لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 14 صفحه
قسمتی از متن word (..doc) :
وصیتنامه
From دانشنامه تخصصی حقوقی
پرش به: Jump to navigation, search
وصيتنامه طبق قانون امور حسبى سه نوع مىباشد: 1- وصيتنامه رسمى 2- وصيتنامه خودنوشت 3-وصيتنامه سرى وصيتنامه خودنوشت، وصيتى است که وصيت کننده به خط خود مىنويسد و بدين اعتبار وصيتنامه مزبور را خودنوشت ناميدهاند. به دستور ماده 287 قانون امور حسبى (وصيتنامه) خودنوشت در صورتى معتبر است که تمام آن به خط وصيت کننده نوشته شده و داراى تاريخ روز، ماه و سال به خط وصيت کننده بوده و به امضاى او رسيده باشد. فرقى نمىکند که خط وصيتنامه فارسى باشد يا لاتينى يا خط ژاپنى يا چينى و امثال آن و به هر زبانى که باشد، امضاى وصيت کننده در وصيتنامه ممکن است قبل از تاريخ يا بعد از تاريخ نوشته شود.
وصيت نامه رسمى تربيت تنظيم و اعتبار آن به طورى است که براى اسناد تنظيم شده در دفاتر اسناد رسمى مقرر شده است مىباشد و از نظر رسميت و اعتبار آن از 2 نوع ديگر بالاتر و بهتر مىباشد و اگر کسى وصيت خود را به طور رسمى تنظيم نمايد ديگر هيچ خدشهاى به آن وارد نمىباشد و هيچ کدام از ورثه بعد از فوت وصيت کننده نمىتواند ايرادى به آن وارد نمايد.
وصيتنامه سرى ممکن است به خط وصيت کننده و يا به خط ديگرى باشد ولى در هر صورت بايد به امضاى وصيت کننده برسد و به ترتيبى که براى امانت اسناد در قانون ثبت اسناد مقرر گرديده در اداره ثبت اقامتگاه وصيت کننده يا محل ديگرى که در آئين نامه وزارت دادگسترى تعيين مىگردد، امانت گذارده مىشود. طبق قانون امور حسبى کسى که سواد نداشته باشد نمىتواند به طور سرى وصيت نمايد. بنابراين وصيت کردن يک اثرى است که از نظر دين مبين اسلام بسيار زياد توصيه شده است و هر فرد مسلمان بايد قبل از مرگ خود وصيتنامه داشته باشد تا ورثه آن بعد از فوت وى بتوانند اموال او را در مسيرى که خود معين کرده استفاده نمايند و از
دسته بندی : وورد
نوع فایل : word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 14 صفحه
قسمتی از متن word (..doc) :
وصیتنامه
From دانشنامه تخصصی حقوقی
پرش به: Jump to navigation, search
وصيتنامه طبق قانون امور حسبى سه نوع مىباشد: 1- وصيتنامه رسمى 2- وصيتنامه خودنوشت 3-وصيتنامه سرى وصيتنامه خودنوشت، وصيتى است که وصيت کننده به خط خود مىنويسد و بدين اعتبار وصيتنامه مزبور را خودنوشت ناميدهاند. به دستور ماده 287 قانون امور حسبى (وصيتنامه) خودنوشت در صورتى معتبر است که تمام آن به خط وصيت کننده نوشته شده و داراى تاريخ روز، ماه و سال به خط وصيت کننده بوده و به امضاى او رسيده باشد. فرقى نمىکند که خط وصيتنامه فارسى باشد يا لاتينى يا خط ژاپنى يا چينى و امثال آن و به هر زبانى که باشد، امضاى وصيت کننده در وصيتنامه ممکن است قبل از تاريخ يا بعد از تاريخ نوشته شود.
وصيت نامه رسمى تربيت تنظيم و اعتبار آن به طورى است که براى اسناد تنظيم شده در دفاتر اسناد رسمى مقرر شده است مىباشد و از نظر رسميت و اعتبار آن از 2 نوع ديگر بالاتر و بهتر مىباشد و اگر کسى وصيت خود را به طور رسمى تنظيم نمايد ديگر هيچ خدشهاى به آن وارد نمىباشد و هيچ کدام از ورثه بعد از فوت وصيت کننده نمىتواند ايرادى به آن وارد نمايد.
وصيتنامه سرى ممکن است به خط وصيت کننده و يا به خط ديگرى باشد ولى در هر صورت بايد به امضاى وصيت کننده برسد و به ترتيبى که براى امانت اسناد در قانون ثبت اسناد مقرر گرديده در اداره ثبت اقامتگاه وصيت کننده يا محل ديگرى که در آئين نامه وزارت دادگسترى تعيين مىگردد، امانت گذارده مىشود. طبق قانون امور حسبى کسى که سواد نداشته باشد نمىتواند به طور سرى وصيت نمايد. بنابراين وصيت کردن يک اثرى است که از نظر دين مبين اسلام بسيار زياد توصيه شده است و هر فرد مسلمان بايد قبل از مرگ خود وصيتنامه داشته باشد تا ورثه آن بعد از فوت وى بتوانند اموال او را در مسيرى که خود معين کرده استفاده نمايند و از