تحقیق در مورد اطعام و آثار اجتماعي و رواني آن از نگاه قرآن

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 2 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏اطعام و آثار اجتماعي و رواني آن از نگاه قرآن
‏     
‏قرآن به مسئله اطعام به عنوان يك روش انفاق توجه دارد؛ چنان كه به اين مسئله به عنوان يك روش كسب تقوا و رهايي از آتش دوزخ و همچنين به عنوان مجازات و تنبيه در دنيا مي نگرد. به سخني ديگر گاه اطعام به عنوان مجازاتي در نظر گرفته شده است كه شخصي مرتكب شده است. براي نمونه اطعام بينوايان و مساكين بركساني واجب شده است كه ظهار كرده و همسران خويش را همانند مادران و خواهران خويش دانسته اند
‏
‏رضا شريف
يكي از پديده هاي اجتماعي در جوامع اسلامي اطعام نيازمندان است. البته در برخي از روزها و مناسبت هاي مذهبي مسئله از اطعام نيازمندان فراتر رفته و به شكل اطعام عمومي جلوه مي كند. روزهاي تاسوعا و عاشورا به عنوان نمونه از مهم ترين روزهايي است كه مسئله اطعام عمومي به شكل پديده اي همگاني در سطح كشور و حتي برخي از كشورهاي اسلامي چون پاكستان و عراق و بحرين نمودار مي شود.
در اين نوشتار تلاش بر آن است تا ريشه هاي اين سنت نيكو و آثار روحي و رواني و اجتماعي آن از زاويه قرآن و آموزه هاي الهي مورد بررسي قرارگيرد.
اطعام در آموزه هاي قرآن
اطعام به معناي غذا و طعام دادن يكي از دستورهاي ديني شريعت اسلام است. شخص به علل مختلف و به انگيزه هاي چندي مي تواند و يا مي بايست به ديگران مقداري از خوراك و غذاهاي متعارف و معمول را ببخشد تا اندازه اي گرسنگي شخص از ميان برود.
اطعام به معناي اشباع و سيري نيست؛ به اين معنا كه نبايد در صورت وجوب اطعام به شخص، آن اندازه خوراك و غذا داده شود تا سير سير شود و به سخني ديگر اشباع گردد بلكه اگر به اندازه اي باشد كه گرسنگي وي برطرف شود، مي توان به همان اندازه بسنده كرد.
قرآن به مسئله اطعام به عنوان يك روش انفاق توجه دارد؛ چنان كه به اين مسئله به عنوان يك روش كسب تقوا و رهايي از آتش دوزخ و همچنين به عنوان مجازات و تنبيه در دنيا مي نگرد. به سخني ديگر گاه اطعام به عنوان مجازاتي در نظر گرفته شده است كه شخصي مرتكب شده است. براي نمونه اطعام بينوايان و مساكين بركساني واجب شده است كه ظهار كرده و همسران خويش را همانند مادران و خواهران خويش دانسته اند.
قرآن هم چنين مردم را تشويق به اطعام مساكين مي كند و حتي كساني را كه ديگران را به اين كار نيكو تشويق و ترغيب مي كنند ستايش مي كند. (ماعون آيه1 تا 3 و فجر آيه61تا 81 و حاقه آيه 52تا 53) از طرفي اين مسئله آن چنان حايز اهميت است كه سهل انگاري در تشويق ديگران به اطعام نيازمندان و مساكين را از علل غل و زنجير شدن در دوزخ مي شمارد. (حاقه آيه03تا 43) نتيجه افتادن به دوزخ اين خواهد بود كه از غذاهايي چون خون و چرك در دوزخ تغذيه مي شوند و طعام ايشان غسلين است. (حاقه آيه 43و 63)
شگفت اين كه آثاري كه برشمرديم براي آن نيست كه شخص خود اقدام به اطعام نيازمندان نمي كند بلكه مجازات كساني است كه ديگران را به اين سنت نيكو و حسنه ترغيب و تشويق نمي كنند. از اين رو كساني كه به اطعام مسكين توجه نمي كنند، در تنگنا و مجازات سخت تري قرارمي گيرند.
خداوند براي آن كه مردمان به امر اطعام ديگران تشويق گردند مي فرمايد بي توجهي در تشويق ديگران به اطعام نيازمندان موجب مي شود تا شخص از دوستي و مهرباني در قيامت محروم گردد و مورد سرزنش خداوند قرار گيرد. (حاقه آيه43و 63) گرفتاري در دوزخ و خوردن خوراك هاي چركين و خون آلود تنها بخشي از گرفتاري هايي است دچار آن خواهد شد. حال درنظر بگيريد كسي را كه نه تنها خود اين كار را نمي كند بلكه ديگران را از اطعام به نيازمندان باز مي دارد. مجازات چنين شخصي بس دشوارتر و سخت تر است.
در آموزه هاي قرآن ترك اطعام نيازمندان خود به عنوان عامل و سببي جداگانه براي ورود به دوزخ شمرده شده است. به اين معنا كه در كنار كفر و گناه، اين مسئله خود به تنهايي موجبي است تا شخص، گرفتار دوزخ شود؛ زيرا كسي كه نيازمند است و انسان توان كمك و ياري او را دارد وظيفه انساني و فطري حكم مي كند كه دست او را گرفته و حداقل نيازهاي غذايي اش را برطرف سازد. (مدثر آيه04و 44) اين افراد چنان از چشم خدا و پيامبران مي افتند كه شفاعت نيز شامل آنان نخواهد شد. در حالي كه شفاعت از آن كساني است كه در بدترين وضعيت قرارگرفته و تنها راه اميد و رهايي شان وساط