مبانی نظری و ادبیات تحقیق ذهن آگاهی

قسمتی از متن:

واژه ی ذهن آگاهی[1] ازکلمه "ساتی"[2] که در زبا ن مقدس بوداییان[3] به معنای داشتن آگاهی، توجه ویادآوری می­باشد، نشأت می­گیرد (بودهی[4]، 2000).ذهن آگاهی شكلی از مراقبه[5] است كه ریشه در تعالیم و آئین­های مذهبی شرقی خصوصاً بودا دارد (اوست[6]، 2008). کارلن ولانگر[7](2006) از ذهن آگاهی به عنوان وضعیت شناختی یاد کردند وبا صراحت بیان نمودند که بین ذهن آگاهی ومراقبه بودایی[8] تمایز وجود دارد.البته نباید منکر شباهت آنها شد.مراقبه ذهن آگاهی فقط یک نوع خاص از مراقبه بوده و سایر اعمالی چون مراقبه متمرکز که نیاز به توجه متمرکز روی یک محرک مجزا همچون یک کلمه، صدا یا شمع دارد متفاوت است(دونه،اسلاتر ولاتز[9]،2008). در آغاز قرن بیستم، ویلیام جیمز پیش­بینی کرد که بودایسم تأثیر عمده­ای بر روی روانشناسان غربی خواهد گذاشت. اکنون بیش از دو دهه است که پیش­بینی او با علاقه روزافزون به یکپارچه­ سازی روانشناسی غربی و معنویت شرقی به وقوع پیوسته است و روانشناسان بسیاری به دنبال آموزه­های بودایی و تکنیک­هایی برای آموزش ذهن هستند (اشتاین[10]، 1996؛ لئو و مک­مین[11]، 2005). علایق روانشناسان دربرگیرنده شناخت قواعد درمانی، آگاهی از محدودیت­های رویکردهای درمانی کنونی، شیفتگی کنونی جامعه غربی به شرق و گرایش جهانی به یکپارچه سازی رواندرمانی است (لئو و مک­مین، 2005). نمونه ویژه­ای از این گرایش،یکپارچه سازی تمرین­های معنوی شرقی با درمان­های شناختی ـ رفتاری است.

ذهن آگاهی در 20 سال اخیر در زمینه پزشکی وروان­شناسی دانشگاهی تغییر یافته است. ابتدا توسط کابات زین[1] در سال 1979 به عنوان برنامه ذهن آگاهی مبتنی بر کاهش استرس[2] (MBRS) درمرکز پزشکی دانشگاه ماسا چوست گسترش یافت. وامروزه به طور گسترده­ای مورد استفاده قرارگرفته است (بایر[3]وهمکاران،2004).با گسترش مداخلات مبتنی بر ذهن آگاهی تعریف­های متعددی نیز از سوی متخصصان ارائه شده است که به مواردی از آنها می­پردازیم.