خرید ارزان شعر و سیاست 187 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : Word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 130 صفحه

قسمتی از متن Word (..docx) :

شعر و سیاست لیندا سو گرایمز در موردِ به هم آمیختگی شعر و سیاست، دو نظریه ی متفاوت وجود دارد: نظریه ی نخست که تا به امروز سست تر و سطحی تراز نظریه ی دیگر بوده است، چنین بیان می شود که ضمیر ِ هر شخص دارای روحی سیاسی ست و چون شعر محملی ست شایسته، برای منقولات شخصی؛ پس می تواند عرصه ای مناسب باشد برای بیان عقاید سیاسی. توصیه های فلسفی و شاعرانه ی «کارولین فورشه ٦» و «آدرین ریچ ٧»، نمونه های خوبی ست از نظریه ای که می گوید: «دیدگاه سیاسی یک دیدگاه شخصی است.» دیدگاه دیگری که آکادمیک تر است و از تفکرات بودایی نیز سرچشمه می گیرد، چنین بیان می کند که شعر هرگز وسیله ی مناسبی برای انتقال پیام های سیاسی نیست. «آرچیبالد مک لیش8» در اثر کلاسیکش با عنوان « Ars Poetica» می گوید: «تمرکز ژورنالیسم بر رویدادهاست، ولی شعر با احساس سر و کار دارد. ژورنالیسم تمام همّش را صرفِ نگریستن به جهان می کند، و شعر می کوشد جهان را حس کند.» و با چنین بیانی، آشکارا از نظریه ی دوم حمایت می کند. این بحث تا حدودی بستگی دارد به آن که در قاموس ِ یک شاعر، اصالت با فرم باشد یا محتوا. آیا یک شعر را تنها به خاطر مضمونش یا تفکری که در آن هست؛ شعر می نامیم، و یا به خاطر روشی که برای بیان ِ تفکرّش برمی گزیند دارای ارزش ِ شعری می دانیم؟ بسیاری از شاعران تمایل دارند تا تعریفِ شعر را تنها به مبحثِ فرم محدود کنند،و کمتر به این امر می پردازند که چه سوبژه هایی برای عرضه در متن شعر مناسب است.آنها در دفاع ازنظرِخود مباحثی چون ارتقای زبان ِ شعری و رمزگونگی را مطرح می کنند و برخی از این هم فراتر می روند و بیان می دارند که زبان شعر چنان باید منحصر به فرد باشد که از زبان معیار مجزا شود. «چارلز برنشتین٩» و شاعران ِ عضو جنبش موسوم بهِ «ز= ب = ا = ن١٠»، آمدند و اندیشه شان را به همین گزاره ی اخیر معطوف کردند. اما «ریچ» ادعا می کند که شاعری همانند یک رمز ناگشوده است که انگاره ها را در مسیری زیر زمینی منتشر می کند. طبق آن چه که او در کتاب «فریادِ تارکِ دنیا» نوشته است: «شما نمی توانید بگویید که آنها (رموز) را در کجا به هم متصل خواهید کرد، آنها در مسیری زیر زمینی، ریشه به ریشه متصل می شوند تا جایی که تمامی برگ های گیاه از این پیوند، یکدیگر را به آتش بکشند.» گذشته ازمتافورِ مضحکِ ریشه های گیاهِ آتش گرفته، خودِ نظریه ی «ریچ» نیزغیر قابل دفاع است، زیرا باید این حقیقت را در نظر داشت که سرودن شعر – به خصوص از آغاز عصر روشنگری به بعد - شعر را بدل به سطرهایی مرموز و محرمانه و کاملا ً درونی کرده است، و همین امر موجب شد تا اکثر مردم دیگر توجهِ چندانی به شعر و شاعری نکنند و برایشان اهمیت نداشته باشد که با «شعر برای شعر» روبرو هستند، یا «با یک سامانه ی انتقالِ پیام». هیچ کس به خاطر سر در آوردن از سیاست، به سراغ ِ شعر نمی رود: به هر حال این طور نیست که اگر شما بخواهید پیش بینی کنید که در سال ٢٠٠٨ چه کسی به عنوان رییس جمهور انتخاب می شود، بروید و شعر بخوانید! حتی اگر بخواهید بدانید که احساس مردم در باره ی انتخابات ریاست جمهوری در سال ٢٠٠8 چیست؛ به سختی می توانید از مطالعه ی شعر به نتیجه ای برسید. اما «ریچ»- وای! دوباره نه!- چنین شعاری را برای خود برمی گزیند:«نان، خون و شاعری: قلمرو شعر»، که طبق آن ما از سرودن شعر بیم ناک هستیم چون: «ممکن است ما (جامعه) را به شکلی احساساتی ترغیب کند به این اندیشه که: درقبال ِ موضع گیری علیه هر پدیده ای ممکن است وارد مرحله ی سرگشتگی شویم. این حالت ممکن است موجب تضعیف امنیتی بشود که برای خودمان فراهم نموده ایم و درخاطرمان ریشه بدواند که فراموش کردن آن چه بر ما می رود، کار عاقلانه تری ست.» اما به راستی چند نفر از شما با موضع سیاسی «کارولین فورشه» آشنایی دارید؟ من درست به همین نکته اندیشیدم. هیچ کس به «آدرین» التفاتی نمی کند، به خصوص وقتی اشعاری به اصطلاح سیاسی، می سراید و برای هیچ کس مهم نیست که طرز تفکر «کارولاین» در باره ی مسائل سیاسی چیست. با وجود اندیشه ی دگم و صراحت لجوجانه ای که در اکثر آثار «ریچ» در زمینه ی شعر سیاسی دیده می شود، او در یک جای «فریاد تارک دنیا» با ملاحظه ای زیرکانه، وادار می شود عقب نشینی کند و چنین بنویسد: «این موضعی نا خودآگاه و ناگهانی است در قبالِ رهبران، دولتِ مخفی کار و وحشت ناشی از سیستم بسته ی حکومتی. شعر اما به راه خود می رود. شعر محملی ست پر از بارقه، و به همین دلیل از قلبِ سکوت بر می آید، و به دنبال ارتباط با نادیده های دیگر است.» تقریبا ً بدون درک این نکته، «ریچ» به تبیین پدیده ای می پردازد که موجب شد هنرمندان و نویسندگان جمهوری های کمونیستی – ازجمله اتحاد جماهیر شوروی سابق- و شاعران و نویسندگان محبوس و محکوم در دولت کاسترو «هربرتو پادیلا١١» و «آرماندو وایادارس١٢» افول نمایند. در جهان آزاد، هنوز اگر به «پادیلا» و «وایادارس» توجه نشان می دهند، نه به خاطر شعرشان، که به خاطر محبوس شدن آن ها به جرم شعر سرودن است. شعر و سیاست مجید نفیسی اشاره: "شعر و سیاست"، متن سخنرانی من در کنفرانس سالانه "سیرا" در لس آنجلس، اپریل 93 است. با مطرح شدن این بحث بازچاپ آن بی مناسبت نخواهد بود. م. نفیسی سیاست این روزها بین ما بی اعتماد شده است. در میهن خود تجربه ی خونینی را از سر گذرانده ایم و در صحنه ی جهانی شاهد فرو ریختن توهمات سیاسی خود هستیم. از سیاست قدیم خسته ایم ولی تاب پرداختن به سیاستی نوین را نداریم. این است که در برابر هر نمایش سیاسی رو ترش می کنیم و به هر اقدام گروهی با بی اعتمادی می نگریم. با این وجود سیاست ما را رها نمی کند. واقعیات تلخ جامعه همچنان پابرجاست و خاطرات گذشته نیز ما را راحت نمی گذارد. در چنین فضایی است که من می خواهم از رابطه ی بین سیاست و شعر سخن بگویم و به عنوان شاعری که سیاست او را رها نمی کند به بررسی شعر سیاسی بپردازم. شعر سیاسی چیست؟ در کنار انواع مختلف شعر چون عروضی و آزاد و منشور و سبکهای متفاوت آن چون هندی و سمبولیسم و اشکال گوناگونش چون غزل و قصیده، شعر را می توان از لحاظ موضوع نیز رده بندی کرد و حماسه و مدیحه و مرثیه و شعر عاشقانه و اخلاقی و فلسفی و سیاسی و مانند آن را تشخیص داد. شعر سیاسی پدیده ی نوینی است که با پیدایش دولت مدرن به وجود می آید و سابقه اش در ایران از سالهای انقلاب مشروطیت فراتر نمی رود. وقتی که حافظ از می ترس و محتسب خورده حرف می زند و مسعود سعد از بند بلند نای می نالد، یا سعدی اتابک را نصیحت می کند و فردوسی به زنده کردن پارسی می بالد ما هنوز با شعر سیاسی سروکار نداریم و از قلمرو مدح و ذم و اندرز و حماسه فراتر نرفته ایم. در سابق شاعر ناچار از تکیه به این دیوان و آن دربار بود ولی اکنون شاعر می تواند مستقیما قدرت دولتی را مورد سئوال قرار دهد و شعر خود را مخفی یا آشکار به دست مردم برساند. منظور من از سیاست معنای خاص این کلمه است یعنی هر آنچه به قدرت دولتی مربوط می شود. وگرنه من هم شعار هر "امر شخصی یک امر سیاسی است" را شنیده ام و معترضم که سرودن شعر عاشقانه مرا از واقعیات جامعه جدا نمی کند. بنابر این شعر سیاسی شعری است که در آن قدرت دولتی مورد سئوال قرار می گیرد مثل شعرهای لویی آراگون و پل الوار در فرانسه، هاینریش هاینه در آلمان، والت ویتمن در آمریکا، مایا کوفسکی و یوگنی یفتوشنکو در شوروی، پابلو نرودا در شیلی، ناظم حکمت در ترکیه، محمود درویش و نزار قبانی در فلسطین و در ایران از تصنیف ها و هجویات دوران انقلاب مشروطیت گرفته تا "مرغ آمین" و "هست شب" نیما و از "زخم قلب آبایی" شاملو و "کسی که مثل هیچ کس نیست" فروغ و "سرود مهاجرین" مانی و "چارپاره ی یک سوگ" خودم.