خرید ارزان نور و فیزیولوژی .دستگاه عصبی 114 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : Word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 80 صفحه

قسمتی از متن Word (..docx) :

نوروفیزیولوژی طرح کلی دستگاه عصبی نرون دستگاه اعصاب مرکزی – واحد عملکردی اصلی دستگاه اعصاب مرکزی دارای متجاوز از 100 میلیارد نرون می باشد. شکل نوعی نرون را نشان می دهد که در قشر حرکتی مغز یافت می شود. سیگنالهای ورودی از طریق سیناپس هایی که عمدتا بر روی دندریت ها قرار دارد وارد نرون می شوند. این سناپس ها، بر روی جسم سلولی نیز وجود دارند. انواع مختلف نرون، ممکن است چند صد تا نزدیک به 200000 اتصال سیناپس از فیبرهای ورودی داشته باشند. از طرف دیگر، سیگنالهای خروجی از طریق تنها آکسونی که از نرون خارج می شود، حرکت می کنند. این آکسون تعداد زیادی شاخه مجزا دارد که به سایر قسمتهای دستگاه عصبی یا محیط بدن می رود. یکی از ویژگیهای بیشتر سیناپس ها این است که اجازه می دهد سیگنال عصبی در حالت طبیعی فقط رو به جلو حرکت کند (از آکسون به دندریتها) و این امکان را فراهم می نماید که برای انجام اعمال عصبی لازم، سیگنال عصبی در مسیرهای مورد نیاز هدایت شود. قسمت حسی دستگاه عصبی – گیرنده های حسی بیشتر فعالیتهای دستگاه عصبی ، توسط تجربه حسی گیرنده های حسی آغاز می شوند. اطلاعات حسی را از گیرنده های حسی تمام سطح بدن و بعضی از ساختمان های عمقی منتقل می کند. این اطلاعات از طریق اعصاب محیطی وارد دستگاه اعصاب مرکزی می شوند و بلافاصله به نواحی حسی متعدد، در قسمت های زیر منتقل می گردند: 1-تمام سطوح نخاع؛ 2-تشکیلات مشبک بصل النخاع، پل دماغی (پونس) و مغز میانی (مزانسفال)؛ 3-مخچه؛ 4-تالاموس؛ 5-مناطقی از قشر مغز. سپس از نواحی حسی، سیگنالهایی ثانویه تقریبا به تمام قسمتهای دیگر دستگاه عصبی ارسال می شوند. سیناپس های دستگاه اعصاب مرکزی اطلاعات در دستگاه اعصاب مرکزی عمدتا به شکل پتانسیل عمل عصبی، یا با بیان ساده تر «ایمپالس های عصبی» و از طریق تعدادی نرون متوالی انتقال می یابد. انواع سیناپس ها – شیمیایی و الکتریکی دو نوع سیناپس عمده وجود دارند: 1-سیناپس های شیمیایی 2-سیناپسهای الکتریکی تقریبا تمام سیناپسهایی که برای انقال سیگنال در دستگاه اعصاب مرکزی انسان به کار رفته اند، سیناپس های شیمیایی هستند در این سیناپس ها، اولین نرون ماده ای شیمیایی در فضای سیناپسی ترشح می کنند که نروترانسمیتر (یا به بیان ساده تر ماده ترانسمیتر) نامیده می شود. این ترانسمیتر با تاثیر بر گیرنده های پروتئینی نرون بعدی، آن را تحریک یا مهار می کند و یا به روشی دیگر حساسیت آن را تغییر می دهد. تاکنون متجاوز از 40 ماده ترانسمیتر کشف شده است. تعدادی از شناخته شده ترین آنها عبارتند از: استیل کولین، نوراپی نفرین، هیستامین، اسید گاما آمینوبوتیریک (GABA)، گلیسین، سروتونین و گلوتامات. در مقابل، سیناپس های الکتریکی با وجود کانالهای مایع باز و مستقیم مشخص می شوند، که الکتریسیته را از یک سلول به سلول بعدی هدایت می کنند. بیشتر این سیناپس ها از ساختمانهای توبولی پروتئینی و کوچکی تشکیل شده اند، که اتصالات شکاف دار نامیده می شوند و اجازه می دهند که یونها آزادانه از درون یک سلول به درون سلول بعدی جابجا شوند. اتصالات شکاف دار و دیگر اتصالات مشابه، وظیفه هدایت پتانسیل عمل را از یک فیبر ماهیچه صاف به فیبر بعدی در ماهیچه صاف احشایی و از یک سلول به سلول ماهیچه قبلی به سلول بعدی در ماهیچه قلب به عهده دارند. هدایت «یک طرفه» در سیناپس های شیمیایی سیناپس های شیمیایی مشخصه خیلی مهمی دارند که آنها را بای هدایت سیگنالهای دستگاه عصبی کاملا مطلوب می سازد. آنها همیشه سیگنالها را در یک جهت هدایت می کنند؛ یعنی از نرونی که ترانسمیتر ترشح می کند (موسوم به نرون پیش سیناپسی) به نرونی که ترانسمیتر بر آن اثر می کند (موسوم به نرون پس سیناپسی). این همان اصل هدایت یک طرفه در سیناپس های شیمیایی است و کاملا با هدایت در سیناپس های الکتریکی متفاوت است. سیناپس های الکتریکی معمولا می توانند سیگنالها را به صورت دو طرفه هدایت کنند. غشای نرون پس سیناپسی، در محل سیناپس ، دارای تعداد زیادی گیرنده های پروتئینی است. مولکولهای این گیرنده ها دو جزء مهم دارند: 1-جزء اتصالی که از غشاء به داخل شکاف سیناپسی برآمده می شود (و ترانسمیتر عصبی رها شده از پایانه پیش سیناپسی به آن متصل می شوند) و 2-جزء ناقل یون که در تمام ضخامت غشاء تا درون نرون پس سیناپسی جای گرفته است. دو نوع ناقل یون وجود دارد: 1-کانال یونی که به انواع خاصی از یونها اجازه عبور می دهد یا 2-فعال کننده پیامبر ثانویه که کانال یونی نیست، بلکه مولکولی است که به درون سیتوپلاسم سلول برجسته می شود و یک یا چند ماده را در نرون پس سیناپسی فعال می کند. این مواد هم به عنوان «پیامبرهای ثانویه» عمل می کنند و اعمال داخل سلولی خاصی را تغییر می دهند. کانالهای یونی. کانالهای یونی موجود در غشای نرون پس سیناپسی، معمولا بر دو نوعند: 1-کانالهای کاتیونی که در صورت باز بودن بیشتر بهیون سدیم اجازه عبور می دهند ولی گاهی یوهای کلسیم و پتاسیم هم می توانند از این کانال عبور کنند و 2-کانالهای آنیونی که عمدتا به یون کلر اجازه عبور می دهند، ولی مقدار کمی از سایر آنیونها هم از آن می گذرند. کانالهای کاتیونی که یونهای سدیم را انتقال می دهند، با بارهای منفی پوشانده شده اند. هنگامی که قطر کانال از اندازه یون هیدراته سدیم بیشتر می شود، این بارها یونهای دارای بار مثبت سدیم را به طرف کانال جذب می کنند و در عین حال، یونهای کلرید و سایر آنیون ها را دفع می نماید و مانع عبور آنها می شوند. در کانال های آنیونی زمانی که قطر کانال به اندازه کافی بزرگ شود، یونهای کلر وارد کانالها می شوند و تا انتهای آن در طرف مقابل غشاء پیش می روند، در حالی که کاتیونهای سدیم، پتاسیم و کلسیم متوقف می شوند که عمدتا به علت این است که یونهای بزرگ هیدراته دارند. باز شدن کانالهای کاتیونی و ورود یونهای دارای بار مثبت سدیم، باعث تحریک نرون پس سیناپسی می شود. به همین دلیل به ماده ترانسمیتری که کانالهای کاتیونی را باز می کند، ترانسمیتر تحریکی گفته می شود. برعکس آن چه گفته شد، باز شدن کانالهای آنیونی و ورود یونهای دارای بار منفی، نرون را مهار می کند. به ماده ترانسمیتری، که کانال آنیونی را باز می کند، ترانسمیتر مهاری گفته می شود. هنگامی که ماده ترانسمیتر کانال یونی را فعال می کند، کانال معمولا در مدت کسری از یک هزارم ثانیه باز می شود و وقتی که ماده ترانسمیتر دیگر وجود نداشته باشد، کانال با همان سرعت بسته می شود. بنابراین باز و بسته شدن کانالهای یونی، وسیله ای برای کنترل سریع نرونهای پس سیناپسی است. دستگاه «پیامبر ثانویه» در نرون پس سیناپسی، بسیاری از اعمال دستگاه عصبی (نظیر فرایند حافظه) به تغییراتی طولانی مدت در نرون ها نیاز دارند که ثانیه ها تا ما ه ها بعد از اتمام ماده ترانسمیتر اولیه پایدار بماند. کانالهای یونی برای ایجاد تغییرات طولانی مدت در نرون های پس سیناپسی مناسب نیستند؛ زیرا این کانالها با عدم حضور ترانسمیتر، در عرض چند هزارم ثانیه بسته می شوند. اما در بسیاری از موارد، دستیابی به اثر طولانی مدت نرونی، با فعال شدن دستگاه شیمیایی «پیامبر ثانویه» (که در داخل خود نرون پس سیناپسی وجود دارد) میسر می شود و سپس پیامبر ثانویه باعث بروز اثر طولانی مدت می شود. چند نوع دستگاه پیامبر ثانویه وجود دارد. یکی از شایع ترین انواع آنها در نرون، گروهی از پروتئین ها به نام پروتئین های G است. گوشه بالا و چپ شکل نوعی گیرنده پروتئینی غشایی را نشان می دهد، که توسط ماده ترانسمیتر فعال شده است. پروتئین G به قسمتی از گیرنده های پروتئینی که به درون سلول برجسته شده، متصل گشته است. خود پروتئین G از سه جزء تشکیل شده است: جزء آلفا
که قسمت فعال کننده پروتئین G است، و اجزای بتا
و گاما
که پروتئین G را به درون غشای سلول و مجاور گیرنده پروتئینی متصل می سازد. هنگامی که غشاء توسط ایمپالس عصبی فعال می شود، قسمت آلفای پروتئین G از قسمت های بتا و گاما جدا می شود و می تواند آزادانه در سیتوپلاسم سلول حرکت کند. در داخل سیتوپلاسم، جزء جدا شده آلفا بسته به ویژگی های خاص هر نوع نرون، یک یا چند کار انجام می دهد. شکل چهار تغییر قابل انجام توسط جزء آلفا را نشان می دهد. این تغییرات از این قرارند: 1-باز شدن کانالهای یونی خاص موجود در غشای سلولی پس سیناپسی. کانال پتاسیمی که در قسمت بالا و راست شکل دیده می شود، در پاسخ به پروتئین G باز شده است. این کانال اغلب به مدت طولانی باز می ماند، بر خلاف بسته شدن سریع کانالهای یونی که مستقیما فعال شده اند و از دستگاه پیامبر ثانویه استفاده نمی کنند. 2-فعال شدن آدنوزین مونوفسفات حلقوی (CAMP) یا گوانوزین مونوفسفات حلقوی (CGMP) در سلول نرونی . به خاطربیاورید که CAMP و CCMP می توانند ماشین کاملا اختصاصی متابولیک نرون را کنترل کنند، لذا می توانند باعث شروع و ختم یکی از چند فرآیند شیمیایی شوند، که تغییرات طولانی مدت ساختمان خود سلول از آن جمله است و بدین ترتیب تحریک پذیری نرون را در دراز مدت تغییر می دهند. 3-فعال شدن یک یا چند آنزیم داخل سلولی پروتئین G می تواند مستقیما یک یا چند آنزیم داخل سلولی را فعال کند. آنزیمها هم می توانند هر یک از چند عملکرد شیمیایی سلول را انجام دهند.