پاورپوینت جامع با عنوان رشد رویشى مجدد

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : پاورپوینت
نوع فایل : PowerPoint (..pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 85 صفحه

قسمتی از متن PowerPoint (..pptx) :

بنام خدا رشد رویشى مجدد )1( ذخایر غذائى مواد آلى ذخیره شده براى شروع رشد ضرورى است. مطالعاتى که روى رشد در تاریکى انجام شده است مشخص کرده است که کربوهیدرات ها به عنوان ذخیره غذائى گیاه عمل مى کنند. اسمیت نشان داد که ریشه هاى یونجه، نشاسته و قند یعنى کربوهیدرات هاى غیرساختمانی، ذخیره مى کنند. کربوهیدرات هاى غیرساختمانى در طول تاریکى به مصرف سوخت و ساز گیاه مى رسند. درصورتى که همى سلولز و دیگر اجزاء مواد خشک )کربوهیدرات هاى ساختمانی( به مصرف سوخت و ساز گیاه نمى رسند. معمولاً گیاهچه یک گیاه یک ساله از دانه که داراى مقدار زیادى کربوهیدرات چربى و پروتئین است تغذیه مى کند. گیاهان چندساله مقدار کمى از ذخایر غذائى خود را به تولید بذر اختصاص مى دهند به طورى که رشد کربوهیدرات هاى ذخیره اى )کل کربوهیدرات غیرساختمانى یا TNC،Total (nonstrucural corbohydrates، در طى پائیز که هواى روز گرم و آفتابى و هواى شب سرد بوده و لذا شرایط براى فتوسنتزى خالص مطلوب و براى رشد شاخ و برگ چندان مناسب نیست، ذخیره مى شوند. برخى از عوامل آب و هوائى و خاکى مخصوصاً ازت زیاد خاک، روى ذخیره مواد اثر منفى دارند. ذخیره سازى با افزایش سن گیاه زیاد مى شود. دوباره گیاهان جدید به طور عمده به علت وجود ذخایر غذائى موجود در قسمت هاى مختلف اندام هاى رویشى مثل ریزوم، استولن، ساقه کورم )تیموتی( قاعده برگ یا کاه )علف باغى Dactylis glomerata(، و ریشه ها )یونجه(یا ترکیبى از این قسمت ها مى باشد. سولیوان و اسپراگ نتیجه گرفتند که رشد مجدد علف باغى در ابتدا، بستگى به ذخیره مواد در قاعده برگ پائین و ریشه ها دارد. گیاهان دوساله در سال اول تولید بذر نکرده و به جاى آن مقدار زیادى مواد غذائى را در ریشه هاى اصلى و ضخیم خود و یا مانند کرفس در دمبرگ ذخیره مى کنند. ذخیره مواد غذائى یک راهبرد مهم در مدیریت محصولات علوفه ای، مرتعى و چمنى است. گونه هاى مختلف از این نظر با هم تفاوت زیادى دارند. بعضى از آنها نسبت به برداشت هاى با فاصله کم یا برداشت هاى مستمر بسیار سازگار هستند، چون داراى عادت رشد خزنده بوده و در مقایسه با گونه هاى دیگر پس از برگ ریزى نیز شاخص سطح برگ زیادى را در سطح زمین دارا هستند )به عنوان مثال گونه هاى چمنی(. یونجه داراى این چنین توانائى نبوده، یا توانائى بسیار کمى دارد. بنابراین تعداد دفعات برداشت باید براساس توازنى بین کیفیت علوفه، عملکرد و حفظ برگ براى مدت کافى تنظیم گردد تا بتواند مواد غذائى کافى براى بقاء، برداشت هاى مکرر منجر به افزایش کیفیت علوفه برداشت شده مى گردد اما کاهش عملکرد، ذخیره مواد غذائی، و عمر گیاه را در پى دارد. مطالعات متعددى که در مورد بقولات و گرامینه ها انجام گرفته است نشان مى دهد که پس از برداشت، میزان ذخیره کربوهیدرات هاى به طور مشخص کاهش مى یابد. در تحقیقات خود روى یونجه در ایالت و یسکانیسن به این نتیجه رسید که طرح یک برنامه زمانى برداشت )به طورى که امکان ذخیره کربوهیدرات ها را فراهم کند( براى عملکرد و بقاء یونجه لازم است )شکل درصد کل کربوهیدرات هاى قابل استفاده در ریشه یونجه و شبدر پنجه مرغى که دوبار در طول فصل رشد برداشت شده اند( مشاهده کرد که سرعت باز شدن برگچه هاى شبدر قرمز در مزرعه برداشت شده بیشتر از مزرعه برداشت نشده بود. لذا وى پیشنهاد کرد که تنظیم کننده هاى رشد نیز بایستى در رشد مجدد موثر باشند. درصد کل کربوهیدرات هاى قابل استفاده در ریشه یونجه و شبدر پنجه مرغى که دوبار در طول فصل رشد برداشت شده اند (اسمیت 1962).