تحقیق در مورد حليه القرآن

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..docx) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 15 صفحه

 قسمتی از متن word (..docx) : 
 

‏منابع:
‏[1]، التيسير في القراءات السبع، ابو عمرو عثمان بن سعيد الداني الاموي، ص 18، [2]، همان مدرك، [3]، سرالبيان، حسن بيگلري، ص 144، [4]، حليه القرآن، سيد محسن موسوي، ص 26، [5]، همان گونه كه در تعريف آن اين دو قيد آورده شده بود. [6]، التيسير،‌ابوعمرو، ص 226، [7]همان مدرك
‏كسي كه قواعد قرائت سبعه را فرا گرفته و مي‌خواهد قرآن را تلاوت نمايد آيا مخارج حروف را بايد در هر يك از قرائت‌هاي هفتگانه و يا دهگانه و... به طور يكسان رعايت كند، يا مخارج حروف هم‌ طبق قرائت اختلافي است؟‌ آيا ادغام          يرملون را در ديگر قرائت‌ها هم بايد عمل نمايد يا اينكه ادغام يرملون مخصوص قرائت عاصم است؟ و قواعد ديگر همچنين. و خلاصه قاري قرآن چه مواردي را بايد در همة‌ قرائت‌ها رعايت كند و چه مواردي را بايد با اختلاف، تلاوت نمايد؟ با تعريف و تشريح جداگانه قرائت و تجويد، تفاوت‌شان و همچنين جواب سؤالات حاصل مي‌شود. براي بيان مطلب، مقدمتاً بايد بگوييم كه قرائت بر دو نوع است: 1. قرائت بالمعني الأعم، 2. قرائت بالمعني الأخص. منظور از قرائت بالمعني الأعم، همان است كه در عرف جامعه قاريان، مقصود مي‌شود كه مترادف معناي «تلاوت» است؛ يعني: خواندن قرآن،‌حال به صورت ترتيل يا تحقيق و يا غيره باشد. و منظور از قرائت بالمعني الأخص آن است كه در كتب تخصصي علوم قرآني از آن بحث مي‌شود كه منسوب به يكي از قرّء سبعه يا عشر و يا... مي‌باشد. به بيان واضح‌تر: وقتي مي‌گوييم ابن كثير آيه چهارم از سوره فاتحه را «ملك يوم الدين» قرائت نموده، [1] منظور اين است كه قرائت ابن كثير در اين آيه چنين است. يا وقتي كه مي‌گوييم «عاصم» همين آيه را «مالك يوم‌الدين» قراءت نموده، [2] منظور همان «قرائت»‌ عاصم است، به بيان ديگر مصاديق واقعي «روايت حفص از عاصم «قارئت بالمعني الأخص است و يا منظور از بالمعني الأخص، هر يك از قرائت مختص قرّاء سبعه را گويند كه مخصوص آن قاري مي‌باشد. و اما معناي تجويد: سرالبيان مي‌نويسد: تجويد، مصدر باب تفعيل، در لغت به معناي نيكو كردن و در اصطلاح، علمي است كه در آن از شناسايي مخارج و صفات حروف تهجي و محل وقت و وصل و قواعد و دستورها قرائت قرآن مجيد و نيكو خواندن آن بحث مي‌شود.[3] و حليه القرآن با بيان واضح‌تر مي‌گويد: تجويد، در لغت به معناي تحسين، تكميل، نيكو گردانيدن آمده است.
‏بديهي است آيات الهي با رعايت قواعد ويژه‌اي كه ان‌شاءالله فرا خواهيم گرفت، زيباتر، نيكوتر و تكميل‌تر، تلاوت خواهد شد و لذا اين قواعد را تجويد قرآن ناميده‌اند. «تجويد» در اصطلاح قرائت عبارت است از: اداي حرف از مخرجش همراه با اعطاي «حق و مستحق» آن حرف. «حق حرف»: عبارت است از صفات لازمه آن حرف، منظور از صفات لازمه حرف، حالاتي است كه حرف در حالت «انفراد»‌و بدون تركيب داراست؛ مانند استعلا، استفال، جهر، همس، شدت و... «مستحق حرف»: