواخر عمر در شهر ‏ری ‏زندگی می کرد که تحت سیطره ‏آل بویه ‏بود و «رکن الدوله» و وزیر او، «صاحب ابن عباد»، او را بسیار گرامی می‌داشتند .
‏ابن بابویه به سال 381 هجری قمری در ری در گذشت و در همان جا مدفون گشت. مزار ‏او تاکنون باقی مانده است.
‏از کتاب‌های اوست:«من لایحضره الفقیه»، «علل ‏الشرایع»، «ثواب الاعمال»، «کتاب الخصال»، «کتاب الاعتقادات»، «عیون اخبار الرضا» و «‏کتاب التوحید».
‏ولادت:
‏محمد بن علـى بن بابویه قمى معروف به ‏ابـن بابـویه ‏و شیخ صدوق، از مفاخر فقهاى ‏دنیاى شیعه و محـدث عالـى مقام در نیمه دوم سده چهارم هجرى است.
‏بعد از سـال 305 ‏هـ . ق، که نـایب دوم امام زمـان علیه‌السلام از دنیا رفت، شیخ اجل ‏حسین بـن روح نوبختى ‏به عنوان نایب سـوم ‏امام علیه‌السلام بیـن شیعیان و حضرت گردید. على بـن بابـویه قمى پدر شیخ صدوق که ‏از علماى قـم بـود، وارد ‏بغداد ‏شد، و چون ‏تا آن زمان صاحب فرزنـدى نشـده بـود، و از ایـن نظر رنج مـى برد لذا فرصت را مغتنم ‏شمرد، و ضمن نامه اى به حسین بـن روح نوبختى، از او تقاضا نمـود که در حیـن ‏شرفیابـى به محضر آقا ‏امام ‏زمان ‏علیه‌السلام نامه او را به آن حضرت تقدیم نماید.
‏وى در آن نامه اشتیاق ‏خود را به داشتـن پسرى ابراز کرده بـود، و جواب امام زمان علیه‌السلام هـم به او ‏رسید که ما براى تو ‏دعا ‏کردیـم و عنقریب خـداوند ‏پسرى و یا پسرانـى فقیه و پاک سرشت به تـو خواهد داد.
‏به ایـن ترتیب عنایت الهى ‏شامل حال وى شده و دعاى حضرت حجت علیه‌السلام به سـال 311 هـ. ق بـا تـولـد شیخ ‏صـدوق تحقق یافت. اسنـاد ایـن روایت معتبـر است، چنـانچه شیخ صـدوق خـود در کتـاب ‏گرانقدرش کمال الدین آورده است. و ‏شیخ طـوسـى ‏در کتـاب غیبت صفحه 195 ایـن ‏حـدیث را آ ورده است. همچنین ایـن حدیث را دانشمند رجال شناس ‏شیخ نجاشى ‏در کتاب خـود صفحه 184 نقل کرده ‏است.
‏تحصیلات:
‏او در روزگار جـوانى پـس از فرا گرفتـن علـوم مقـدماتـى، ‏علـم ‏حـدیث ‏و ‏فقه ‏را از مفاخـر فقها و محدثیـن قـم همچون ‏پدرش على بن بابویه و محمد بن حسـن بـن ولید، پیشواى فقهاى قم، احمد بن على بن ‏ابراهیم قمى، حسیـن بـن ادریس قمى و دیگران آموخت و چون در روزگار سلاطیـن شیعى آل ‏بویه به سر مـى برده و آنها بر قسمت اعظم دنیاى اسلام تسلط داشتنـد به منظور دیـدار ‏مشایخ دیگـر در سایر نقاط شیعه نشیـن، و سیـر و سیاحت به مسافرت دور و درازى همت ‏گماشت.
‏شیخ صدوق در سال 347 هـ . ق، در رى از ابو الحسن محمد بـن احمد بن علـى ‏اسدى معروف به ابـن جراده بردعى حدیث فراگرفت و در سال 352 هـ . ق، در نیشـابـور ‏ازمحضر علماى آن سـامـان استماع حـدیث نموده مانند: ابـو علـى حسیـن بـن احمد ‏بیهقـى، عبـد الرحمـن محمد بـن عبدوس و همچنیـن در ‏مرو ‏از افرادى همچون ابـو ‏الحسن محمد بن على بن فقیه و ابو یوسف رافع بـن عبدالله به اخذ حـدیث تـوفیق یافت ‏که در ‏کـوفه، ‏مکه‏، ‏بغداد‏، ‏بلخ ‏و سـرخـس استماع حدیث داشته است.