مبانی نظری و ادبیات تحقیق شبکه عصبی فازی

قسمتی از متن:

شبکه عصبی فازی

شبکه های عصبی مصنوعی

هوش مصنوعی اختصارا روشی است در جهت هوشمند ساختن کامپیوتر. این منظور زمانی برآورد می شود که ما قادر باشیم چگونگی تفکرانسان در زمان تصمیم گیری یا حل مساله را بررسی کرده و آن را پس از تقسیم بندی به مراحل پایه ای در قالب یک برنامه کامپیوتری ارائه نمائیم. هوش مصنوعی وسیله ایست ساده و سازمان یافته برای طراحی برنامه های تصمیم گیری پیچیده. فکر انسان می تواند اطلاعات را بدون تغییر در روند کار مغز و بدون ایجاد اختلال در اطلاعات ذخیره شده قبلی جذب نماید. یک برنامه هوش مصنوعی نیز مشابه این روش کار می کند. روش های هوش مصنوعی اجازه می دهند تا ساختار یک برنامه به گونه ای باشد که هر بخش آن مجزا بوده و مشخص کننده یک گام به سوی حل یک مساله یا یک سری از مسائل باشد. هر بخش از برنامه مانند قسمتی از اطلاعات مغز انسان می باشد اگر این اطلاعات دچار اختلال شود، مغز می تواند به طور خودکار رویه تفکرش را به گونه ای تغییر دهد تا واقعیت های جدید را تنظیم نماید. برای این کار نیاز نیست تمامی پیش آگاهی های یک فرد مورد بررسی قرار گیرد. بلکه کافی است تنها اطلاعات بخشهایی که مربوط به این تغییر می شوند استفاده گردد. یک برنامه استاندارد می تواند از پس تمامی قابلیت های هوش مصنوعی برآید، ولی نمی تواند مثل آن سریع و راحت باشد. هوش مصنوعی در مواردی همچون بازیها، اثبات تئوری ها، حل مسائل روزمره و عمومی، ادراک توسط کامپیوتر، فهم زبان طبیعی و حل مسائل خاص و تخصصی کاربر دارد(عربانی،1385). در طی دهه اخیر شاهد حضور موفق شبکه های عصبی مصنوعی[1] بوده ایم. ایده آموزش برای حل مسائل شناسایی الگوهای پیچیده با استفاده از دیدگاه عامل های داده هوشمند برای محققان دانشگاهی بسیار چالش انگیز شده است. شبکه های عصبی ابزار محاسباتی ساده ای برای آزمون داده ها و ایجاد مدل از ساختار داده هاست. داده هایی که برای ایجاد مدل ها استفاده می شوند، به داده های آموزشی مشهور هستند. هر گاه شبکه عصبی از داده های آموزش برای یادگیری الگوهای موجود در داده ها استفاده کند، می تواند آنها را برای دستیابی به خروجی ها و نتایج مختلف به کار بگیرد(سرفراز و افسر،1384).



تاریخچه شبکه های عصبی مصنوعی