خرید ارزان پروپوزال مقایسه خودکارآمدی، شادکامی و صمیمیت زنان ورزشکار و غیر ورزشکار

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : Word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 17 صفحه

قسمتی از متن Word (..docx) :

بیان مساله: تربیت بدنی به مثابه یک نیاز فطری و یک پدیده اجتماعی-آموزشی در تکامل جسمانی و روانی افراد رسالتی بزرگ بر عهده دارد و به پرورش شخصیت و رشد روانی اجتماعی کمک می کند (قلی زاده، اوجاقی، حکتی، پیرزاده، 1388). امروزه روان شناسان ورزشی تاثیر ورزش را بر متغیر های مختلف روانی مورد آزمایش قرار داده اند. از جمله مولفه های روان شناختی مرتبط با ورزش می توان به خودکارآمدی اشاره کرد. پژوهش های زیادی خودکارآمدی را در ورزشکاران بررسی کرده اند و نتایج آنها نشان دهنده اهمیت خودکارآمدی در پیشبرد اهداف ورزشی است (حسینیان و نیکنام، 1389). بندورا (1986) معتقد است خود کارآمدی عبارت است از قضاوت افرد در مورد توانایی هایشان برای سازماندهی و اجرای یک سلسله کارها برای رسیدن به انواع عملکرد های تعیین شده (به نقل از پنتریج و گروت، 1990). باورهای خودکارآمدی نقش اصلی را در بیشتر مسایل روان شناختی ما دارد، همچنین در مداخلات موفقیت آمیز در برخورد با این مشکلات (بندورا، 1997)، کسانی که اعتمادی قوی نسبت به توانایی هایشان در انجام امور و موقعیت های سخت دارند، با آرامش به آن موقعیت ها نزدیک می شوند و به وسیله مشکلات در هم شکسته نمی شوند، از طرف دیگر، کسانی که اعتماد کمی نسبت به توانایی هایشان دارند، با ترس با آن ها نزدیک می شوند. در نتیجه احتمال عملکرد موثر خویش را کاهش می دهند (بندورا، 1997؛ به نقل از مادوکس، 2000). بندورا (1986-1977) بیان کرد که باورهای خود کارآمدی از چهار منبع: تجربه شخصی، تجارب جانشینی، ترغیب کلامی و حالات عاطفی و روانی نشات می گیرند که تجارب شخصی افراد دارای اهمیت خاصی می باشد. وقتی افراد براین باور هستند که کوشش آنها موفقیت آمیز خواهد بود اعتماد به نفس آنها برای رسیدن به هدف و پافشاری بر روی آن بیشتر می شود و برعکس، هرچه افراد تلاش خود را بی فایده بپندارد از تلاش خود کاسته و خودکارآمدی و در نتیجه پیشرفت کمتری در آن زمینه خواهند داشت. خودکارآمدی افراد در طی کسب مهارت ها دچار تغییراتی می شود و تجارب شخصی در مواقعی که فرد با یک تکلیف روبرو می شود و آن را حل می کند بر افزایش سطح خود کار آمدی فرد کمک می کند (آشر و پاجارس، 2008). تحقیقات نشان داده است که خودکارآمدی عاملی مهم در میان مجموعه عوامل بوم شناختی است که فعالیت بدنی را تحت تاثیر قرار می دهد. براساس یافته های دیشمن (2005) افرادی که تعهد بیشتری به تداوم فعالیت بدنی منظم خود دارند، از خودکارآمدی بالاتری برخوردارند و چالش پذیری بیشتری از خود نشان می دهند. نتایج تحقیقات مدی (2007) نشان می دهد که بین خودکارآمدی، تناوب و سطح فعالیت بدنی افراد رابطه معنادار و مستقیمی وجود دارد. نتایج پژوهش بروکس (2003) و راجرز (2008) که خودکارآمدی و رفتار تمرینی را در دانشجویان بررسی کرده اند نشان می دهد که بین خودکارآمد تمرینی دانشجویان دختر و پسر تفاوت معناداری وجود دارد. افرادی که از خودکارآمدی پایینی دارند، احساس می کنند که در اعمال کنترل بر رویدادهای زندگی درمانده و ناتوانند و هنگامی که با موانع روبرو می شوند، اگر تلاش های اولیه ی آن ها در برخورد با مشکلات بی نتیجه باشد، سریعاً قطع امید می کنند (بیشاب و همکاران، 2004؛ فریتسچه و پریش، 2005). خودکارآمدی پایین می تواند انگیزش را نابود سازد، آرزوها را کم کند، با توانایی های شناختی تداخل نماید و تاثیر نامطلوبی بر سلامت جسمانی بگذارد از این رو خودکارآمدی به نوعی با احساس شادکامی مرتبط است. شاکامی زمانی به دست می آید که فعالیت های زندگی افراد، بیشترین همگرایی یا جور بودن را با ارزش های عمیق و توانایی و کارآمدی او در زمینه های مختلف داشته باشد و آنها نسبت به این ارزش ها و توانمندی ها متعهد گردند. تحت چنین شرایطی احساس نشاط و امنیت به وجود می آید (اسماعیلی فر، شفیع آبادی، و احقر، 1390). علاوه بر آن تحقیقات متعددی نشان داده است که ورزش و تمرینات بدنی آثار مثبتی بر سلامت جسمانی و روانی، بهبود خلق و خود، عزت نفس، و شادکامی ذهنی افراد دارد (حمایت طلب و همکاران، 1382؛ قلی زاده و همکاران، 1388؛ خور جهان و همکاران، 1388). شادکامی ذهنی عبارت است از ارزیابی های شناختی و هیجانی فرد از زندگی اشت. این ارزیابی از سویی واکنش های هیجانی به حوادث و در سویی دیگر قضاوت های شناختی در مورد رضایت وبه سرانجام وظیفه را در بر می گیرد. بنابراین، شادکامی ذهنی مفهومی وسیعی است که تجربه هیجان های مطلوب، سطوح پایین هیجان های منفی و رضایت بالا از زندگی را در بر می گیرد. شادکامی ذهنی، در ادراکات و ارزیابی های افراد از زندگی شان در ابعاد هیجانی، عملکرد های روان شناختی و اجتماعی، منعکس می شود. جزء هیجانی شادکامی ذهنی شامل دو مولفه شادکامی و رضایت از زندگی است (کار، 2003). آرگایل نیز شادمانی را عبارت از بودن در حالت خوشحالی و سرور و دیگر هیجانات مثبت، راضی بودن از زندگی خود و فقدان افسردگی، اضطراب و سایر هیجانات منفی می داند (آرگایل، ترجمه کلانتری و همکاران، 1383). بنابراین به نظر می رسد شادکامی حالت ذهنی است که شامل سه مولفه «وجود هیجانات مثبت»، «عدم وجود هیجانات منفی» و «رضایت از زندگی» است(صفری، 1389). تحقیقات و مطالعات انجام گرفته در حیطه ی روان شناسی و ورزش نشان می دهد که ورزش و فعالیت های بدنی یکی از راههای موثر در افزایش شادکامی و در نتیجه جلوگیری از بیماری های روانی است (مک کنویل، 2003). مک کنویل (2003) لئونهارت (2002) نشان دادند که تمرینات بدنی اثر مثبتی بر سلامت روانی و میزان شادکامی افراد دارد و باعث کاهش استرس و افسردگی می شود (به نقل از مک کنویل، 2003). افزون بر این گودرزی و حمایت طلب(1382) نشان دادند میزان رضایت از زندگی، سلامت روانی و خلق مثبت ورزشکاران تیمی بیشتر از ورزشکاران انفرادی بوده است. اریکسون (1986؛ به نقل از مونتگومری، 2005) لازمه شادکامی و رضایت از زندگی را صمیمیت مطرح کرده است. او احساس صمیمیت را تمایل به شرکت در یک رابطه حمایت کننده و مهرآمیز، بدون از دست دادن خود در آن رابطه می داند. از طرف دیگر براساس دیدگاه شناختی برخورداری از محیط های ورزشی از عوامل نشاط، صممیت، گرمی و محیطی به منظوز تخلیه فشارها و کشمکش ها و از طرفی اجرای فعالیت های ورزشی ماهیتاً به دلیل گویا بودن و داشتن ارتباط متقابل با محیط می تواند به منظور تقویت روحیه، تصور مثبت از خود، اعتماد به نفس و صمیمیت منشا اثر شود(بلومنتال و همکاران، 1999). صمیمیت، به صورت الگوی رفتاری بسیار مهمی مفهوم سازی شده، که دارای جنبه های عاطفی-هیجانی و اجتماعی نیرومند است و بر پایه ی پذیرش (تجربه مثبت هم سویی و برابری) رضایت خاطر (تجربه مثبت مشارکت)، و عشق شکل می گیرد (تن هاتن، 2007). روان شناسان صمیمیت را توانایی برقراری ارتباط (بدون کنترل) با دیگری و بیان عواطف (بدون بازداری) تعریف می کنند و آن را حق مسلم و از حالات طبیعی انسان می دانند (به نقل از بلوم، 2006). استرن برگ (1986، به نقل از برانون، 2002) در مدل سه وجهی خود ار عشق، صمیمیت را احساس نزدیکی با دیگری می دانند و معتقد است که مشارکت عادلانه در زندگی خانوادگی، صمیمیت را به دنبال خواهد داشت. پژوهش های اخیر نشان می دهند که فعالیتهای بدنی، بازی و ورزش باعث افزایش خلاقیت، استقلال، رفع استرس و شادابی و برقراری روابط صمیمانه بیشتر بین افراد می شود(هاشمی، 1394). بررسی پیشینه پژوهش های انجام شده در ایران نشان می دهد که در زمینه خودکارآمدی، شادکامی و مخصوصاً صمیمیت در طی سال های اخیر تحقیقات اندکی صورت گرفته است. بنابراین با توجه به این ضرورت پژوهش حاضر به دنبال پاسخگویی به این سوال است که چه تفاوتی بین خودکارآمدی، شادکامی و صمیمیت زنان ورزشکار و غیر ورزشکار وجود دارد؟ اهمیت و ضرورت: با پیشرفت علم و فناوری و وفور امکانات رفاهی و مواد غذایی در مقایسه با سال های گذشته، مردم از رفاه بیشتری برخوردار شده اند، به طوری که دیگر کمتر کسی از گرسنگی و کمبود امکانات اصلی و روزمره زندگی رنج می برد. اما با وجود پیشرفت و رفاه مادی، ناراحتی های عصبی بیشماری همچون سردرگمی، بی هدفی، خشم، ضعف روحیه، افسردگی و هزاران ناراحتی دیگر به وجود آمده و اکثر مردم را تحت پوشش خود در آورده است. تا جایی که بنابر نظر متخصصان، بیش از نیمی از ناراحتی های جسمی بیمارانی که به مراکز درمانی مراجعه می کنند، منشا روانی دارد (حمایت طلب و همکاران، 1382). همچنین باید گفت ورزشکار بودن و انجام فعالیت حرفه ای ورزشی، ویژگی ای است که به کمک آن می توان افراد را حتی از نظر شخصیتی، متمایز ساخت. باید به این موضوع نیز توجه داشت که در جوامع مختلف، امروز از ورزش به عنوان یکی از روش های درمانی در بهبود مبتلایان به اختلال های روانی استفاده می شود. بهره گیری از ورزش در این زمینه، نتایج مفید و ثمر بخشی را نیز به همراه داشته است. شرکت در فعالیت های ورزشی، افراد را از نظر فضایی و مکانی به هم نزدیک می کند و راهها و فرصت های بسیار را برای توانمند شدن در اجتماع فراهم می آورد. در چشم اندازی کلی، یک جریان و نگرش آموزشی در ابعاد فرهنگی و اجتماعی برای فرد ایجاد می کند. ورزش در سلامت و آمادگی جسمانی، تعادل و ثبات هیجانی، داشتن تصویر بدنی مثبت از خویش، رشد اجتماعی و تحول شخصیت نقش بسزایی دارد. همچنین مواردی که در ذیل به آن اشاره شده دلیل بر اهمیت وضرورت انجام این پژوهش بوده است: -نیاز به بررسی مقایسه خودکارآمدی، شادکامی و صمیمیت زنان ورزشکار و غیر ورزشکار؛ - درک روابط این سازه ها، می تواند نقش مهمی در طرح های آموزشی و مداخلات مرتبط با زنان ورزشکار داشته باشد. -عدم وجود پژوهشی جامع در این حوزه؛ -ایجاد زمینه برای انجام پژوهش های بیشتر وهمه جانبه در این حوزه. با بررسی های انجام شده در ایران، تحقیقات اندکی مقایسه خودکارآمدی، شادکامی و صمیمیت زنان ورزشکار و غیر ورزشکار نشان داده است. لذا مقایسه خودکارآمدی، شادکامی و صمیمیت زنان ورزشکار و غیر ورزشکار ضرورت پیدا کرد. نتایج حاصل از این پژوهش، می تواند چشم اندازی روشن و عملی برای مشاوران و روان درمانگران خصوصاً مربیان تربیت بدنی فراهم نماید. به علاوه، نتایج پژوهش می تواند مبنای نظری و عملی مناسبی برای کاهش مشکلات روان شناختی در موسسات مختلف آموزشی و درمانی از قبیل مراکز مشاوره در دانشگاهها، کلنیک ها و غیره قرار گیرد. لذا بررسی مقایسه خودکارآمدی، شادکامی و صمیمیت زنان ورزشکار و غیر ورزشکار ضرورت پیدا نمود. پیشینه: