دانلود چارچوب و مباني نظري مفصل زانو و آناتومی آن با فرمت word

دانلود چارچوب و مباني نظري مفصل زانو و آناتومی آن با فرمت word (docx) 27 صفحه

دسته بندی : تحقیق

نوع فایل : Word (.docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحات: 27 صفحه

قسمتی از متن Word (.docx) :

وضعیت بدنی بر اساس تعریف کمیته پوسچر آکادمی جراحی اورتوپدی امریکا در سال 1974، حالتی از تعادل اسکلتیعضلانی است که صرف نظر از وضعیت قرارگیری بدن (مثل خوابیده، نشسته، ایستاده)، در هنگام کار و استراحت از ساختارهای حمایت کننده، در مقابل آسیب یا ناهنجاری پیشرونده محافظت مینماید (وگن، 2005). در چنین شرایطی، انرژی مصرفی عضلات برای حفظ راستای صحیح بدن کاهش خواهد یافت (لوینجی و نورکین، 2011)، بنابراین، در یک وضعیت مطلوب، کمترین میزان استرس بر روی ساختارهای حمایت کننده بدن دارد و بیشترین کارایی مشاهده میشود. در مقابل، وضعیت بدنی نامطلوب یا ضعیف، آرایش نسبی نامناسب مفاصل و قسمتهای مختلف بدن در ارتباط با یکدیگر است بهطوری که سبب افزایش استرس و استرین بر ساختارهای حمایتی بدن، تغییر عملکرد عضلات و طول استراحت آنها و همچنین کاهش کارایی تعادل بر روی سطح اتکا میشود (کندال و همکاران، 2005؛ هال و همکاران، 2011). در واقع، بروز انحرافات قابل ملاحظه در وضعیت بدنی میتواند در بلند مدت سبب بروز سازگاریهای منفی گستردهای در مفاصل و بافتهای نرم گردد که از آن جمله میتوان به کوتاهی و سفتی عضلات در سمت آگونیست و طویل شدگی و ضعف آنها در سمت آنتاگونیست اشاره کرد که این مسئله میتواند بر وضعیت بدنی افراد مبتلا تاثیرگذار بوده و سبب بروز ناهنجاریهای مختلف وضعیتی از جمله زانوی پرانتزی گردد (کندال و همکاران، 2005). 2-2-2. زانو 2-2-2-1. آناتومی مفصل زانو مفصل زانو، یکی از بزرگ‌ترین و پیچیده‌ترین مفاصل بدن و یک مفصل سینوویال از نوع محوری است. انتهای تحتانی ران به همراه کندیل هایش و حفره‌ی عمیق بین آن‌ها با سطح فوقانی و صاف درشتنی مفصل می‌گردد (پریم کومار، 2004) ADDIN EN.CITE Premkumar2004192(16)1921926Premkumar, Kalyani2004Wolters Kluwer Health0781734762. مفصل زانو در واقع از سه مفصل تشکیل شده است که همگی توسط یک کپسول مفصلی منفرد احاطه شده‌اند: قسمت تیبیوفمورال داخلی (مفصل بین کندیل داخلی محدب ران و کندیل مقعر درشتنی و منیسک بین آن‌ها) قسمت تیبیوفمورال خارجی (مفصل بین کندیل خارجی محدب ران و کندیل مقعر درشتنی و منیسک بین آن‌ها) قسمت پتلافمورال (مفصل بین کشکک و بخش قدامی ران) (ریس و همکاران، 2002). سطوح مفصلی استخوان درشتنی توسط دو دیسک فیبری-غضروفی نیم هلالی (منیسک داخلی و خارجی) که روی درشتنی قرار می‌گیرند، عمیق می‌شوند. بعلاوه، این دو منیسک به عنوان یک جذب کننده نیرو عمل کرده و استرس وارد بر مفصل را در سطح وسیع‌تری پخش می‌نمایند. همچنین، به لغزندگی سطوح مفصلی و کاهش اصطکاک کمک می‌نمایند. استخوان نازکنی با ران مفصل نمی‌شود و تنها با سطح خارجی درشتنی تماس دارد (پریم کومار، 2004). استخوان کشکک یک استخوان کنجدی است که به وسیله تاندون عضله چهار سر احاطه شده است و از طریق لیگامنت کشککی به برجستگی درشت نئی متصل می شود (فلوید، 2007). موقعیت قرار گیری استخوان کشکک طوری است که مانند یک قرقره عمل می کند و از طریق افزایش بازوی اهرم عضله چهارسر باعث افزایش 33 تا 50 درصدی گشتاور عضله چهار سر می شود (اوتینگ و همکاران، 2005). لیگامنت ها موجب استحکام استاتیکی و انقباض عضلات چهار سر و عضلات خلفی ران موجب استحکام دینامیکی مفصل زانو می شوند. لیگامنت های متقاطع لیگامنت های بسیار قوی هستند که در داخل کپسول مفصلی و خارج از حفره سینوویال قرار دارند. رباط متقاطع قدامی از رباط متقاطع خلفی ضعیف تر است (نیومن، 2002). مینیسکها صفحاتی از جنس فیبرو کارتیلاژ هستند که روی سطوح مفصلی درشت نی قرار دارند. مینیسک هلالی شکل است و مانند یک ضربه گیر عمل میکند. مینیسکها به صفحات داخلی و خارجی درشت نی متصل شده، حفره درشت نی را عمیقتر کرده و در نتیجه موجب افزایش استحکام و پایداری مفصل زانو میشود. مینیسکهای داخلی و خارجی زانو به ترتیب بین سطح مفصلی استخوان درشت نی و لقمه داخلی و خارجی استخوان ران قرار میگیرند (فلوید، 2007). 2-2-2-2. عضلات زانو به طور کلی چهار دسته عضله، در اطراف مفصل زانو داریم : عضلاتی که زانو را خم می‌کنند (Flexor): عضله همسترینگ (شامل نیم غشایی، نیم وتری و دو سر رانی) (شکل 2-1). عضلاتی که زانو را صاف می‌کنند (Extensor): عضله چهار سر ران (شامل پهن خارجی، پهن میانی، پهن داخلی و راست رانی) (شکل 2-2). عضلاتی که زانو را به داخل می‌چرخانند (Internal rotator): عضلات نیم غشایی و نیم وتری عضلاتی که زانو را به خارج می‌چرخانند (External rotator): عضله‌ی دو سر رانی (پریم کومار، 2004) ADDIN EN.CITE Premkumar2004192(16)1921926Premkumar, Kalyani2004Wolters Kluwer Health0781734762. 1530354921885شکل2-1. گروه عضلات همسترینگ الف) دوسر رانی ب) نیم وتری ج) نیم غشایی (اقتباس از2006، palastanga)020000شکل2-1. گروه عضلات همسترینگ الف) دوسر رانی ب) نیم وتری ج) نیم غشایی (اقتباس از2006، palastanga)423291002412365029718039370 3159760190500147383586995-5080333375 شکل 2-2. گروه عضلات چهار سر الف) راست رانی ب) پهن میانی ج) پهن خارجی و داخلی (اقتباس از2006، palastanga). 2-2-2-3. کینماتیک زانو مفصل زانو از مفاصل درشتنی رانی و کشککی رانی تشکیل شده است. مفصل درشتنی رانی حرکت بزرگی در صفحه ساجیتال دارد که حدود 0 تا 140 درجه میباشد. کندیلهای بزرگ رانی محدب شکل و کندیلهای کوچکتر و تقریبا صاف درشتنی این مفاصل، دامنهی بزرگی را برای حرکت زانو در صفحه ساژیتال فراهم کرده که اجازه فعالیتهای از قبیل راه رفتن، دویدن، چمباتمه زدن و کوهنوردی را میدهد. حرکت زانو در صفحه هوریزنتال (چرخش داخلی و خارجی) و صفحه فرونتال (دور شدن و نزدیک شدن) تحت تاثیر مقدار فلکشن مفصل میباشد. کندیلهای رانی پیوسته در زانو مانع گسترش هر حرکتی در صفحات فرونتال و هوریزنتال میشود. حرکت زانو در صفحه هوریزنتال افزایش پیدا میکند زمانیکه زانو 90 درجه خم میشود، تقریبا با حداکثر 45 درجه چرخش داخلی و 30 درجه چرخش خارجی درصورتیکه در بافت نرم مشکلی وجود نداشته باشد. به طور مشابه، حرکت در صفحه فرونتال با 30 درجه فلکشن افزایش پیدا میکند و تنها با مقدار کمی دور شدن و نزدیک شدن به حداکثر میرسد. زمانیکه فلکشن کمتر از 30 درجه شود دامنه کمتر میشود (ویسر و همکاران، 2007). 2-2-3. ناهنجاری زانوی پرانتزی در این تغییر شکل، زانوها از هم دور و قوزکهای داخلی به هم نزدیک میشوند و پاها شکل پرانتزی پیدا میکنند، به خاطر همین آنرا زانوی پرانتزی یا کمانی میگویند. همه بچهها در هنگام تولد و دوران کودکی، زانوی پرانتزی دارند که بهتدریج با رشد پاها از وضعیت پرانتزی به ضربدری تغییر شکل میدهند. منظور از تغییر شکل زانوی پرانتزی به زانوی ضربدری ایجاد یک ناهنجاری نیست؛ بلکه زانوها در وضعیت طبیعی زاویهای در حدود 13-7 درجه بین محور ساق دارند که طبیعی است (سخنگویی و افشارمند، 1392). 2-2-3-1. علل تغییر شکل زانوی پرانتزی چاقی یا اضافه وزن زود راه افتادن کودک شکستگی سطوح مفصلی و یا شکستگی استخوانها در بالا و پایین مفصل استفاده از کهنه زیاد (پوشک زیاد) برای کودک کوتاهی عضلات نیمغشایی و نیموتری ضعف عضله دوسر رانی پارگی رباط جانبی خارجی زانو زمینه ارثی نرمی استخوان (راشیتیسم): نرمی استخوان به علت کمبود ویتامین D رخ میدهد (سخنگویی و افشارمند، 1392). 2-2-3-2. عوارض ناشی از زانوی پرانتزی راه رفتن غیر طبیعی: افراد دارای زانوی پرانتزی اغلب اردکوار راه میروند. آرتروز زودرس مفاصل: بر اثر تغییر محل خط ثقل و وارد شدن فشارهای غیرطبیعی بر قسمتهای مختلف سطوح مفصلی، زانو مستعد فرسایشی زودرس خواهد بود. بنابراین، در افرادی که زانوی پرانتزی دارند، میتوان انتظار آرتروز زودرس را داشت. افزایش آسیبپذیری مفصل: بر اثر تغییر وضعیت بیومکانیکی طبیعی مفصل و ایجاد فشارهای غیرطبیعی بر بافتهای اطراف مفصل، احتمال آسیبپذیری مفصل افزایش مییابد. کوتاهی قد انحراف طرفی ستونمهرهها: اگر زانوی پرانتزی بهصورت یکطرفه باشد، موجب کوتاهی ظاهری در یک پا و به دنبال آن، انحراف طرفی ستونمهرهها خواهد شد. درد: در زانوی پرانتزی، علاوهبراینکه درد ممکن است در قسمتهای مختلف مفصل زانو و از جمله داخل و جلو زانو گزارش شود، در دو طرف هم میتواند دیده شود. درد در قسمت داخلی بر اثر فشرده شدن استخوانها و در قسمت خارجی بر اثر کشش باف نرم است (سخنگویی و افشارمند، 1392). 2-2-3-3. روش اندازهگیری زانوی پرانتزی افراد باید بدون کفش و جوراب درحالیکه زانوها، ران و مچ پای آنها نمایان باشد روبروی آزمونگر و پشت به دیوار بدینصورت که ناحیه پشت سر، ستون فقرات پشتی، باسن و پاشنه در تماس با دیوار قرار بگیرد و پاها را بهصورت جفت و کاملا راحت و بدون انقباض غیر طبیعی و تنش غیر معمول در عضلات اندام تحتانی بایستند. در این حالت فاصله بین دو کندیل داخلی ران بهوسیله کالیپر اندازهگیری میشود. در صورت وجود فاصه بیش از سه سانتیمتر بین دو کندیل داخلی ران، در حالیکه قوزکهای داخلی مچ پا در تماس با یکدیگر قرار دارند، فرد دارای زانوی پرانتزی میباشد (بختیاری و همکاران، 1391). 2-2-4. تمرینات اصلاحی موضعی تمرینات رایجی است که براساس تئوری کندال، صرفا به منظور کاهش میزان زاویه بین ران و درشتنی طراحی شده است. اینگونه برنامههای تمرینی غالبا مشتمل بر حرکات کششی در قسمت داخلی زانو و تمرینات مقاومتی در ناحیه خارجی زانو میباشند (هریسومالیس، 2001). تمرین مقاومتی به عنوان انقباضهای تکراری اختیاری عضله در مقابل مقاومتی تعریف میشود که بزرگتر از مقاومتهایی است که به طور طبیعی در فعالیتهای زندگی روزمره با آن مواجه میشود. تمرین مقاومتی، قدرت را از طریق سازگاری در هر دو سیستم عضلانی و عصبی افزایش میدهد. سازگاری های عصبی، افزایش قدرت از راه های زیر صورت میگیرد: بنابر اصل اندازه، سیستم عصبی برای انجام انقباضات کوچکتر و ضعیفتر واحدهای حرکتی کوچک درون عضله را فعال میکند و هرچه کار بیشتر شود واحدهای حرکتی بزرگتر فعال خواهد شد. کنترل عصبی با تعیین این که چه تعداد و کدام واحدهای حرکتی در انقباض عضلانی درگیر میشوند و همچنین میزان فراخوانی واحدهای حرکتی، برمقدار نیروی تولید شده یک عضله تاثیر میگذارد. تمرین مقاومتی برون داد عصبی به عضله ی موافق را افزایش و گاهی فعال سازی عضله مخالف را کم می کند. 2-2-5. تمرینات عصبیعضلانی استراتژیها و برنامههای تمرینات عصبیعضلانی میتواند با تاثیر گذاشتن بر مفاصل هیپ، زانو و مچ پا، از بوجود آمدن راستای نامناسب اندام تحتانی به خصوص در حرکاتی مانند فرود آمدن از یک پرش و حرکات برشی جلوگیری کند. این نوع تمرینات ترکیبی از تمرینات چابکی، پلایومتریک، تمرینات حس عمقی/تعادلی، تمرینات مقاومتی و تمرینات استقامتی میباشند که بر بهبود و مهارت حرکتی در این اندام موثرند. تمرینات عصبیعضلانی پویا ممکن است انطباقپذیری میان عصب و عضله را تسهیل کند که در نتیجه راستای نامناسب زانو افراد را کاهش میدهد. پایه و اساس تمرینات پلایومتریک بر اساس شواهد بر فعالیتهای کوتاه مدت کششی، عصبی، عضلانی و مولفههای انعطافپذیری تاثیر دارد. در نتیجه ثبات مفصلی بالا میرود (سفتی پویای مفصلی). در واقع تمرینات پلایومتریک وقتی با دیگر تمرینات ترکیب میشود نتیجه آن، کاهش نیروهای فرودی، کاهش گشتاور واروس یا ولگوس و افزایش موثر فعالیتهای عضلانی میشود. تمرینات بالانس و وضعیتی که تمرینات حرکتی و هوشیار کننده، شامل تمرینات شناختی، تجسم حس عمقی، بیان کلامی و بازخورد میباشند که میبایست بیشتر از موقعیتهای بیومکانیکی برای مکانیسمهای حفاظتی و کاهش گشتاورهای مفصلی آماده شوند. به علاوه تمرینات حرکتی و هوشیارکننده به ورزشکاران کمک میکند که از عهده حرکات پیش بینی نشده برآیند و تمرینات اختلال گرایانه برای تهییج الگوهای فعالیتهای اصلاحی نویدبخش است. بطوریکه توان عضلات به اندازه کیفیت عملکردشان ارتقا پیدا میکند. به قدرت عضلات مرکزی باید به اندازه قدرت عضلات چهار سر و همسترینگ توجه داشت. نسبت بالای قدرت چهار سر به همسترینگ باید کاهش پیدا کند. 2-3. پیشینه تحقیق تمرین درمانی یا همان استفاده از حرکات اصلاحی، از روشهای رایج در اصلاح ناهنجاری زانوی پرانتزی وضعیتی میباشد و محققین براساس تئوری کندال، با تجویز تمرینات موضعی در ناحیه زانو مشتملبر تمرینات کششی در قسمت داخلی زانو و تمرینات قدرتی در ناحیه خارجی زانو، ناهنجاری مذکور را در مبتلایان اصلاح میکنند. با توجه به پیشینه تحقیقات انجام شده در داخل کشور در زمینه ناهنجاری زانوی، میتوان گفت این تحقیقات بیشتر جنبه توصیفی داشته و کمتر به بررسی دقیق و ارائه حرکات اصلاحی در جهت بهبود راستای زانو در صفحه فرونتال و درمان آنها دادهاند. در داخل کشور تحقیقی که بدین شکل اثر تمرینات اصلاحی و عصبیعضلانی را بعد از یک دوره تمرینی مورد بررسی قرار دهد صورت نگرفته است. حسنوند و همکاران در سال 1390 به بررسی اثر تمرینات اصلاحی در کاهش فاصله بین دو کندیل داخلی ران پرداختند که دختران 14-12 سالهی دارای زانوی پرانتزی را به مدت دو ماه (هفتهای سه جلسه) تحت تمرینات اصلاحی موضعی قرار دادند و به این نتیجه رسیدند که این تمرینات در کاهش فاصله بین دو کندیل داخلی استخوان ران موثر بوده است. بختیاری و همکاران در سال 1390 به بررسی اثر ناهنجاری زانوی پرانتزی بر افزایش نوسانات پوسچر و افزایش ریسک افتادن پرداختند و به این نتیجه رسیدند که افراد دارای زانوی پرانتزی در شاخص تعادل طرفی، تعادل ایستا و پویای ضعیفتری نسبت به افراد نرمال دارند درحالیکه در راستای قدامی-خلفی با افراد معمولی تفاوتی ندارند. بیشتر محققان در حالت پویا حرکت پرش و فرود که یکی از حرکات خطرزا در ورزشها میباشد را مورد توجه قرار گرفته اند، در حالی که حرکت برشی نیز یکی از حرکات خطرزا است که در اکثر رشتههای ورزشی و حتی فعالیتهای روزانه مورد استفاده قرار میگیرد و نیاز به تعادل طرفی بیشتری میباشد. سماعی و همکاران در سال 2012 در مطالعهای به بررسی اثرات ناهنجاری زانوی پرانتزی بر ثبات پاسچر پرداختند. نتایج آنها نشان داد که تفاوت معنیداری در میان گروهها از نظر پویا و ایستا در شاخص ثبات کلی و شاخص ثبات قدامی خلفی مشاهده نشد، در حالیکه بین گروه زانوی پرانتزی و گروه نرمال از نظر ایستا و پویا در شاخص تعادل داخلی-خارجی (طرفی) و خطر بالای سقوط تفاوت معنیداری وجود داشت (05/0>p). در نتیجه ناهنجاری زانوی پرانتزی ممکن است خطر سقوط و نوسان طرفی را افزایش دهد. آزمودنیهای این تحقیق 90 نفر از دانشجویان غیر ورزشکار بودند که در سه گروه زانوی نرمال (30 نفر)، زانوی پرانتزی (30 نفر) و زانوی ضربدری (30 نفر) قرار گرفتند. فتاحی و همکاران در سال 1392 به بررسی تاثیر ناهنجاری زانوی پرانتزی بر پایداری داینامیکی در تکلیف پرش-فرود تک پا پرداختند. نتایج نشان داد که اختلاف معنی داری در زمان رسیدن به پایداری بین دو گروه زانوی پرانتزی و زانوی نرمال در راستای قدامی خلفی وجود ندارد (05/0p). در این تحقیق 28 دانشجوی پسر رشته تربیت بدنی که طبق وضعیت زانوهایشان در دو گروه زانوی پرانتزی (14نفر) و نرمال (14 نفر) قرار گرفتند، در این مطالعه شرکت کردند. زمان رسیدن به پایداری آزمودنیها در راستای داخلی خارجی (ML) و قدامی خلفی (AP) و کلی (RV) با استفاده از صفحه نیرو در حرکت پرش فرود ارزیابی شد. شجاعالدین و همکاران در سال 1392 به مقایسه حداکثر نیروی عمودی عکسالعمل زمین و نرخ بارگذاری در حرکت فرود تکپای مردان زانوی پرانتزی و نرمال پرداختند. نتایج نشان داد که تفاوت معنیداری در حداکثر نیروی عمودی عکسالعمل زمین در هنگام برخورد پنجه مشاهده نشد (48/0=P)، اما تفاوت حداکثر نیروی عمودی عکسالعمل زمین هنگام برخورد پاشنه (02/0=p) و میزان بار (04/0=p) بین گروه زانوی پرانتزی و نرمال معنیدار بود. در این تحقیق 40 نفر دانشجوی مرد رشته تربیت بدنی به دو گروه زانوی پرانتزی (21 نفر) و زانوی نرمال (19 نفر) تقسیم شدند و حرکت فرود تک پا را از ارتفاع 30 سانتیمتری روی صفحه نیرو انجام دادند. پاشنامه و همکاران در سال 2014 در تحقیقی به بررسی رابطه ناهنجاریهای زانوی ضربدری، زانوی پرانتزی و کف پای صاف با تعادل ایستا و پویا در دانشجویان دختر دانشگاه آزاد واحد درود پرداختند و به این نتیجه رسیدند که رابطهی معنیداری بین ناهنجاری زانوی پرانتزی و تعادل ایستا در بین آزمودنیها بود (47/0-=r). همچنین رابطهی معنیداری بین ناهنجاری زانوی پرانتزی و تعادل پویا در بین آزمودنیها بود (36/0-=r). رابطهی معنیداری بین ناهنجاری زانوی ضربدری و تعادل ایستا (11/0=r) و تعادل پویا (3/0=r) مشاهده نشد. حدادنژاد و لطافتکار (1389) در تحقیق خود با عنوان رابطه بین ناهنجاری زانوی پرانتزی با اجرای برخی آزمونهای آمادگی جسمانی-حرکتی روی 60 فوتبالیست نوجوان پرداختند و به این نتیجه رسیدند که این افراد در اجرای این آزمونها ضعیفتر عمل کردهاند و علت این نتیجه را برهم خوردن راستای مفصل زانو و کاهش قدرت در عضلات دورکننده ران مرتبط میدانند و توصیه میکنند که در تمرینات فوتبال تمریناتی جهت اصلاح و بهبود این ناهنجاری گنجانده شود. حفظالسان و همکاران در سال 2013 در مطالعهای به اختلالات پاسچرال دانشجویان پسر دانشگاه سهند پرداختند. نتایج آنها نشان داد که در میان تمام شرکتکنندگان در این تحقیق، 140 نفر بدون ناهنجاری (6/46 درصد)، 160 نفر حداقل یک ناهنجاری (34/54 درصد) و 70 نفر بیش از یک ناهنجاری (23/33 درصد) را دارا بودند. از این مطالعه واضح است که شیوع اختلالات پاسچری در میان افراد آماری بالا است. در بین ناهنجاریهای اندام تحتانی در زانو عارضهی زانوی پرانتزی شیوع بالاتری نسبت به دیگر ناهنجاریها در این مفصل بود. این نسبت برای زانوی پرانتزی 34/5 درصد و برای زانوی ضربدری 66/2 درصد بود. آزمودنیهای این مطالعه شامل 300 نفر از کل دانشجویان دامنهی سنی 22-18 ساله بودند که بصورت تصادفی وارد تحقیق شده بودند. تقدسی و همکاران در سال 2013 در مطالعهای به بررسی وضعیت استقرار اندام فوقانی و تحتانی و ارتباط آن با آمادگی جسمانی و ترکیب بدن پرداختند. آزمودنیها دختران دامنه سنی 16-14 سال بودند که از بین 1817 نفر 341 نفر آنها بصورت تصادفی وارد تحقیق شدند و نتایج آنها نشان داد که: 2/30 درصد از اختلالات مربوط به اندام تحتانی بود که بیشترین اختلالات در اندام تحتانی مربوط به زانوی پرانتزی بود. از دیگر روشهای درمان و پیشگیری از آسیب، تمرینات عصبیعضلانی میباشد که امروزه مورد استفاده قرار میگیرد. محمدی (1392) در پایان نامه خود با عنوان «مقایسه اثر تمرینات عصبیعضلانی اندام تحتانی و تمرینات رایج هندبال بر عملکرد و راستای سه بعدی زانوی بازیکنان مرد هندبال در فرود یک پا» پرداخت. به این نتیجه رسید که تمرینات عصبیعضلانی باعث کاهش زوایای والگوس و چرخش داخلی زانو و افزایش عملکرد اندام تحتانی در مقایسه با تمرینات رایج گردید. آزمودنیهای این تحقیق 34 بازیکن مرد لیگ برتر هندبال بودند که در دو گروه، یک گروه تمرینات رایج هندبال و دیگر گروه تمرینات رایج هندبال به همراه تمرینات عصبیعضلانی به مدت هشت هفته به تمرین پرداختند. صمدی و همکاران در سال 1392 در تحقیق خود با عنوان تاثیر شش هفته تمرینات عصبیعضلانی بر کنترل وضعیتی پویا و عملکرد اندام تحتانی ورزشکاران پسر مبتلا به بیثباتی مچ پا به این نتیجه رسیدند که امتیازات آزمون ستاره تعدیل شده در هر سه جهت قدامی، خلفی داخلی و خلفی خارجی در گروه تمرین، در مقایسه با گروه کنترل بهبود را معنیداری نشان داد (05/0>p). همچنین آزمودنیهای گروه تمرین، در مقایسه با گروه کنترل بهبود معنیداری در امتیازات پرسشنامههای اندازهگیری توانایی مچ پا و در فعالیتهای روزانه و ورزشی نشان دادند (05/0>p). در این تحقیق 28 دانشجوی تربیت بدنی ورزشکار پسر مبتلا به بیثباتی عملکردی بصورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند و به صورت تصادفی در دو گروه تمرین (14=n) و کنترل (14=n) تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل شش هفته تمرینات عصبیعضلانی پیشرونده تحت نظارت، با استفاده از تخته تعادل و تخته لغزان بود. عملکرد اندام تحتانی با استفاده از پرسشنامههای اندازهگیری توانایی مچ پا و پا در فعالیتهای روزانه و ورزشی و کنترل وضعیتی پویا با استفاده از آزمون تعدیل شده ستاره اندازهگیری شدند. میر و همکاران در سال 2006 به بررسی اثر تمرین پلایومتریک و تعادل بر بیومکانیک اندام تحتانی پرداختند. نتایج آنها نشان داد که در طول پرش عمودی هر دو نوع تمرین پلایومتریک و تعادل باعث کاهش تماس اولیه (002/0=p)، حداکثر زاویه دور شدن ران (015/0=p) و حداکثر چرخش داخلی مچ پا (038/0=p) شد. همچنین در طول فرود میانی تمرین در هر دو گروه باعث کاهش تماس اولیه (002/0=p) و حداکثر زاویه دور شدن ران (038/0=p) شد. تمرین پلایومتریک سبب افزایش تماس اولیه فلکشن زانو (047/0=p) و حداکثر فلکشن زانو (031/0=p) در پرش عمودی شد؛ درحالیکه تمرین تعادلی حداکثر فلکشن زاویه را در طول فرود میانی (005/0=p) افزایش داد و بطور کلی تمرینات پلایومتریک و تعادلی میتواند اندازه والگوس اندام تحتانی را کاهش دهد. آزمودنیهای این پژوهش 18 نفر ورزشکار دختر مقطع متوسطه بودند که به مدت هفت هفته در تمرینات مشارکت کردند. گروه پلایومتریک (8 نفر) و گروه تعادل (10 نفر) بودند. سینماتیک اندام تحتانی در طول پرش عمودی و فرود میانی قبل و بعد از تمرین با استفاده از تکنیکهای تجزیه و تحلیل حرکت سه بعدی اندازهگیری شد. چاپل و همکاران در سال 2008 در تحقیق روی 30 زن دانشگاه ملی ورزش بخش انجمن بازیکنان فوتبال و بسکتبال در چند تکلیف پرش اثر شش هفته تمرین عصبیعضلانی را بر سینتیک و سینماتیک تکلیف پرش بررسی نمودند و بدین نتایج رسیدند اندازه والگوس زانو در زانو در فاز stance در تکلیف stop jump بعد از تمرینات عصبیعضلانی کاهش پیدا کرد (04/0=p) اما تفاوت معناداری در تکلیف drop jump مشاهده نشد. زاویههای فلکشن اولیه زانو (0003/0=p) و حداکثر فلکشن زانو (006/0=p) در طول فاز stance در تکلیف drop jump افزایش پیدا کرد، اما تفاوتی در stop jump مشاهده نشد. بهبود عملکرد ورزشکاران در پرش عمودی (001/0>p)، تست هاپ چپ پا و تست هاپ راست پا مشاهده شد. هبچر و همکاران (2010) در تحقیقی برای بررسی تمرین عصبی عضلانی جهت پیشگیری از آسیب ورزشی به جستوجو ادبیات در پایگاه دادههای الکترونیکی مختلف و فهرست مرجع پرداختند. معیارهای ورود به مطالعه، کیفیت روش و اطلاعات خروجی را مورد ارزیابی قرار دادند و تمرکز بر مطالعاتی با روش کیفی بالا، خطرات نسبی (RR) و فاصله اطمینان (CI) 95 درصد به منظور بررسی اثر درمان مورد استفاده قرار گرفت و به این نتیجه رسیدند که تمرینات عصبیعضلانی در کاهش آسیب اندام تحتانی (زانو و مچ پا) موثر بوده است. پاترنو و همکاران (2004) تمرینات عصبیعضلانی را برای بهبود ثبات تک اندام در ورزشکاران جوان زن مورد بررسی قرار دادند. 41 دختر دبیرستانی با محدوده سنی 13 تا 17 سال در این مطالعه شرکت کردند. برنامههای آموزشی پیشگیری از آسیب دیدگی به طور معمول ترکیبی از تمرینات مقاومتی، انعطاف پذیری، پلایومتریک، و تعادل میباشد که به مدت 90 دقیقه و سه جلسه در هفته برگزار شد. قبل و بعد از مداخله تغییرات تعادل با دستگاه بایودکس بررسی شد. آنها به این نتیجه رسیدند این برنامه آموزشی عصبیعضلانی شش هفته ای میتواند باعث کاهش بروز آسیب ACL شود. وینگ فیلد در سال 2012 در تحقیقی با عنوان تمرینات عصبیعضلانی از آسیبهای زانوی فوتبالیستهای زن جلوگیری میکند به این نتیجه رسید که تمرینات کوتاه هفتهای (2 جلسه در هفته) عصبیعضلانی میزان آسیب ACL را در میان ورزشکاران بزرگسال زن کاهش داد. آزمودنیهای این تحقیق دختران 17-12 ساله فوتبالیست بودند. السون و همکاران (2005) پژوهشی با هدف بررسی اثر یک برنامه پیشگیرانه در شکل گرم کردن برای کاهش بروز آسیب های زانو و مچ پا در افراد جوان ورزشکار انجام دادند. در این مطالعه 1837 بازیکن با محدوده سنی 15-17 سال در دو گروه مداخله با تعداد 958 نفر (808 زن و 150 مرد) و گروه کنترل با تعداد 879 نفر (778 زن و 101 مرد) مورد آزمون قرار گرفتند. این بررسی به مدت 8 ماه و در طول لیگ انجام گرفته است. نتایج نشان داد که تمرینات پیشگیرانه گرم کردن میتواند از صدمات زانو و مچ پا در افراد جوان ورزش جلوگیری کند و به بهبود اجرا، پرش، روش فرود و کنترل عصبیعضلانی ، تعادل، و قدرت بیانجامد. میر و همکاران در سال 2012 در تحقیقی به بررسی اثر سن بر تاثیر تمرینات عصبیعضلانی بر کاهش آسیب ACL در زنان ورزشکار پرداختند. نتایج آنها نشان داد که کاهش معنی داری در آسیب زانو گروه تمرینات عصبیعضلانی در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد. آسیب ACL اندام تحتانی در اواسط نوجوانی در مقایسه با اواخر نوجوانی و اوایل بزرگسالی در شرکتکنندگان دستخوش تمرین عصبیعضلانی پیدا شد. هولم و همکاران (2004) اثر تمرینات عصبیعضلانی را بر حس عمقی، تعادل، قدرت عضلانی و عملکرد اندام تحتانی در 35 زن هندبالیست در طول یک فصل که هر هفته 10 تا11 ساعت تمرین داشتند، بررسی کردند و در پایان به این نتیجه رسیدند که برنامه تمرین پیشگیری از آسیب ACL موجب بهبود تعادل پویا در هندبالیستهای نخبه شده است. 2-4. جمعبندی پژوهشهای انجام شده با بررسی ادبیات پیشینه، تحقیقات گذشته کمتر به اثر تمرینات اصلاحی موضعی بر راستای زانو در افراد دارای زانوی پرانتزی پرداختهاند. بهطور مثال حسنوند و همکاران در سال 1390 به بررسی اثر تمرینات اصلاحی بر دختران دارای زانوی پرانتزی پرداختند و اثر مثبت این تمرینات را گزارش کردند ولی پروتکل تمرینی مشخصی را ارائه نکردند و همچنین شیوه اندازهگیری زانوی پرانتزی در تحقیق فوق نادرست بوده است. دیگر تحقیقات به بررسی اثرات زانوی پرانتزی بر تعادل و نیرویعکسالعمل زمین پرداختهاند که بختیاری و همکاران (1390)، سماعی و همکاران (2013) و فتاحی و همکاران (1392) در مشاهدات خود به این نتیجه رسیدند که افراد زانوی پرانتزی تعادل طرفی (داخلیخارجی) ضعیفتری نسبت به افراد سالم دارند. حفظ السان و همکاران (2013) و تقدسی و همکاران (2013) به بررسی شیوع ناهنجاریهای اندام فوقانی و تحتانی دانشآموزان پرداخته و زانوی پرانتزی را یکی از شایعترین ناهنجاریها در اندام تحتانی معرفی کردند. در زمینه تمرینات عصبیعضلانی، محمدی (1392)، میر و همکاران (2006) و چیا و همکاران (2008) به بررسی اثر تمرینات عصبیعضلانی بر سینماتیک زانو پرداخته و اثرات مثبت این تمرینات را بر کاهش زاویه والگوس در سطح فرونتال گزارش کردهاند. دیگر تحقیقات در زمینه تمرینات عصبیعضلانی اثر این تمرینات را در پیشگیری از آسیبهای اندام تحتانی پرداختهاند. هبچر و همکاران (2010)، پاترنو و همکاران (2004)، السون و همکاران (2005)، وینگ فیلد (2012) و میر و همکاران (2012) همگی اثر تمرینات عصبیعضلانی را بر کاهش آسیبهای اندام تحتانی تایید کردهاند. با توجه به ادبیات، پژوهشی در زمینه بررسی اثر تمرینات اصلاحی موضعی و تمرینات عصبیعضلانی بر راستای زانوی افراد دارای زانوی پرانتزی در حرکت برشی مشاهده نشد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر اثر شش هفته تمرینات اصلاحی موضعی و تمرینات عصبیعضلانی بر راستای زانو در پسران دارای زانوی پرانتزی در حرکت برشی میباشد. منابع بختیاری، امیرهوشنگ؛ فاطمی، الهام و سلطانی، اصغر رضا (1391). اثر دفورمیتی ژنوواروم بر افزایش نوسانات پوسچر و افزایش ریسک افتادن. کومش؛ جلد 13، شماره 3، 337-330. حسنوند، بهمن؛ بهرامی، فرید؛ درویشی، اعظم؛ کرمی، کبری و چگنی، مسعود (1390). تاثیر حرکات اصلاحی منظم بر ناهنجاریهای عضلانی-اسکلتی دختران دانشآموز شهر خرمآباد. دانشگاه علوم پزشکی لرستان. شماره1: 85-79. دانشمندی، حسن؛ علیزاده، محمدحسین و مقدسی، مهرزاد (1385). بررسی راستای طبیعی زانوها و ارتباط آن با برخی عاملهای موثر در ورزشکاران حرفهای. المپیک، شماره 33، 50-41. رهنما، نادر؛ بمبئی چی، عفت و دانشجو، عبدالحمید (1387). شیوع و علل آسیب لیگامنت متقاطع قدامی در فوتبالیستهای مرد حرفهای. المپیک؛ شماره 44. سخنگویی، یحیی؛ افشارمند زهره (1392). حرکات اصلاحی (چاپ اول). انتشارات حتمی. 349-345. شاهامیری فتاحی، فرج الله؛ علیزاده، محمد حسین و مینونژاد، هومن (1392). تاثیر ناهنجاری زانوی پرانتزی بر پایداری داینامیکی در تکلیف پرشفرود تک پا، مطالعات طب ورزشی، 13، 52-39. لطافت كار، امير؛ دانشمندي، حسن؛ حدادنژاد، مليحه و عبدالوهابي، زهرا (1392). حركات اصلاحي پيشرفته از تئوري تا عمل (چاپ دوم). تهران: آواي ظهور. Andrews, M., Noyes, F. R., Hewett, T. E., & Andriacchi, T. P. (1996). Lower limb alignment and foot angle are related to stance phase knee adduction in normal subjects: a critical analysis of the reliability of gait analysis data. Journal of orthopaedic research; 14(2), 289-295. Andriacchi, T. P. (1994). Dynamics of knee malalignment. The Orthopedic clinics of North America; 25(3), 395-403. Arms, S. W., Pope, M. H., Johnson, R. J., Fischer, R. A., Arvidsson, I., & Eriksson, E. (1984). The biomechanics of anterior cruciate ligament rehabilitation and reconstruction. The American journal of sports medicine; 12(1), 8-18. Boden, B. P., Dean, G. S., Feagin, J. A., & Garrett, W. E. (2000). Mechanisms of anterior cruciate ligament injury. Orthopedics; 23(6), 573-578. Chao, E. Y., Neluheni, E. V., Hsu, R. W., & Paley, D. (1994). Biomechanics of malalignment. The Orthopedic Clinics of North America; 25(3), 379-386. Chappell, J. D., & Limpisvasti, O. (2008). Effect of a neuromuscular training program on the kinetics and kinematics of jumping tasks. The American Journal of Sports Medicine; 36(6), 1081-1086 Colby, S., Francisco, A., Yu, B., Kirkendall, D., Finch, M., & Garrett, W. (2000). Electromyographic and kinematic analysis of cutting maneuvers implications for anterior cruciate ligament injury. The American Journal of Sports Medicine; 28(2), 234-240. Chappell, J.D. & Limpisivasti O. (2008). Effect of a neuromuscular training program on the kinetics and kinematics of jumping tasks. American Journal of Sports Medicine; 36(6), 1081-1086. Floyd, R. T. (2007). Manual of structural kinesiology (pp. 18-20, 258-277). Boston: WCB. Heidt, R. S., Sweeterman, L. M., Carlonas, R. L., Traub, J. A., & Tekulve, F. X. (2000). Avoidance of soccer injuries with preseason conditioning. The American Journal of Sports Medicine; 28(5), 659-662. Hrysomallis, C., & Goodman, C. (2001). A review of resistance exercise and posture realignment. The Journal of Strength & Conditioning Research; 15(3), 385-390. Haim, A., Rozen, N., Dekel, S., Halperin, N., & Wolf, A. (2008). Control of knee coronal plane moment via modulation of center of pressure: a prospective gait analysis study. Journal of biomechanics; 41(14), 3010-3016. Hefzollesan, M., & Ghalegir, S. (2013). Study of postural abnormalities of male students of Sahand University of Technology. CABI (CAB Direct), 83. Holm, I., Fosdahl, M. A., Friis, A., Risberg, M. A., Myklebust, G., & Steen, H. (2004). Effect of neuromuscular training on proprioception, balance, muscle strength, and lower limb function in female team handball players. Clinical Journal of Sport Medicine; 4(2), 88-94. Hübscher, M., Zech, A., Pfeifer, K., Hänsel, F., Vogt, L., & Banzer, W. (2010). Neuromuscular training for sports injury prevention: a systematic review.Medicine and Science in Sports and Exercise; 42(3), 413-421. Hutson, M., & Speed, C. (Eds.). (2011). Sports Injuries. Oxford University Press. Hewett, TE., Stroupe, AL., Nance, TA., & Noyes, FR. (1996). Plyometric training in female athletes. Decreased impact forces and increased hamstring torques. The American Journal of Sports Medicine; 24: 765–773. Johnson, F., Leitl, S., & Waugh, W. (1980). The distribution of load across the knee. A comparison of static and dynamic measurements. Journal of Bone & Joint Surgery, British Volume; 62(3), 346-349. Krosshaug, T., Nakamae, A., & Boden, BP. (2007). Mechanisms of anteriorcruciate ligament injury in basketball: video analysis of 39 cases. The American Journal of Sports Medicine; 35:359–67. Kibler, WEI., Livingston, B. (2001). Closed-chain rehabilitation for upper and lower extremities. J Am Acad Orthop Surg; 9:412-421. Lewek, M. D., Rudolph, K. S., & Snyder-Mackler, L. (2004). Control of frontal plane knee laxity during gait in patients with medial compartment knee osteoarthritis. Osteoarthritis and Cartilage; 12(9), 745-751. Lee, SY,. & Hertel, J. (2012). Arch height and maximum rearfoot eversion during jogging in 2 static neutral positions. Journal of Athletic Training; 47(1):83-90. Mandelbaum, B. R., Silvers, H. J., Watanabe, D. S., Knarr, J. F., Thomas, S. D., Griffin, L. Y. (2005). Effectiveness of a neuromuscular and proprioceptive training program in preventing anterior cruciate ligament injuries in female athletes 2-year follow-up. The American Journal of Sports Medicine; 33(7), 1003-1010. Myklebust, G., Engebretsen, L., Braekken, I. H., Skjolberg, A., Olsen, O. E., & Bahr, R. (2003). Prevention of anterior cruciate ligament injuries in female team handball players: a prospective intervention study over three seasons. Clinical Journal of Sport Medicine; 13(2), 71-78. Myer, G. D., Ford, K. R., McLean, S. G., & Hewett, T. E. (2006). The effects of plyometric versus dynamic stabilization and balance training on lower extremity biomechanics. The American Journal of Sports Medicine; 34(3), 445-455. Myer, G. D., Sugimoto, D., Thomas, S., & Hewett, T. E. (2012). The influence of age on the effectiveness of neuromuscular training to reduce anterior cruciate ligament injury in female athletes a meta-analysis. The American Journal of Sports Medicine, 0363546512460637. Mehrdad, H., & Sohrab, G. (2013). Study of postural abnormalities of male students of sahand university of technology.Fiziceskoe vospitanie studentov, 2. Markolf, K. L., Mensch, J. S., and Amstutz,H. C. (1976). Stiffness and laxity of the knee the contributions of the supporting structures. A quantitative in vitro study. J Bone Joint Surg Am 58, 583-594. Nakao, S., Komatsu, K., Sakai, W., Kashihara, M., Masuda, Y., Nishikawa, K., &…. (2011). Gait and posture assessments of a patient treated with deep brain stimulation in dystonia using three-dimensional motion analysis systems. The Journal of Medical Investigation: JMI, 58(3-4), 264-272. Nyland, J. O. H. N., Smith, S. T. E. V. E., Beickman, K. U. R. T., Armsey, T. H. O. M. A. S., & Caborn, D. N. (2002). Frontal plane knee angle affects dynamic postural control strategy during unilateral stance. Medicine and science in sports and exercise, 34(7), 1150-1157. Neumann, D. A. (2002). Kinesiology of the musculoskeletal system: Foundations for physical rehabilitation. St. Louis: Mosby. Olson, TJ., Chebny, C., Willson, JD., Kernozek, TW., Straker, JS. ( 2011). Comparison of 2D and 3D kinematic changes during a single leg step down following neuromuscular training. Phys Ther Sport; 12(2):93-9. Patel, K. (2005). Corrective Exercise: A Practical Approach. Routledge: p (204-253). Pfile, KR., Hart, JM., Herman, DC., Hertel, J., Kerrigan, DC., Ingersoll, CD. (2013). Different exercise training interventions and drop landing biomechanics in high school female athletes. Journal of Athletic Training; 48(4):450-462. Quatman CE and Hewett TE.The anterior cruciate ligament injury controversy: is‘‘valgus collapse’’ a sex-specific mechanism? Br JSports Med 2009; 43:328–335. Risberg, MA,. Holm, I., Myklebust, G,. Engebretsen, L. ( 2007). Neuromuscular training versus strength training during first 6 months after anteriorcruciate ligament reconstruction: a randomized clinical trial. Phys Ther; 87:737–750. Samaei, A., Bakhtiary, A. H., Elham, F., & Rezasoltani, A. (2012). Effects of genu varum deformity on postural stability. International Journal of Sports Medicine, 33(6), 469. Scott, r., & Brown. (2012). The relationship between leg dominance and knee mechanics during the cutting maneuver. The Thesis for Master of Exercise Science. Silvers, H. J. (2009). Play at Your Own Risk: Sport, the Injury Epidemic, and ACL Injury Prevention in Female Athletes. Journal of Intercollegiate Sports, 2, 81-98. Starkey, C., Brown, S. D., & Ryan, J. (2009). Examination of Orthopedic and Athletic Injuries. FA Davis. Shultz, S. J., Shimokochi, Y., Nguyen, A. D., Schmitz, R. J., Beynnon, B. D., & Perrin, D.H. (2007). Measurement of varus-valgus and internal-external rotational knee laxities142in vivo-part i: assessment of measurement reliability and bilateral asymmetry. J Orthop Res. Tasaddoghi, Z., & Asady, S. K. Posture condition of upper and lower extremity and its relationship with physical fitness related to physical fitness and body composition. Utting, M. R., Davies, G., & Newman, J. H. (2005). Is anterior knee pain a predisposing factor to patellofemoral osteoarthritis?. The knee, 12(5), 362-365. Van De Graaff, K. M., Fox, S. I., & LaFleur, K. M. (1997). Synopsis of Human Anatomy & Physiology. Wm. C. Brown Publishers. Weiser, S., Nordin, M., Andersson, G. B. J., & Pope, M. H. (2007). Musculoskeletal disorders in the workplace: principles and practice. Musculoskeletal Disorders in the Workplace: Principles and Practice. 273-274. Young, M., & Michael, L. (2003). A review on postural realignment and its muscular and neural components. Elite Track.