پیشینه و مبانی نظری صنعت دارو سازی و مشتریان

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..docx) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 88 صفحه

 قسمتی از متن word (..docx) : 
 

‏مبانی نظری وپیشینه تحقیق صنعت داو سازی ،مشتری وبازاریابی
‏بخش اول: آشنایی با صنعت داروسازی و ساخت محلولهای تزریقی
‏1- ‏تاريخچه‏
‏مسلمانان در ساير علوم طبيعی وابسته به پزشكي از قبيل داروسازي (صيدله)‏،‏ گياه شناسي (علم الحشائش)‏،‏ علم الحيوان و ....به پيشرفتهايي دست يافتند زيرا همه ي اين علوم در علم طب به كار ‏مي‌‏آيد و دانش آنها براي تكيمل فن طب لازم است. داروسازي از فروع پژشكي است و از تاريخ به قدمت تاريخ انسان برخوردار است استعمال گياهان به عنوان دارو در سراسر تاريخ مرسوم بوده و ثبت شده است. داروسازي (علم الصيدله) نزد دانشمندان قرون وسطي به نامهاي بسياري از جمله الادويه‏،‏ علم المفردات‏،‏ علم العقایید و اقراباذين و غيره ناميده شده است. در قديم پزشكان شربتها و عصاره‌ها را خود ‏مي‌‏ساختند و گياهان را نيز جمع آوري و انبار ‏مي‌‏كردند و نباتات و غيره نظارت شخصي خود حفظ ‏مي‌‏كردند و اين روش تا قرن ششم ميلادي ادامه داشت. از قرن نهم ميلادي به بعد علاقه به گياهان دارويي به ‏شدت اوج گرفت و حكيماني مانند مه سو (Mesue)‏ ورازي و ابن سينا پيشگامان آن بودند. از اين تاريخ به بعد اسناد و سوابق مكتوب در دست است. طب گياهي با وصف دقيق گياهان و قسمتهاي مورد استفاده ي آن مقدار لازم و نوع بيماري كه بايد درمان گردد. بر مبناي صحيحي قرار گرفت و پزشكان اسلا
‏مي‌‏در تركيب داروها به نسبتهاي معين سرآمد شدند.
‏ادويه ي مركبه و شناخت مفردات طبي
‏جرجي زيدان ‏مي‌‏نويسد: (دانشمندان اروپا كه در رستاخيز خود در فن داروسازي مطالعه و تحقيق كردند دريافتند كه مسلمانان پايه گذار اين علم بوده و آنان بوده اند كه براي نخستين بار روش هاي داروسازي را ترتيب داده و داروهاي تازه اي را پيدا كردند) و آنها نخستين مرد‏مي‌‏بودند كه به شكل امروزي داروخانه باز كردند.
‏صيدله‏،‏ علم ادويه و شناخت داروهاست كه به انگليسي (فارماكولوژي) ناميده ‏مي‌‏شود در آغاز پزشك .و داروشناس (صيدلاني)‏،‏ هر دو يك شخص بودند.
‏در اين علم از شناخت اشكال نباتات از جهت اينكه چيني، هندی، رومي، ايراني و جز اينها بوده و از حوادث و معرفت آنها بحث ‏مي‌‏شود. ادويه ي مفرده به عقاقير شناخته شد. و عربها نخستين مرد‏مي‌‏بودند كه قراباذين (ادويه ي مركبه) را به شكلي كه اكنون در درست است‏،‏ مرتب ساختند. دليل اين مطلب هم‏،‏ اسا‏مي‌‏پاره اي از داروها و گياهاني است كه همان اسا‏مي‌‏عربي ‏و هندي و فارسي است كه عربها وضع نموده اند‏،‏ مانند الكل كه از الكحول گرفته است. آگاهي به نحوه ي تهيه ي داروهايي كه پزشك تجويز ‏مي‌‏كرد‏،‏ خود يك حرفه ي واجد اهميت محسوب ‏مي‌‏شد. صيدله كه گاه به آن عطاره نيز گفته اند از قديم شغلي آزاد و مايه احترام بود و ليكن همه داروشناسان دراي اخلاق كريمه نبوده اند. برخي از آنها در ساختن و فروختن تقلب ‏مي‌‏كردند. از اين رو مامون دستور داد كه امانت داروفروشان (صيادله) را امتحان كنند و معتصم عباسي نيز فرمان داد كه به دارو فروشي كه امانت او ثابت شد منشوري بدهند تا كار او مجاز شمرده شود. دارو فروش و امور مربوط به آن را تحت حسبه قرار داد.
‏از همان ابتداي كار اعراب بر اساس شيوه ي رايج در جنديشاپور دريافتند كه طبابت از داروسازي جدا است و داروسازي مهم است. ونياز به تبحر و تخصص دارد و انجام آن براي كسي كه فقط طبابت بداند‏،‏ ميسر نيست‏،‏ زيرا هرگز وقتي براي فرا گرفتن اصول آن نداشته است. بيمارستانهاي بزرگ‏،‏ داروسازاني داشتند كه فقط داروهاي مورد نياز بيماران خود را تهيه كرده و از روي نسخه در اختيار آنان قرار ‏مي‌‏دادند. اين افراد حق طبابت نداشتند. اما در موارد عادي و در خارج بيمارستانها‏،‏ پزشك معمولا خود نسخه را ‏مي‌‏پيچيد و به هنگام عيادت بيمار هميشه مقداري دارو همراه داشت و در بسياري از موارد هم طبيب به بيمار دستور هاي لازم جهت تهيه ي داروي مورد نياز را داده و يا اينكه بيماران داروهاي مورد نياز ‏خويش را از عطارها خريداري ‏مي‌‏كردند. در اين مورد فروشنده شخصا موادي را كه عرضه ‏مي‌‏كرد ‏مي‌‏شناخت و يا خريدار خود انتخاب ‏مي‌‏كرد. از اين رو چنانكه في المثل از صيدله ي بيروني‏،‏ موجز ابن تلميذ و بعضي ماخذ ديگر بر ‏مي‌‏آيد در بيمارستانها حضور كساني به عنوان صيدلاني مرسوم بود. ادويه مركبه را مسلمانان (اقراباذين) ‏مي‌‏خواندند. از آن جمله اقراباذين شاپور بن سهل‏،‏ اقراباذين رازي و ابن تلميذ
‏اقراباذين ديگري از آن طبيبي به نام ماسويه المارندي (مرديني) است، كه در بين غربيان به مسيو يونيور معروف است و ترجمه ي لاتين آن قرنها مرجع اطباي اروپايي بود. گويند همان ترجمه اساس و مبناي فارماكوپه نزد اروپاييها واقع گشت.