مبانی نظری و ادبیات تحقیق اختلال کم توجهی بیش فعالی

اختلال کم توجهي – بيش فعالي1 ، الگوي کاهش توجه پايدار ويا بيش فعالي ورفتارهاي تکانشي2 است که شديدتر وشايع تر از آن است که معمولا" در کودکان و نوجوانان با سطح رشد مشابه ديده ميشوند .درگذشته تصور ميشد که بيش فعالي علامت مختل کننده اصلي دراين اختلال است ،اما امروز ه عموم صاحبنظران معتقدند که بيش فعالي اغلب ثانويه به ضعف کنترل تکانه است . امروزه در براي مطرح کردن تشخيص بايد برخي از علايم بيش فعالي از سن 7 سالگي ظاهر شوند ، هرچند در بسياري از کودکان ADHD در سن بالاي 7 سالگي تشخيص داده مي شود.يعني زماني که رفتارهاي آنها سبب بروز مشکلاتي در مدرسه وساير مکانهاشده است . براي تائيد تشخيص ADHD ، تخريب ناشي از بي توجهي و با بيش فعالي / تکانشگري بايستي دست کم در دوزمينه و موقعيت قابل مشاهده بوده ودرکارکرداجتماعي ، تحصيلي ، يا فعاليتهاي خارج درسي متناسب با رشد کودک تداخل کند ( کاپلان و سادوک ، 2007 ) .
اين اختلال سالها در منابع علمي با انواعي از اصطلاحات توصيف شده است. در اوايل سال 1900 کودکان تکانشگر مهار گسيخته وبيش فعال ( که بسياري از آنان دچار آسيب هاي عصبي ناشي از آنسفاليت بودند ) تحت عنوان سندرم بيش فعالي طبقه بندي ميشدند . شايع ترين علائم اين بيماري بي توجهي ، حواس پرتي ، تحرک وفعاليت فيزيکي زياد وانجام اعمال ورفتار بدون فکر وانديشه ميباشد (آرنز.ام. رايدر، 2009 ).
و...