تحقیق در مورد امام جعفر صادق

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 2 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏ولادت امام و نامگذاری
‏امام جعفر صادق، امام ششم شیعیان، در هفدهم ‏ربیع ‏الاول ‏سال 83 هجری قمری در ‏مدینه ‏متولد گردید. کنیه ایشان ابو عبدالله و لقبشان صادق می باشد. پدر ارجمندشان امام ‏باقر و مادرش ام فروة است. رسول خدا سالها قبل ولادت آن حضرت را خبر داده و فرموده ‏بود نام او را صادق بگذارید، زیرا از فرزندان او کسی است که همنام اوست، اما دروغ ‏می گوید «‏جعفر ‏کذّاب».
‏دوران قبل از امامت
‏در دوران قبل از امامت، حضرت شاهد فعالیتهای پدر ‏خویش در نشر معارف دینی و تربیت شاگردان وفا دار و با بصیرت بود. امام باقر در ‏مناسبتهای مختلف به امامت و ولایت فرزندش جعفر صادق تصریح فرموده و شیعیان را پس از ‏خودش به پیروی از او فرا می خواند. لذا احادیث، زیادی مبنی بر ‏نص ‏امامت حضرت صادق ‏نقل شده است.
‏امام صادق در سال 114 هجری قمری پس از ‏شهادت پدرش در سن 31 سالگی به امامت رسید. دوران امامتش مصادف بود با اواخر حکومت ‏امویان که در سال 132 به عمر آن پایان داده شد و اوایل ‏حکومت عباسیان.
‏اوضاع جامعه در آغاز امامت حضرت
‏در آغاز امامت حضرت افرادی از شیعیان ‏و حتی بستگان حضرت حاضر به قبول امامت ایشان نبودند، لذا حضرت از راههای گوناگونی ‏کوشیدند آنها را به قبول راه صحیح وادار سازند و دراین زمینه به اذن خداوند معجزاتی ‏نیز انجام دادند.
‏دوران امام جعفر صادق در میان دیگر دورانهای ائمه اطهار، ‏دورانی منحصر به فرد بود و شرایط اجتماعی و فرهنگی عصر آن حضرت در زمان هیچ یک از ‏امامان وجود نداشته است و این به دلیل ضعف بنی امیه و قدرت گرفتن بنی عباس بود.
‏این دو سلسله مدتها در حال مبارزه با یکدیگر بودند که این مبارزه در سال 129 ‏هجری وارد مبارزه مسلحانه و عملیات نظامی گردید.
‏این کشمکش ها و مشکلات سبب ‏شد که توجه بنی امیه و بنی عباس کمتر به امامان و فعالیتشان باشد، از این رو این ‏دوران، دوران آرامش نسبی امام صادق و شیعیان و فرصت بسیار خوبی برای ‏فعالیت ‏علمی و فرهنگی ‏آنان به شمار می رفت.
‏جنبش فرهنگی در دوران امامت حضرت
‏عصر آن حضرت همچنین عصر جنبش فرهنگی ‏و فکری و برخورد فرق و مذاهب گوناگون بود. پس از زمان رسول خدا دیگر چنین فرصتی پیش ‏نیامده بود تا معارف اصیل اسلامی ترویج گردد، بخصوص که قانون منع حدیث و فشار ‏حُکّام اموی باعث تشدید این وضع شده بود. لذا خلأ بزرگی در جامعه آنروز که تشنة ‏هرگونه علم و دانش و معرفت بود، به چشم می خورد.
‏امام صادق با توجه به فرصت ‏مناسب سیاسی و نیاز شدید جامعه، دنباله نهضت علمی و فرهنگی پدرش را گرفت و حوزه ‏وسیع علمی و دانشگاه بزرگی به وجود آورد و در رشته های مختلف علمی و نقلی شاگردان ‏بزرگی تربیت کرد. شاگردانی چون: ‏هشام ‏بن حکم‏، ‏مفضل ‏بن عمر کوفی جعفی‏، ‏محمد ‏بن مسلم ثقفی‏، ‏ابان ‏بن تغلب‏، ‏هشام بن سالم‏، ‏مؤمن طاق‏، ‏جابر ‏بن حیان ‏و . . . . تعداد شاگردان امام را تا چهار هزار نفر نوشته اند. ‏ ‏ابوحنیفه ‏رئیس یکی از چهار فرقه ‏اهل سنت ‏مدتی شاگرد ایشان بود و خودش به این موضوع افتخار کرده است. ‏ ‏امام از فرصت های ‏گوناگونی برای دفاع از دین و حقانیت تشیع و نشر معارف صحیح اسلام استفاده می برد. ‏مناظرات زیادی نیز در همین موضوعات میان ایشان و سران فرقه های گوناگون انجام ‏پذیرفت که طی آنها با استدلال های متین و استوار، پوچی عقاید آنها و برتری اسلام ‏ثابت می شد. ‏همچنین در حوزه فقه و احکام نیز توسط ایشان فعالیت زیادی صورت ‏گرفت، به صورتی که اهراههای جدیدی در این بستر گشوده شد که تاکنون نیز به راه خود ‏ادامه داده است. ‏ ‏بدین ترتیب، شرایطی مناسب پیش آمد و معارف اسلامی بیش از هر ‏وقت دیگر از طریق الهی خود منتشر گشت، به صورتی که بیشترین احادیث شیعه در تمام ‏زمینه ها از امام صادق نقل گردیده و مذهب تشیع به نام مذهب جعفری و فقه تشیع به نام ‏فقه جعفری خوانده می شود.
‏حاکمان معاصر
‏همانطور که گفته شد امام بین دو دوره عباسی و اموی و ‏دوران گذار از امویان به عباسیان می زیست. ایشان ازمیان خلفای اموی با افراد زیر ‏معاصر بود:
1- ‏هشام ‏بن عبدالملک (105- 125 ‏ه. ق)
2- ‏ولید بن یزید بن عبدالملک (125-126)
3- ‏یزید بن ولید بن عبدالملک (126)
4-