لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 5 صفحه
قسمتی از متن word (..doc) :
حسن دهلوى
(سعدى هندوستان)، امير نجمالدّين حسنبن علاء سجزى از شاعران بزرگ پارسىگوى هندوستان در قرن هفتم و هشتم هجرى و در علوّ مقام همطراز از امير خسرو دهلوى و دست معاصر و معاشر و مصاحب او است. غالباً از او بهجاى سجزى ”سنجري“ ياد کردهاند که با خواجه معينالدّين حسن معروف به سنجرى اشتباه شده است. به هر حال اگر نسبت ”سجزي“ براى امير حسن صحيح باشد بايد چنين پنداشت که نياکان وى از جمله مهاجران ايرانى سيستان بودهاند. برخى نيز نسبت ”سنجري“ را مخفف ”سنجاري“ يعنى اهل سنجار شمردهاند.
تخلص او در شعر ”حسن“ است. مولدش را تذکرهنويسان دهلى ولى او خود در قصيدهاى به ديوان (= بداؤان) و منشاء خود را دهلى معرفى کرده است. ولادتش در ميانه قرن هفتم (حدود ۶۴۹-۶۵۰) هجرى اتفاق افتاده است. وى انتساب به خاندان رسالت داشته و در قصيدهاى که در حسب حال خود سروده اشارهٔ صريح به اين امر مىکند:
... قرشى اصل و هاشمى نسبم کز هوايش برآمد اين شجرم
با وجود اين امير حسن صوفى حنفىمذهب و از مريدان شيخنظامالدّين اولياء است. تربيت اميرحسن در آخرهاى دورهٔ پادشاهان شمسيه و بلَبانيّه انجام گرفت و آن دورهاى بود که بر اثر حملهٔ مغول گروه بزرگى از دانشمندان عالمان دين و صوفيان و اديبان و شاعران ايرانىنژاد به هندوستان پناهنده شدند و آن سرزمين را مرکز نشر زبان و فرهنگ و ادب ايرانى ساختند. در اين عهد که شمال هندوستان بهوجود بزرگانى چون معينالدّين حسنسجزي، قطبالدّين بختيار کاکى اُوشي، شيخنظامالدّين اولياء، قاضى محيىالدّين کاشاني، سراجالدّين سجزي، رفيعالدّين کازرونى و بسيارى ديگر از آنان مزين بود دو شاعر جليلالقدر يعنى اميرحسن و اميرخسرو دهلوى پرورش يافتند. درباره
دسته بندی : وورد
نوع فایل : word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 5 صفحه
قسمتی از متن word (..doc) :
حسن دهلوى
(سعدى هندوستان)، امير نجمالدّين حسنبن علاء سجزى از شاعران بزرگ پارسىگوى هندوستان در قرن هفتم و هشتم هجرى و در علوّ مقام همطراز از امير خسرو دهلوى و دست معاصر و معاشر و مصاحب او است. غالباً از او بهجاى سجزى ”سنجري“ ياد کردهاند که با خواجه معينالدّين حسن معروف به سنجرى اشتباه شده است. به هر حال اگر نسبت ”سجزي“ براى امير حسن صحيح باشد بايد چنين پنداشت که نياکان وى از جمله مهاجران ايرانى سيستان بودهاند. برخى نيز نسبت ”سنجري“ را مخفف ”سنجاري“ يعنى اهل سنجار شمردهاند.
تخلص او در شعر ”حسن“ است. مولدش را تذکرهنويسان دهلى ولى او خود در قصيدهاى به ديوان (= بداؤان) و منشاء خود را دهلى معرفى کرده است. ولادتش در ميانه قرن هفتم (حدود ۶۴۹-۶۵۰) هجرى اتفاق افتاده است. وى انتساب به خاندان رسالت داشته و در قصيدهاى که در حسب حال خود سروده اشارهٔ صريح به اين امر مىکند:
... قرشى اصل و هاشمى نسبم کز هوايش برآمد اين شجرم
با وجود اين امير حسن صوفى حنفىمذهب و از مريدان شيخنظامالدّين اولياء است. تربيت اميرحسن در آخرهاى دورهٔ پادشاهان شمسيه و بلَبانيّه انجام گرفت و آن دورهاى بود که بر اثر حملهٔ مغول گروه بزرگى از دانشمندان عالمان دين و صوفيان و اديبان و شاعران ايرانىنژاد به هندوستان پناهنده شدند و آن سرزمين را مرکز نشر زبان و فرهنگ و ادب ايرانى ساختند. در اين عهد که شمال هندوستان بهوجود بزرگانى چون معينالدّين حسنسجزي، قطبالدّين بختيار کاکى اُوشي، شيخنظامالدّين اولياء، قاضى محيىالدّين کاشاني، سراجالدّين سجزي، رفيعالدّين کازرونى و بسيارى ديگر از آنان مزين بود دو شاعر جليلالقدر يعنى اميرحسن و اميرخسرو دهلوى پرورش يافتند. درباره