تحقیق در مورد بيماري پاژه pagets

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 3 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏بيماري پاژه : pagets‏ :
‏بيماري پاژه (osteitis deformans)‏ يك اختلال موضعي به صورت جايگزيني سريع استخوان مي باشد، بيشترين مواضع درگير شامل جمجمه ، استخوان ران، درشت ني، استخوان هاي لگن و مهره ها مي باشد. به طور اوليه ، استئوكلاست ها تكثير مي يابند كه تخريب استخواني را به دنبال دارد. سپس افزايش جبراني در فعاليت استئوبلاست ها ، استخوان را جايگزين مي نمايد. با ادامه اين فرآيند جايگزيني در استخوان ، يك الگوي موزائيكي كلاسيك در استخوان پديد مي آيد . استخوان مبتلا به عروق پاژه زيادي دارد و از نظر ساختاري ضعيف است. شكستگي هاي مرضي اتفاق مي افتند. سست و پوك شدن استخوانهاي پا يا خميدگي آنها سبب مختل شدن محور لگن ، زانوها و مچ پا مي شود كه مجموعة آنها ، آرتريت و درد را به دنبال دارد .
‏بيماري پاژه در حدود 3% از افراد بالاي 50 سال اتفاق مي افتد. بروز آن در مردان كمي بيشتر از زنان است و با بالارفتن سن افزايش مي يابد. به تاريخچه خانوادگي توجه مي شود كه وجود اين بيماري را در افرادهمخون نشان مي دهد . علت بيماري پاژه ناشناخته است.
‏تظاهرات باليني :
‏بيماري پاژه، بيماري موذي است و اكثر بيماران هرگز از وجود آن اطلاعي ندارند . بعضي از بيماران هيچ نشانه اي را تجربه نمي كنند و فقط دفورميتي اسكلتي دارند تعداد معدودي از بيماران ، دفورميتي نشانه دار و درد را نيز تجربه مي كنند ، اين بيماري معمولا در حين بررسي هاي روتين راديوگرافي يا در هنگام بررسي مشكلات ديگر ، شناسايي مي شود . تغييرات اسلكروتيك، دفورميتي اسكلتي(خم شدن استخوانهاي ران ودرشت ني و بزرگي جمجه) و ضخيم شدن كورتكس استخوان هاي بلند شاهده شود .
‏در اكثر بيماران ، دفورميتي اسكلتي، جمجمه و استخوانهاي بلند را درگير مي سازد .
‏جمجمه ممكنست ضمخت شود و بيمار ممكنست گزارش كند كه كلاه قبلي او ديگر به اندازه سرش نيست. در يعضي از موارد بيماري پاژه ، جمجمه بزرگ مي شود اما صورت بزرگ نمي شود .اين وضعيت ، صورت را كوچك كرده و حالت مثلثي شكل به چهره مي دهد .
‏اكثر بيماراني كه دچار درگيري جمجمه اي شده اند ، بعلت ايجاد فشار و اختلال عملكرد ، كاهش شنوايي را تجربه مي كنند . ساير اعصاب جمجمه اي نيز ممكنست تحت فشار قرار بگيرند . استخوان ران ودرشت ني ، تمايل به خميدگي پيدا مي كنند و بيمار به صورت گشاد با پاهاي باز راه مي رود . ستون فقرات به طرف جلو خم مي شود و سخت مي گردد. چانه به سينه مي چسبد ، توراكس تحت فشار قرار مي گيرد و د رهنگام تنفس حركت نمي كند . تنه براي حفظ تعادل روي پاها خم مي شود . بازوها به طرفين بدن تمايل پيدا مي كنند و به نظر مي رسد كه بازوها نسبت به تنه كوتاه شده ، بلندتر هستند ، و به طور كلي بيمار ظاهري شبيه ميمون پيدا مي كند .