خرید ارزان قوم آریایی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : Word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 11 صفحه

قسمتی از متن Word (..docx) :

قوم آریایی الف) واژه ی «آریا» به زبان اوستایی «ایریه / Airya»، به پارسی باستان «آریه / Ariya» و به زبان سنسکریت «آریه / Arya» می باشد. این نام ــ واژه به معنای «نجیب و شریف و آزاده و دوست» است [فرای، ص 2 ؛ فروشی، ص 11 ؛ اسماعیل پور، ص 79]. قوم «آریایی» یا به تعبیری دیگر «هندوایرانی» شاخه ی شرقی قوم بزرگی ست به نام «هندواروپایی» که در هزاره ی سوم پ.م. از سرزمین های واقع در دشت های جنوب روسیه، نواحی شرقی و فرودست رود Dniepr ، شمال قفقاز و غرب اورال برخاستند و به تدریج بخش های گسترده ای از اروپا و آسیا را به دست آوردند [گیرشمن، ص 9 و 4 ـ 52 ؛ دوشن گیمن (1375) ، ص 21 ؛ بهار (1377) ، ص 143 ؛ بهار (1376) ، ص6 ـ 385 ؛ بهار (1352) ، ص هفده؛ فروشی، ص پنج؛ اسماعیل پور، ص 78]. هندوایرانیان یا آریایی ها که در منطقه ی تمدنی «آندرونو» Andronovo (گستره ای شامل سرزمین های واقع در سیبری غربی تا رودخانه ی اورال) می زیستند، در هزاره ی دوم پ.م. گروه هایی را به قصد مهاجرت و کشف مناطق جدید و مطلوب، به سوی جلگه ی سند و غرب آسیا (آناتولی، زاگرس و میانْ رودان) روانه و ره سپار کردند. این گروه ها در پیوند با اقوام بومی آسیایی مانند کاسی ها و هیتی ها، توانستند دولت های نیرومند و تمدن های درخشانی را در آن مناطق پدید آورند [کمرون، ص16 و 70 و 7ـ 106؛ گیرشمن، ص 52 ؛ بویس (1377) ، ص 64 ــ 58 ؛ بویس (1376) ، ص 9ــ 28 ؛ بویس (1375) ، ص 17؛ فرای، ص 3 ؛ دوشن گیمن (1375) ، ص 22 ؛ اسماعیل پور، ص 79]. گروه دیگری از اقوام هندوایرانی (آریایی) که نیاکان ایرانیان بعدی را تشکیل می دادند، در هزاره ی نخست پ.م. از همان خاستگاه، به سوی نجد ایران ره سپار شدند و سرانجام در دامنه های زاگرس متوقف گردیدند و هر کدام پس از مدت ها هم زیستی و هم کاری و درآمیختن با اقوام بومی منطقه، حکومت و تمدن درخشانی را پدید آوردند. «ماد»ها و «پارس»ها دو گروه اصلی از این اقوام مهاجر آریایی بودند که در غرب و جنوب غرب نجد ایران حکومت و تمدن خویش را بنیان نهادند [کمرون، ص 107؛ بویس (1377) ، ص 68 ، 64 ؛ بویس (1375) ، ص 17؛ فرای، ص 112و 5 ــ 44 ؛ گیرشمن، ص 64 ؛ هینتز، ص 164 ؛ هوار، ص 28 ؛ بهار (1376) ، ص 9ـ 388 ؛ بهار (1377) ، ص 143 ؛ زرین کوب، ص 69 به بعد؛ اسماعیل پور، ص 79]. آریاییان و در کل، هندواروپاییان دارای آن گونه خصوصیات و ویژگی های اندیشگانی، اجتماعی، زیستی و انسان شناختی مشترک و واحدی هستند که در مجموع، آنان را از اقوام متعلق به نژادهای دیگر کاملاً مُنفک و متمایز می سازد و لذا اطلاق عنوان «قوم» را به این گروه، کاملاً بدیهی و معقول می نماید. این ویژگی ها عبارت اند از: پدرسالاری: عنصر نرینه هم در ایزدستان (Pantheon) و هم در جامعه ی این قوم چیرگی دارد [فرای، ص 32 ؛ بهار (1376) ، ص 50 ــ 449 ؛ پیرنیا، ص 164]. 2. دام داری: گله داری و دام پروری کار و پیشه ی اصلی و عمده ی این قوم و خصوصاً پرورش اسب، ویژه ی آنان بوده است [گیرشمن، ص 65 ،63 ؛ فرای، ص 39 ، 31 ؛ بهار (1376) ، ص 386]. 3. زبان: تمام اقوام هندواروپایی (از جمله، هندوایرانیان) دارای زبانی با ریشه و ساختار مشترک هستند که به گروه زبان های «پیوندی» تعلق دارد؛ زبان های گوناگون هندواروپایی دارای انبوه واژگان مشترک و همانند هستند که نشانه ی اصل و منشا واحد همه ی این زبان ها می باشد [میراث ایران، ص 319 ؛ لغت نامه ی دهخدا، ص 9 ؛ پیرنیا، ص 34 ؛ http://iranianlanguages.com/indo- european.htm ؛ www.geocities.com/valentyn_ua/Tables.html]. 4. جنگ جویی و سوارکاری: این اقوام عمدتاً جنگ جویانی اسب سوار بودند که که نیروی سوار و ارابه های شان ضامن پیروزی و فتوح آنان بود و از این لحاظ در دوره هایی، به عنوان نیروی نظامی و رزمی به خدمت اقوام بومی منطقه درآمدند [گیرشمن، ص 67 ، 65 ؛ فرای، ص 32]. 5. دین: کیهان شناسی (Cosmology)، یزدان شناسی (Theology) و اندیشه های دینی ــ اسطوره ای اقوام هندواروپایی هم سان و مشترک است. در میان همه ی اقوام هندواروپایی اعتقادی واحد و کهن به خدای آسمان (با نام اصلی: Deiwos) وجود دارد [گیرشمن، ص 53 ؛ الیاده، ص 80 ؛ بهار (1376) ، ص 450 ؛ فرای، ص 33]. و نیز خدایانی با کارکرد شهریاری ـ دین یاری، جنگ جویی، و کشاورزی ـ باروری در یزدان شناسی اغلب این اقوام موجود است [ستّاری، ص 41 ـ 1 ؛ دوشن گیمن (1350) ، ص 73 به بعد]. اسامی و کارکرد خدایان هندی ودایی و ایرانی باستان عموماً هم سان و مشترک است [بهار (1376) ، ص 87 ــ 452 ؛ بهار (1352) ، ص بیست و دو ـ بیست و شش؛ اسماعیل پور، ص 7 ـ 80 ؛ پیرنیا، ص 163]. 6. ریختار (morphous): هندواروپاییان و آریاییان متعلق به نژاد سفید هستند و این امر آنان را از سیاه پوستان و آلتاییک های زردپوست جدا می کند. مشخصه ی دیگر هندواروپاییان داشتن جمجمه های مسطح است که آنان را از اقوامِ دیگرِ دارای جمجمه ی بیضی متفاوت می سازد [گیرشمن، ص 65 ؛ پیرنیا، ص 30].