مبانی نظری و ادبیات تحقیق روان درمانی

قسمتی از متن:

اهداف روان درماني

به نظر مي رسد اهداف درماني در شيوه هاي مختلف يكسان است اما تفاوت ظاهر آنها ناشي از نقطه شروع براي رسيدن به هدف نهائي است شايد با دقت بيشتر در همه نظريه ها به اين نكته برسيم كه هدف اصلي تمام شيوه هاي روان درماني سازگاري مثبت فرد با محيط و خود و مايه گرفتن در حد ممكن از استعدادهاي نهفته در فرد است و اين امر حاصل نمي شود الا به دخالت در الگوهاي نابهنجار به كار گرفته شده توسط فرد حال چه مستقيماً اين دخالت انجام شود مثل رفتارگرائي و چه غير مستقيم مانند شناخت گرائي به هر حال روان درمانگر مي خواهد و بايد علائم بيماري مراجع را تشخيص دهدو آنها را متوقف كند و تغيير دهد و فرد در به كارگيري توانائي هايش در جنبه مثبت ياري رساند.

احمدي (1363) اهداف روان درماني را از نظر نويسندگان زير چنين عنوان مي كند:

راجرز (Rogers.1951) حاصل از روان درماني اضطراب كمتر مراجع است.

بوي و پاپن، (Boy & Popen 196): هدف روان درماني كمك به فرد براي تحقيق بيشتر خود و كمال يافتن است.

پاترسون (Patterson, 1966): هدف روان درماني حفظ بهداتش رواني و احترام به خويش است(احمدي 1363).

تايلر (Taylor, 1969): هدف درماني تسهيل انتخاب هاي معقولي است كه رشد بعدي فرد مبتني بر آن انتخاب ها باشد (احمدي 1363).

نويسنده در ادامه مي افزايد: روان درماني به فرد كمك مي كند تا ياد بگيرد كه چه چيزي را لازم است انتخاب كند و پس از احراز لزوم چنين چيزي را انتخاب كند و به استقلال عملي در انتخاب هاي خود برسد.

از نظر بلاكر (Blicher, 1966): روان درماني و مشاوره دو هدف دارد:

الف) افزايش آزادي فرد با توجه به محدوديت هايي كه به وسيله او يا به وسيله محيط بر او تحميل شده است. ب) افزايش كارايي فرد بدين وسيله كه به خود نحوه كنترل محيط و پاسخ هايي مناسب نسبت به محيط را عرضه كند (احمدي 1363).

در روان درماني تنها كافي نيست كه مراجع به شناخت ماهيت مشكلات و تغيير فكر خود نسبت به انها و نيز تغيير بينش نسبت به زندگي و خود دست يابد، بلكه علاوه بر اين كسب مهارت هاي جديد در زندگي توسط بيمار رواني و پياده كردن افكار جديد درباره خود و مردم در زمينه هاي تازه ضروت دارد (محمد عثمان نجاتي.1367).

درجات روان درماني

روان درماني بر اساس نوع بيماري و شدت آن و همچنين ميزان كمكي كه نيازمند است به چند سطح قابل قسمت است كه از راهنمايي نسبتاً ساده اي براي درست ديدن مشكل به واسطه فرد مراجع شروع مي شود تا حمايت و پشتيباني براي گذراندن بحران و روان عميق براي ايجاد تغييرات اساسي در بينش و رفتار.

(شاملو 1367) در اين باره مي نويسد:



راهنمايي (Guidance):

كوتاهترين و ساده ترين نوع روان درماني است. معمولا از هفت يا هشت جلسه بيشتر طول نمي كشد و هدف آن برطرف كردن مشكل رواني محدود و حادي است كه فرد با ‌آن دست به گريبان است. در اين شيوه روان شناسي به عمق خصوصيات رواني بيمار وارد نمي شود. او فقط مي خواهد بيمار بتواند در مورد وضع خود تصميم بگيرد و يا بتواند با مشكلات خود بهتر بسازد، راهنمايي در مورد افرادي بيشتر موثر است كه قبل از ناراحتي فصلي خود، اشخاص شاد و فعال و مفيد بوده‌اند و مشكل فعلي آنها بر اثر تغييرات غير منتظره ناگهاني ايجاد شده است.

روان درماني تقويتي (Supportive Pyschtherapy):