پیشینه و مبانی نظری مسأله بازی و بازی درمانی و پرخاشگری

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..docx) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 37 صفحه

 قسمتی از متن word (..docx) : 
 

‏مبانی نظری وپیشینه تحقیق ‏مسأله باز‏ی‏ و بازی درمانی وپرخاشگری
‏فصل دوم
‏2-1باز‏ی
‏2-2 مسأله باز‏ی
‏2-3 اهم‏ی‏ت‏ باز‏ی
‏2-4 تب‏یی‏ن‏ باز‏ی
‏2-5 باز‏ی‏ درمان‏ی
‏2-6 انواع باز‏ی‏ درمان‏ی
‏2-7 تحول نظر‏ی‏ه‏ ها‏ی‏ باز‏ی‏ درمان‏ی
‏2-7-1 باز‏ی‏ درمان‏ی‏ روان پو‏ی‏ا‏یی
‏2-7-2 باز‏ی‏ درمان‏ی‏ تخل‏ی‏ه‏ ا‏ی‏3
‏2-7-3 باز‏ی‏ درمان‏ی‏ رابطه ا‏ی‏4
‏2-7-4 باز‏ی‏ درمان‏ی‏ غ‏ی‏ر‏ مستق‏ی‏م
‏2-7-5 باز‏ی‏ درمان‏ی‏ رفتار‏ی‏ ‏–‏ شناخت‏ی
‏2-8 اختلال سلوک
‏2-9 علت شناس‏ی
‏2-9-1 عوامل مربوط به والد‏ی‏ن
‏2-9-2 فرض‏ی‏ه‏ فرهنگ‏ی‏ ‏–‏ اجتماع‏ی
‏2-9-3 عوامل روانشناخت‏ی
‏2-9-4 عوامل عصب‏ی‏ ‏–‏ ز‏ی‏ست‏ شناخت‏ی
‏جدول 2-1 عوامل مؤثر در تداوم و تحول اختلال سلوک (اقتباس از گوردون واسکرودر، 2002)
‏2-10 پرخاشگر‏ی
‏2-11 پ‏ی‏ش‏ی‏نه‏ تأث‏ی‏ر‏ باز‏ی‏ درمان‏ی‏ بر پرخاشگر‏ی‏ و روابط اجتماع‏ی‏ نامناسب کودکان مبتلا به اختلالات رفتار‏ی
‏2-1 بازی
‏- به هر فعالیت خود بخود و یا سازمان یافته ای که شادی و نشاط ایجاد می کند، سرگرم کننده و در برگیرنده انگیزش درونی است، بر روند، بیشتر از نتیجه تأکید دارد و در یک محیط امن انجام می شود، بازی اطلاق می گردد (مهجور،1378).
‏متأسفانه هیچ تعریف واحد و جامعی در مورد بازی وجود ندارد. کسانی هم که به بازی و بازی درمانی علاقمند هستند، معنای روشنی از کلمه بازی در دست ندارند و تنها تعریفی که اغلب به آن استناد می شود از اریکسون‏1‏ (1957، به نقل از آرین، 1378) است که می گوید: «بازی عملکرد خود است، کوششی جهت هماهنگ کردن فرایندهای جسمی و اجتماعی با خویشتن». لذا برای درک بیشتر دنیای کودکان باید آنها را در حین بازی مورد مشاهده قرار داد زیرا آنها از طریق بازی احساسات، ناکامیها و اضطرابهای خود را ابراز می کنند. در نتیجه بازیها وسیله مناسبی برای درمانگران است تا به دنیای کودکان وارد شوند و به این طریق آنها را بیشتر و بهتر بشناسند و به مشکلات آنها پی ببرند.
1- Erickson, E
‏2-2 مسأله بازی
‏از آنجا که توجه به کودکان از دیدگاه تحولی حائز اهمیت است، نباید آنها را به عنوان بزرگسالانی کوچک در نظر گرفت. دنیای آنها یک واقعیت عینی است و تجاربشان غالباً در خلال بازی منعکس می شود. درمانگر نیز برای تسهیل بیان کودک و اکتشاف دنیای عاطفی او باید از دنیای واقعی و تبیین کلامی او فاصله بگیرد و به دنیای فکری و معنادار او وارد شود. در این راستا، بر خلاف بزرگسالان که وسیله ارتباط طبیعی شان غالباً کلامی است، وسیله ارتباطی کودکان اغلب بازی و فعالیت است (لندرث، 2002).
‏2-3 اهمیت بازی
‏اهمیت کلی بازی در تحول و انسجام کودک مورد تأکید قرار گرفته و بازی به عنوان حق مسلم و عمومی دوره کودکی مورد توجه قرار گرفته است. بازی تنها فعالیت محوری دوران کودکی است که در تمام مکانها و زمانها اتفاق می افتد. کودکان احتیاجی ندارند که چگونگی بازی کردن را یاد بگیرند و کسی هم آنها را وادار به بازی نمی کند. بازی خودبخودی، لذت بخش، داوطلبانه و بی هدف است. برای اینکه بازی کودکان برای والدین امری قابل پذیرش باشد، تعدادی از بزرگسالان معانی ویژه ای را برای بازی ابداع کرده اند که بتوانند آن را به عنوان کاری که کودکان انجام می دهند تعریف کنند. از آنجا که بزرگترها اصرار دارند که کودکانشان افرادی موفق باشند، نمی توانند اتلاف وقت کودکان را در بازی تحمل کنند. در واقع برای بزرگترها این دیدگاه قابل قبول است که کودکان باید کاری انجام دهند، وقت را بیهوده تلف نکنند و برای هدفی ثابت تلاش کنند (لندرث، 2002).
‏بازی وسیله ای برای کودکان فراهم می آورد که بوسیله آن هیجانات و ترس هایشان را بیان کنند و به آنها کمک می کند تا توان تجزیه و تحلیل ساختارها و احساسات را در خود پرورش دهند. از سوی دیگر به نظر می رسد که بازی بیشتر نوعی انگیزه درونی دارد تا اینکه کسی یا چیزی آن را ایجاد کند یا به آن جهت بدهد. بازی که معمولاً با یکسری مواد و ابزارها و یا یک عده از همبازی ها صورت می گیرد، با برانگیختن توجه به مهارتها، دانش قبلی و فرایندهای شناختی به فرصتی برای یادگیری تبدیل می شود. شواهد بدست آمده از مطالعات موردی نشان می دهد که کودکان در بازی ممکن است در زمینه های متعدد و متنوعی از جمله در زمینه اطلاعات عمومی، محدودیت های شخصی و قوانین و آداب و رسوم اجتماعی دانش و اطلاعات کسب کنند (باعدی، 1379).