پیشینه تحقیق اختلال های گفتاری

قسمتی از متن:

تکلم یا گفتار یا سخن گفتن، شکلی از زبان است که در آن با استفاده از نشانه های کلامی یا علایم قراردادی مقاصد و عواطف فرد به دیگری منتقل می شود. تکلم شامل نمادین سازی، فرایندهای تنفسی، آواسازی، طنین و تولید صداست. این علایم از طریق اندام های گفتاری، یعنی لبها، زبان، نرم کام، سخت کام، دندان ها، حفره ی بینی، حلق، حنجره و تارهای صوتی انجام می شود (سیف نراقی و نادری، 1388).
تکلم غیر عادی یا ناهنجار، گفتاری است که بیان و گفتار عامه جامعه تفاوت فاحش دارد. این تفاوت در حدی است که: اولاً موجب جلب توجه دیگران می شود، ثانیاً، ارتباط را مختل می سازد، و ثالثاً، متکلم و شنونده هر دو دچار ناراحتی و خستگی می گردند (ون ریپر ، 1978؛ به نقل از سیف نراقی و نادری، 1388). به عبارت دیگر، معیارها یا شاخص های عمده برای تشخیص اختلال گفتاری را می توان، الف: غیرقابل درک بودن گفتار و       ب) ناخوشایند بودن گفتار دانست. همچنین، اختلال های گفتار ، آسیب هایی در تولید و کاربرد زبان شفاهی است. این اختلال ها، شامل ناتوانی هایی در ساخت صداهای گفتاری (تولید)، تولید گفتار با جریان طبیعی (روانی ) و تولید صدا است. به عبارت دیگر، گستره ی این اختلالات از نوک زبانی صحبت کردن تا تولید نادرست واج های تکلمی، تردیدها و مکث های شدید که سبب نامفهوم بودن تکلم می شود، ادامه دارد.