مبانی نظری و ادبیات تحقیق گردشگری و گردشگری الکترونیکی

قسمتی از متن:

گردشگری الکترونیکی

گردشگری الکترونیکی انعکاسی است از دیجیتالی کردن تمام فرآیند ها و زنجیره های ارزشی صنایع در گردشگری، مسافرت، مهمانداری و... در سطح تاکتیکی، این امر شامل تجارت الکترونیکی و استفاده از ICT[2] برای افزایش کارایی و کارآمدی سازمانهای گردشگری است. در سطح راهبردی گردشگری الکترونیکی تمام فرآیندهای کسب و کار و نیز کل زنجیره ارزش و روابط راهبردی بین سازمانهای گردشگری و ذینفعان را متحول کرده است. گردشگری الکترونیکی با استفاده از اینترانت (سیستم های شبکه ای درون سازمانی) برای سازماندهی مجدد فرآیند های داخلی و اکسترانت (شبکه ها خارج سازمانی با سازمانهای مجاز وخاص ) برای توسعه دادوستد با شرکای قابل اعتماد و اینترنت برای روابط متقابل با تمام ذینفعان، مزایای رقابتی را افزایش می دهد. مبحث گردشگری الکترونیکی شامل تمام عملیات تجاری از قبیل تجارت الکترونیکی، بازاریابی الکترونیکی، مدیریت الکترونیکی، تولید الکترونیکی و ... می باشد که در تمام بخشهای صنعت گردشگری انجام می پذیرد.(بوهالیس، 1386: 97)

پاپلی یزدی و سقایی (1385) گردشگری الکترونیکی را اینگونه تعریف می کنند:

"گردشگری الکترونیکی، به کار گیری فناوری های جدید به خصوص فناوریهای اطلاعات و ارتباطات در دو بعد عرضه و تقاضای گردشگری است که در آن علاوه بر عرضه خدمات مورد نیاز گردشگران، زمینه های بازاریابی و دورنمای گردشگری مقاصد فرآهم می آید".(241)



خدماتی که با استفاده از فناوری های اطلاعاتی و ارتباطی در زمینه گردشگری الکترونیکی ارائه می شوند عبارتند از:

1- خدمات اطلاعاتی: نشر و گسترش اطلاعات لازم برای گردشگران و بنگاههای گردشگری در مقاصد.

2- خدمات ارتباطی: این خدمات روند بروکراسی برای سفر به دیگر کشورها را کاهش داده است که از آن جمله می توان به ارائه روادید الکترونیکی اشاره کرد.

3- خدمات معاملاتی: مانند ذخیره امکانات و خدمات مورد نیاز در مقاصد گردشگری همچون ذخیره اتاق و بلیط. (همان: 242-243)