خرید ارزان پروتکل های مشترک شبکه و سیستم

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : Word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 8 صفحه

قسمتی از متن Word (..docx) :

پروتکل های مشترک شبکه و سیستم پروتکل های Application تولیدکنندگان نرم افزار مختلف از پروتکل های متفاوتی استفاده می کنند. برای انتخاب مناسب ترین پروتکل برای شبکه خودتان لازم است تا مزایای چند پروتکل متداول را بشناسید. در این جا به معرفی مزیت های به کارگیری چند پروتکل کاربردی می پردازیم. از پروتکل DLS یا Data Link Control می توان در محیط های شبکه ای که نیاز به کارآیی بالایی دارند استفاده نمود. از این پروتکل می توان در شبکه هایی که در آن ها لایه شبکه وجود ندارد نیز استفاده کرد. در چنین وضعیتی این پروتکل اطلاعات را از برنامه کاربردی مستقیماً به لایه Data Link منتقل می کند. این پروتکل در نقش لایه شبکه نیز ظاهر می شود و دارای عملکردهایی نظیر کنترل جریان داده، تصحیح خطا و acknowledge نیز می باشد. پروتکل ( Network File System NFS) برای به اشتراک گذاشتن فایل بین کامپیوترها در یک شبکه براساس سیستم عامل یونیکس به کار می رود. از این پروتکل برای انتقال داده بین شبکه نیز استفاده می شود. پروتکل NFS فقط به کاربرانی اجازه ورود به شبکه را می دهد که دارای اسم رمز معتبر باشند. کاربری که از طرف مدیر شبکه شناسایی نشده باشد، اجازه دسترسی به شبکه را نخواهد داشت. پروتکل NFS دارای نسخه هایی برای سیستم عامل هایی غیر از یونیکس نیز هست. سیستم عامل هایی از قبیل داس، ویندوز NT و OS2. پروتکل (Network Basic Input/Output System (NetBIOS، از جمله پروتکل های بسیار متداول است. از این پروتکل برای یافتن گره های شبکه براساس نام آن استفاده می شود. این پروتکل از سیستم نامگذاری (Naming System) کمک می گیرد. پروتکل NetBIOS، پروتکل استاندارد شرکت IBM برای توسعه برنامه های کاربردی در شبکه های سازگار با IBM است. این پروتکل، یک پروتکل لایه جلسه یا Session است که به صورت یک واسطه بین دو شبکه عمل می کند. NetBIOS به صورت گسترده ای به عنوان استانداردی برای واسطه های شبکه ها در صنعت پذیرفته شده است. این پروتکل تامین کننده ابزارهای لازم یک برنامه برای برقراری ارتباط با برنامه های دیگردر شبکه است. AppleTalk مجموعه پروتکل دیگری است که به کامپیوترهای مکینتاش قابلیت به اشتراک گذاشتن فایل ها و چاپگرها را در شبکه می دهد. پروتکل ( Appletalk Filing Protocol (AFP با ترجمه فرامین محلی سیستم فایل به قالب پذیرفته شده سرویس فایل شبکه، به اشتراک گذاشتن فایل را امکان پذیر می سازد. پروتکل های Name Binding و Printer Access با استفاده از برنامه کاربردی Appleshare، به اشتراک گذاشتن چاپگر را در محیط شبکه اپل فراهم می کنند. پروتکل های Transport پروتکل های انتقال به دو طبقه تقسیم می شوند. این طبقه بندی ها عبارتند از: ( Transmission Control Protocol ( TCP و (Sequential Packet Exchange ( SPX. از پروتکل TCP برای اتصال دو شبکه متفاوت به یکدیگر استفاده می شود. در واقع این پروتکل برای ارتباط دو سیستم عامل غیریکسان به کار می رود. پروتکل TCP واسطه ای بین دو شبکه متفاوت فراهم می آورد تا بتوانند با استفاده از یک زبان مشترک به تبادل داده بپردازند. این پروتکل در صنعت نرم افزار بسیار متداول بوده و توسط شرکت های متعددی برای سکوهای متفاوت، از PC تا Mainframe ها عرضه می شود. TCP رشته ای از داده ها را از پروتکل های بالاتر مثل لایه انتقال دریافت کرده و این رشته داده ای را به قطعه هایی (Segments) شکسته و به هر یک از این بخش ها یک شماره ترتیبی نسبت می دهد. این شماره های ترتیبی تضمین کننده دریافت صحیح و با ترتیب داده ها هستند. نوع دوم پروتکل انتقال، پروتکل SPX است. این پروتکل توسط شرکت ناول (Novell) عرضه شده و روشی قابل اطمینان برای انتقال داده ها ارائه می کند. این پروتکل برای بررسی انتقال صحیح داده ها، محاسباتی بر روی داده ها در کامپیوتر مبدا و مقصد انجام می دهد. برای یک فرآیند انتقال صحیح مقادیر محاسبه شده در کامپیوتر مبدا قبل از ارسال باید با مقادیر محاسبه شده در کامپیوتر مقصد پس از دریافت داده ها، یکسان باشند. SPX قابلیت ردیابی انتقال صحیح داده ها را نیز دارد. در این پروتکل اگر Segment یا قطعه داده ای در زمان مشخص به مقصد نرسد و یا از کامپیوتر مقصد در این مورد سیگنالی دریافت نگردد، آن قطعه از داده ها مجدداً ارسال خواهد شد. اگر انتقال مجدد نیز به مقصد نرسید، این پروتکل پیام های هشدار مربوط به از کارافتادگی شبکه را صادر می کند. پروتکل های انتقال علاوه بر TCP و SPX در برگیرنده پروتکل های NetBEUI و NWLink نیز هستند. پروتکل NetBEUI یا NetBIOS Extended User Interface از نظر حجم ، پروتکلی کوچک است که قابلیت انتقال بسیار سریع را در محیط های شبکه فراهم می کند. این پروتکل با تمام انواع شبکه های مایکروسافت سازگار است. پروتکل NWLink نیز توسط شرکت مایکروسافت ارائه شده است. از این پروتکل علاوه بر پروتکل انتقال برای ارتباط چندین شبکه LAN و تشکیل شبکه های بزرگ تر استفاده می شود. نگاهی به درون پروتکل TCP/IP تاریخچه پروتکل TCP/IP آن چیزی که در مورد فنآوری TCP/IP باعث حیرت می شود، میزان رشد بسیار زیاد و مقبولیت جهانی آن است. ناگفته نماند که اینترنت بربنیان این پروتکل استوار است. DARPA از اواسط سال 1970 کار روی فنآوری ارتباط بین شبکه ای را شروع کرد و معماری و پروتکل های آن بین سال های 79-1978 به شکل فعلی خود رسیدند. در آن زمان DARPA به عنوان یک آژانس تحقیقاتی Packet Switching شبکه شناخته شده بود و طرح هایی بسیار عالی در این زمینه همراه با شبکهِ معروف خود یعنی آرپانت ارائه داده بود. شبکه آرپانت از طرح نقطه به نقطه به وسیله خطوط اجاره ای استفاده می کرد، اما بعدا ً DARPA شبکه سوییچینگ بسته ای (Packet Switchin) را با استفاده از شبکهِ رادیویی و کانال های ارتباط ماهواره ای ارائه داد. در حقیقت تحولاتی که در فناوری سخت افزار به وجود آمد، کمک کرد تا DARPA مطالعاتی روی ارتباط بین شبکه ای انجام دهد و آن را به تحرک درآورد. قابلیت دسترسی به منابع تحقیقاتی DARPA، توجه تعدادی از گروه های تحقیقاتی، به خصوص آن گروه هایی را که قبلاً از سوییچینگ بسته ای روی آرپانت استفاده کرده بودند، به خود جلب کرد. DARPA جلساتی غیررسمی برای مطرح کردن عقاید و نتایج تجربیات محققان برگزار کرد. تا سال 1979 تعداد زیادی از محققان در فعالیت های TCP/IP شرکت داشتند، به نحوی که DARPA یک کمیته غیررسمی را برای هدایت طراحی و معماری اینترنت شکل داد که هیات پیکربندی و کنترل اینترنت (ICCB) نامیده می شد. جلسات گروه تا سال 1983 که گروه مجدداً سازماندهی شد، به طور مرتب برگزار می شد. اولین کارهای ارتباط بین شبکه ای طی سال 1980 شروع شد، یعنی هنگامی که DARPA آماده کردن ماشین های مرتبط به شبکه تحقیقاتی خود را با استفاده از پروتکل های TCP و IP آغاز کرد. این انتقال و تبدیل فناوری ارتباط بین شبکه ای در ژانویه 1983 پایان یافت و در این زمان بود که DARPA اعلام کرد تمامی کامپیوترهای متصل به آرپانت ازTCP/IP استفاده کنند. در همین زمان آژانس ارتباطات دفاعی (DSA) آرپانت را به دو شبکه تقسیم کرد. یکی برای تحقیقات بیشتر و دیگری برای ارتباط نظامی. قسمت اول به نام آرپانت باقی ماند و قسمت نظامی که بزرگ تر هم بود به میل نت (Mil net) معروف شد. DARPA برای آن که محققان دانشگاه ها را تشویق به استفاده از پروتکل های جدید کند، تصمیم گرفت برای پیاده سازی و ارائه آن مبلغ کمی دریافت کند. در آن زمان بیشتر کامپیوترهای دانشگاه ها از سیستم عامل یونیکس (مدل طراحی شده به وسیلهِ دانشگاه برکلی) استفاده می کردند. شرکت BBN تقبل کرد که پروتکل TCP/IP را برای سیستم عامل یونیکس ایجاد کند. همچنین دانشگاه برکلی قبول کرد که آن را در مدل یونیکس خود ادغام کند و به این ترتیب DARPA توانست بیشتر از نود درصد از کامپیوترهای دانشگاه ها را تحت پوشش قرار دهد. نرم افزار پروتکل های جدید در زمان حساسی ارائه شدند، زیرا اکثر دانشگاه ها در حال دریافت دومین یا سومین ماشین خود بودند و می خواستند که یک شبکهِ محلی را در دانشگاه پیاده کنند و هیچ پروتکل دیگری نیز به صورت عمومی وجود نداشت. نرم افزار توزیع شده به وسیله برکلی طرفداران بیشتری پیدا کرد، زیرا امکانات بیشتری را نسبت به پروتکل های اولیه TCP/IP ارائه می داد. علاوه بر برنامه های استاندارد کاربردی مربوط به ارتباط بین شبکه ای، برکلی دسته ای امکانات دیگر را برای سرویس های شبکه ارائه داد که مشابه آن در سیستم یونیکس وجود داشت. مزیت اصلی امکانات برکلی شباهت آن ها به سیستم یونیکس بود. موفقیت فناوری TCP/IP و اینترنت در بین محققان علوم کامپیوتر باعث شد تا گروه های دیگری خود را با آن تطبیق دهند. بنیاد ملی علوم (NSF) دریافت که در آیندهِ بسیار نزدیک ارتباط بین شبکه ای بخشی حیاتی در تحقیقات علمی خواهد بود و به همین دلیل برای توسعهِ آن فعال تر شد و تصمیم گرفت که با دانشمندان بیشتری ارتباط برقرار کند. NSF از ابتدای سال 1985 شروع به ایجاد یک سیستم ارتباط بین شبکه ای میان شش مرکز ابرکامپیوتری خود کرد و در سال 1986 برای توسعهِ آن تلاش دیگری را برای به وجود آوردن یک شبکه با ارتباط در مسیر طولانی شروع کرد و نام آن را NSF NET گذاشت، به طوری که در این شبکه تمامی ابرکامپیوترها با یکدیگر و همچنین با آرپانت قادر به برقراری ارتباط بودند. در سال 1986،NSF سرمایه اولیه برای بسیاری از شبکه های ناحیه ای را تامین کرد که در حال حاضر هر کدام از آن انستیتوهای علمی و تحقیقاتی، ناحیه خود را به یکدیگر متصل می کنند. تمامی شبکه های ایجاد شده نیز ازTCP/IP استفاده می کنند و همگی بخشی از سیستم ارتباطی اینترنت هستند. کارکرد TCP/IP در این پروتکل به هر یک از ادوات یک آدرس IP یا IP Address اختصاص داده می شود. این آدرس IP منحصر به فرد است و توسط هیچ جزء دیگری در شبکه استفاده نمی گردد. یک آدرس IP معمولی ممکن است به شکل 220.0.0.80 باشد. یک عدد چهارقسمتی که کامپیوتر شخصی هر فرد را مشخص می کند. فرض کنید نشانی IP همانند شماره تلفن افراد است. اگر فردی در تهران زندگی کند کد تلفن 021 را خواهد داشت. به محض اینکه کسی عدد 021 را ببیند متوجه می شود که آن فرد در تهران زندگی می کند. آدرس IP نیز این گونه است، در یک شبکه TCP/IP سه جزء اول یعنی 220.0.0 نمی توانند تغییر کنند (مانند کد شهر) و تنها جزء آخر قابل تغییر است. سه جزء اول مربوط به شبکه است و جزء آخر مربوط به دارنده آدرس. مثلااً ین آدرس های IP اشتباه هستند زیرا سه بخش اول متفاوت هستند. کامپیوتر B کامپیوتر A 220.0.1.181 220.0.0.180 ولی این آدرس های IP درست کار می کنند زیرا سه جزء اول صحیح هستند و جزء آخر متفاوت است. کامپیوتر B کامپیوتر A 220.0.0.181 220.0.0.180 کلاس های مختلف آدرس IP کلاس های مختلفی از آدرس IP وجود دارند. سه کلاس متداول آن کلاس A، کلاس B و کلاس C هستند. برای مثال نشانی 220.0.0,x به عنوان آدرس IP کلاس C شناخته می شود. کلاس  ID شبکه ID میزبان  مثال  A 1-126 x.x.x 1-126.x.x.x  B 128-191.f x.x 128-191.f.x.x  C 192-233.f.f x 192-233.f.f.x  f به معنای عدد ثابت بدون تغییر است و x عددی است بین صفر و 255 که قابل تغییر می باشد.   در این فهرست یک فاصله میان آدرس کلاس A و کلاس B دیده می شود. این به آن دلیل است که به 127 به عنوان آدرس برگشت یا Loop Back مراجعه می شود. آدرس برگشت هر مقداری است که با 127 شروع شود و تنها برای آزمون استفاده می شود یعنی اگر آدرس 127.1.1.1 را بفرستیم، TCP/IP آن را روی کابل منتقل نمی کند و بسته را به کارت شبکه بازمی گرداند. در نتیجه نمی توان از آدرسی که با 127 شروع می شود، برای شبکه استفاده کرد. با بستن این آدرس ها، 8/16 میلیون آدرس مختلف بسته می شوند (255 * 255 * 255 * 255). لذا اختصاص دادن یک آدرس IP واحد برای یک آدرس بازگشت معقولانه تر از هدر دادن 8/16 میلیون آدرس با بستن آن هایی که با 127 شروع می شوند بود. پس به طور خلاصه: در کلاس A آدرس های IP با عددی بین 1 تا 126 شروع می شوند و آدرس میزبان در سه جزء آخر قرار می گیرد. در کلاس B آدرس های IP با عددی میان 128 تا 191 شروع می شوند و با عددی که توسط موسسه اختصاص دهنده IP تعیین می شود، ادامه می یابند. دو جزء آخر متغیر هستند. در کلاس C آدرس های IP با عددی بین 192 و 223 شروع می شوند و با دو عددی که توسط موسسه اختصاص دهنده IP تعیین می گردند، ادامه می یابند. جزء آخر متغیر خواهد بود. ازاین جدول می توان متوجه شد که آدرس IP از دو قسمت شناسه شبکه و شناسه میزبان تشکیل شده است. ماسک داخلی شبکه ( Subnet Mask) راه هایی برای اجازه به نرم افزار برای گسترش شناسه شبکه از آدرس IP وجود دارد. برای انجام آن می توان ازSubnet Mask استفاده کرد. عموماً یک ماسک به صورت 0 .255.255.255 است. به سرعت می توان فهمید که این آدرس IP کلاس C است و سه عدد 255 غیرقابل تغییر هستند. صفر نشان می دهد که تنها عددی است که می توان از آن استفاده کرد. اگر یک آدرس IP به صورت، 128.10.11.23 داشته باشیم و ماسک 255.255.0.0 به سرعت می توان فهمید که آدرس IP کلاس B است. همه هدف ماسک این است که نشان دهد کدام شناسه مربوط به شبکه و کدام شناسه مربوط به میزبان است. استفاده از ماسک برای شناسایی شبکه ها آدرس 128.10.11.23 و ماسک 255.2550.0 را در نظر بگیرد. این اعداد نشان می دهند که 128.10 شناسه شبکه است و اگر ماسک 255.255.255.0 بود، آن گاه شناسه شبکه 128.10.11 می بود. اگر کلاس ماسک در تمام زیرشبکه های یک شبکه از همان کلاس آدرس IP آن باشد و در همه ثابت، در شبکه به راحتی قادر به برقراری ارتباط هستیم. فرض کنید یک شرکت دارای چند دفتر در شهرهای مختلف است و همه از آدرس IP کلاس B استفاده می کنند. تا زمانی که ماسک 255.2550.0 باشد، برقراری ارتباط میان دفاتر مختلف بدون مشکل خواهد بود اما اگر ماسک یک دفتر 255.255.255.0 باشد، تنها ارتباط داخل آن شبکه ممکن است و ارتباط با دفترهای دیگر برقرار نخواهد شد. استفاده از ماسک B و آدرس IP کلاس C با یکدیگر نیز ممکن است. ماسک های غیر از 255 بیشتر ماسک ها به صورت 255.2550.0 (برای شبکه های کلاس B ) و 255.255.2550 (برای شبکه های کلاس C) می باشند، اما در برخی موارد ممکن است ماسک با کمی تفاوت دیده شود. برای مثال اگر به ماسک 255.2550.128 برخورد کردیم باید رشته دودویی معادل عدد را بنویسیم. رشته دودویی معادل 128 چنین است: برخی آدرس های IP توسط زیر شبکه ذخیره شده اند و نمی توان از آن ها استفاده کرد. برای مثال آدرس